Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 23

'N. Kv.
SVEINN SKYTTA
61
sér upp fyrir framan hana, því að foringjarn-
ir höfðu þegar sprottið á fætur og þyrpzt að
Inger.
„Unnusta þín, bannsett bleyðan!" kallaði
skeggjaður foringa og þreif í höndina á
Inger. „Hún er unnustan mín!“
„Já, og mín!“
„Og mín líka!“
„Út með þig, þorparinn þinn! sagði for-
inginn og ýtti Ib fram að dyrunum. Svört
augu Ibs leiftruðu eins og tvær eldingar,
er hann brá sér til lrliðar og dró korða sinn,
en þá kom einn foringjanna til sögunnar
og skakkaði leikinn í svip, er hann mælti:
„Maðurinn hefur sannarlega rétt, og
hann skal hafa stúlkuna sína í friði. í kvöld
drekkum við og gleðjum okkur og látum
kvenfólk eiga sig. Farðu ofan, varðstjóri, og
biddu ráðsmanninn að koma upp með enn
eina körfu vínflöskur. Ég skal gá að stúlk-
unni iitlu á meðan.“
Ib liugsaði sig um sem allra snöggvast,
stakk síðan korða sínum í slíðrin og fór fram
fyrir.
En í sama vetfangi sem hann steig fram
yfir þröskuldinn, var hurðinni skellt aftur
að baki honum, og fyrir innan kvað við
skellihlátur.
„Nú erum það við, sem eigum hana!“
kallaði foringinn, sem hafði ginnt Ib til
að fara.
„Ekki enn!“ l)rópaði Ib í bræði og beitti
herðum sínum svo hart á hurðina, að brak-
aði í öllum skeytum, og spratt hurðin síðan
upp og þeyttist í fangið á Svíanum, sem var
að bogra við að koma slánni fyrir.
Ib gekk inn á gólfið, greip hönd Ingu og
setti hana að baki sér upp að veggnum.
„Fjandinn hafi það!“ lirópaði hann og
sveiflaði korðanum, svo að þeir hörfuðu
undan, sem næstir voru. „Við skulum þá
leika bardaga, fyrst ykkur er það svo liug-
leikið, og þá sjáum við, liver á stúlkuna!"
Askorun þessari svaraði hópurinn með
háu öskri.
„Skál fyrir varðstjóranum!" hrópaði sá
skeggjaði og hljóp yfir að arninum eftir
korða sínum. „Hann ætlar þá að leika héra
í hundahóp. Það getur svei mér orðið
gaman.“
Hinir foringjarnir höfðu þegar myndað
hálfhring utan um Ib, sem stóð gagnvart
þeim, þungur á brún og með samanbitnar
varir og beið árásar þeirra. En skyndilega
dreifðist hópurinn og foringi einn gekk
fram fyrir árásarmennina. Hafði hann risið
upp í horni salsins, þar sem hann hafði búið
sér legurúm á tveimur stólum og fylgzt með
því, sem þar gerðist, án þess að taka þátt í
drykkjusvalli rélaga sinna. í hendinni hélt
hann á kerti, sem hann hafði tekið á borð-
inu, og féll nú birta þess á andlit hans. Svip-
ur Ibs gerbreyttist í einni svipan, er hann
sá þetta alvarlega andlit og karlmannlega.
„Þekkirðu mig aftur?“ spurði foringinn.
»Já-“
„Farðu þá og skildu stúlkuna þína eftir.“
„Já!“ svaraði Ib og stakk korðanum í
slíðrin, sneri baki við drykkjubræðrunum,
er stóðu glápandi og steinhissa, og fór síðan
burt.
Maður sá, er svo óvænt hafði gripið liér
fram í og stöðvað óeirðirnar, var Kernbok
höfuðsmaður.
Þegar Ib kom ofan aftur í húsagarðinn,
sá hann ráðsmanninn standa þar náfölan
og skjálfandi og stara upp í glugga riddara-
salsins. Lá við, að Ib rynni í skap við karl-
inn, en er hann varð þess var, live skelk-
aður og kvíðinn gamli maðurinn var, lagði
hann hönd sína á öxl hans og rnælti:
„Þér skuluð ekki vera hræddur um Ingu.
Þeir gera henni ekkert mein. Ég hitti þarna
uppi mann einn, sem tók á sig ábyrgðina."
„Hvaða maður var það?“ spurði ráðs-
maðurinn forviða.
„Sænskur höfuðsmaður.“
„Svíi?“ endurtók ráðsmaðurinn og and-
varpaði. „Hvaða hjálp er svo sem í því?“
„Verið óhræddur, Kasper Dam!“ sagði