Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 36

74
KONA VÉLFRÆÐINGSINS
N. Kv.
þú vildir ekki aka með mér, og ai því að
þú lékkst ekki til að líta á málið frá minni
Iilið, og þegar ég er í því líkn skapi, er það
svo yndislegt að þjóta áfram á fleygiferð til
að jafna sig. Svo varð ég bensínlaus, og að
ég nam staðar og fékk benzíngeyminn fyllt-
an, var eingöngu til þess að geta ekið eitt-
Irvað út í buskann. En svo fór ég að lmgsa
um, hvort ég ætti ekki að einhverju leyti
sök á þessu — hvort ég mundi ekki hafa
vanrækt þig upp á síðkastið — og þá sneri
ég við til þess að biðja þig fyrirgefningar —
já, þannig var jrað, að ég, ef ég gæti gert þig
glaða aftur, ætlaði að hætta þátttökunni í
kappakstrinum. Ég þandi bílinn til hins
ítrasta, til þess að komast heim til þín eins
fljótt og ég gæti — og þá finn ég þig hér á
leiðinni með ókunnugum manni — ég, sem
ætíð hef reitt mig á þig — skilur þú nú,
Iivernig mér hefur orðið við?
— Lars, — ég, — ég. . . . Æ, nei, hún gat
ekki sagt það, sem lnin vildi segja, því að
hún sá, að allt snerist gegn henni. Og hvað
svo um Lars. . . . honum stæði alveg á sama
um, hvað lnin segði, hann mundi vitanlega
ekki trúa því — og þess vegna þagði hún.
Aldrei á æfi sinni hafði hún liðið jafn-
mikið eins og vikuna næstu á eftir. Lars
bjó allt undir kappaksturinn, sem fram átti
að fara næstkomandi sunnudag, þar sem
norrænar þjóðir ætluðu að hittast — en
heirna hjá sér mælti lrann ekki stakt orð.
Þau umgengust hvort annað eins og vanda-
laust fólk. Hið eina, sem hún fékk um hann
að vita, las hún í dagblöðunum; — en
skyndilega tók hún þá ákvörðun að vera
viðstödd, þegar kappakasturinn færi fram.
Það lá mikil æsing í loftinu, þegar kornið
var þangað, er keppnin átti fram að fara.
ÖIl sætin að sýningunni voru þegar seld, og
í göngum skemmtigarðsins var aragrúi alls-
kyns aksturstækja. A merkisstöngunum
blöktu fánar Iiinna norrænu þjóða, og frá
hátölurum hljómuðu hergöngulög og alþýð-
legir söngvar. Saja hafði verið svo heppin að
ná í sæti fast út við varnargirðinguna. Það
hafði verið dýrt, en þar var líka ágætur stað-
ur. í annað eins andrúmsloft hafði hún ekki
komið fyrr — annars konar fólk en það, sem
hún var vön að umgangast, og þessi ein-
kennilega lykt af vélunum.
Þá hófst nú kappaksturinn. Hún hafði
ekki sérstaklega rnikinn áhuga fyrir tveinr
fyrstu merkjunum, sent gefin voru. Henni
fannst það næ-stum ægilegt, þegar bílarnir
köstuðust til í beygjunum og þeyttu leðj-
unni frá sér í allar áttir. En þegar merkið
var gefið í þriðja sinn, vaknaði áhugi henn-
ar, því að þá átti Lars að keppa við Svía og
Finnlending.
Þegar þeir óku fram að marklínunni,
t.óku áhorfendurnir til að hrópa fyrir Bern-
er, en hann virtist ekki gefa því mikinn
gaum. Þaðan, sem hún sat, gat hún greini-
lega séð framan í hann, undir hjálminum,
— sérliver dráttur í andliti hans bar vott
um einhvers konar þjáningu, — hann leit
ekki í þá átt, þar sem hún sat, heldur horfði
beint l'ram fyrir sig með reiðilegum svip.
Ræsirinn blakaði veifunni sinni, og hin
þrjú vélknúnu tæki þustu frarn. Finnlend-
ingurinn náði fyrstur beygjunni, og Svíinn
fylgdi fast á eftir á sinni braut, en Berner
var spölkorn síðastur. Svo að þegar hann
hafði náð beygjunni á sinni leið, þá voru
hinir þegar komnir spottakorn til baka frá
beygjunni hinum megin. Saja, senr skildi
ekki mikið í kappakstrinum, minntist þess
nú, sem Lars lrafði sagt einhverju sinni, að
hann væri ætíð vanur að vera fyrstur og það
frá upphafi. í annarri umferðinni lieppnað-
ist honum að konrast á lrlið við keppinaut-
ana, en þeir gerðu sitt ítrasta til að hleypa
honunr ekki lranr fyrir sig. — Þrátt fyrir
vélagnýinn, gat hún heyrt, lrversu mann-
fjölldinn hrópaði og æpti upp nafnið lrans
— hvað var það eiginlega, senr gekk að hon-
unr? Hver var orsökin til þess, að honum
mislreppnaðist svona lrrapallega í jafnnrikil-
vægunr kappakstri? I síðustu unrferðinni