Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 8

46
VALGERÐUR
N. Kv.
hans og spurði þegar, hvort nokkuð væri að
heima hjá honum.
„Nei, nei!“ svaraði hann hlæjandi, ,,við
feðgarnir erum stálhraustir, en erindi mitt
er að bjóða yður á lítinn dansleik, sem við
unga fólkið ætlum að halda í kvöld.“
Valgerður aðgætti svip hans. Augu hans
glömpuðu, og það duldist ekki, að honum
var þetta áhugamál.
„Ég er hrædd um, að koma mín þangað
verði engunr til ánægju, því að ég er klaufi
að dansa og ónýt að skemmta mér eða öðr-
um á þann hátt.“
„Þér komið nú samt!“ Málrómur hans
varð svo aumingjalegur, að hún átti bágt
með að verjast hlátri.
„Jæja, ég þakka yður boðið, og ég skal
koma, verði ég ekki teppt við sjúklinga.
Hvenær á skenrmtunin að byrja?“
„Klukkan átta; en ég skal sækja yður á
réttum tíma, þér þurfið ekki að bera neinn
kvíðboga fyrir því.“
Valgerður skellihló. „Nei, í öllum ham-
ingjubænum, farið þér ekki að finna upp á
þeirri vitleysu, því að þá kem ég bara alls
ekki. Mér iyndist það nróðgun, ef nokkrum
dytti það í hug, að ég konrist ekki einsönrul
hérna um þorpið í góðu veðri.“
Svipur hans lýsti vonbrigðum. Hún var
sannarlega ólík öðrum stúlkunr, þessi, og
þó bar hún af þeim öllum eins og gull af
eiri, hugsaði hann, er hann gekk lrægt lreim
á leið eftir að hafa kvatt liana með handa-
bandi. — En hvað lrönd hennar var nett og
mjúk. Það var unun ag halda í hana og
eiga von á því að mega dansa með eig-
anda handarinnar í faðmi sér. Hann réð
sér varla fyrir fögnuði og steig dansspor
eftir götunni og lenti þá beint í fangið á
Ellu, sem kom fyrir húshorn rétt í sömu
svifunr. Hún hrökk við og hörfaði snöggv-
ast undan:
„Það er naumast sláttur á þér!“ Rómur-
inn var þykkjulegur og þóttasvipur á and-
liti hennar, er hún aðgætti svip hans
,,Já!“ sagði hann glaðlega og steig dans-
spor til hliðar. „Það er nú heill hálfur mán-
uður, síðan nraður hefur létt sér upp, og
eiga nú von á dansi í kvöld! Hlakkarðu ekki
til, Ella!“
Ella kastaði hnakka. „Ætli það sé bara
dansinn, sem þú hlakkar svona til. Ætli til-
hlökkunin sé ekki frekar eitthvað í sam-
bandi við þá dökkklæddu?“
„Ertu vitlaus, stelpa!“ sagði Skúli lilæj-
andi, „líklega neyðist ég til að dansa við
liana eins og aðrar.“
„Já, þessi líka neyðin! — Þú skyldir þá
ekki elta hana með augunum, hvert sem
lnin fer, og nú síðast koma beint frá henni,
— en sem betur fór, bauð hún þér nú ekki
inn!“
Skúli hnyklaði brýrnar. „Mér þykir þú eft-
irtektarsöm. En finnst þér það nokkurt til-
tökumál, þó að ég segði henni frá dansinum,
úr því að ég gekk þar framhjá? Æ,“ bætti
hann við og gretti sig, „þér fer svo illa þessi
þykkjusvipur. Vertu nú aftur yndið mitt
glaða, sem ég þrái alltaf að hafa hjá mér!“
Hann brosti til hennar, en hún leit ekki á
hann og gekk þegjandi leiðar sinnar.
„Ja, hver skrambinn, hún er þá bara
svona reið,“ hugsaði Skúli. „Ég verð að
gæta mín betur framvegis, ég þoli ekki, að
gangi sundur nreð okkur, fyrr en konan er
fengin, og vonandi verður þess ekki langt
að bíða.“ —
Dansinn var byrjaður fyrir nokkru, þegar
Valgerður konr inn og Sólbjört með henni.
Skúli gekk þegar á nróti henni. Hann var
lreitur og ör af dansinunr, og augu hans
ljómuðu af gleði og þrá. Hann greip hönd
hennar og ætlaði annað hvort að leiða hana
til sætis eða í dansinn, en hún kippti snöggt
að sér hendinni, sneri sér að Sólbjörtu og
sagði: „Þarna inni á bekknunr getum við
fengið okkur sæti,“ og þangað lréldu þær.
Skúli stokkroðnaði og sneri aftur inn í
danshópinn, þungur á svip. Svona augljósa