Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Síða 14

52
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
ast upp að kofaveggnum. Honum varð hálf-
hverft við og greip skammbyssu sína. Ib
steig í sömu svifum fram að höfði hestsins
og staðnæmdist þar. Skuggamyndin við
vegginn rétti upp báðar hendur í áttina til
höfuðsmannsins og hvæsti:
„Við skiptum til helminga!"
Mannheimer þekkti óðar þessa stynjandi
rödd og kvalræðislegu; liann skellti upp úr
og kallaði hæðnislega:
„Ja, fjandinn sjálfur! Þar er þá Surtla
gamla komin!“
„Við skiptum til helminga!" sagði hún
aftur. heiftarlega og æst og stakk fram ná-
fölu smettinu.
„Já, skrattinn á gráskjóttum skipti við
þig!“svaraði Manheimer og spanaði skarnin-
byssu sína og stakk henni fram fyrir augun
á Ib með skýru og ótvíræðu látbragði. Því
næst reið hann af stað frá kofanum.
Ib fylgdist með honum við hlið hestsins.
Hann hafði ekki augun af skammbyssunni.
Hestur Manheimers kastaði til höfðinu,
blés þungt og stökk út á hliðina. Ib fylgdist
með öllum hreyfingum hans.
„Hver djöfullinn gengur að bölvuðum
klárnum?“ kaiiaði Manheimer upp og tók
fastar í tauinana.
„Talið ekki svona hátt, strangi herra!“
sagði Ib. „Mér sýnist ég sjá gegnum þok-
una, að það sé maður þarna neðra við
ströndina. Ef til vill er Sveinn þegar kom-
inn.“
Manheimer liikaði ögn og leit síðan í átt-
ina. En í sama vetfangi rak hesturinn upp
sársaukablandið hnegg, setti undir sig haus-
inn og stökk hátt upp í loftið, og áður en
Manheimer væri búinn að átta sig og jafna
taumhald sitt, tók hesturinn annað stökk,
prjónaði síðan og fleygði sér flötum ofan í
snjóinn og sló með höfðinu fram og aftur.
Manheimer hafði sleppt reipinu og misst
skammbyssuna, um leið og hann féll með
hestinum.
„Komdu og hjálpaðu mér!“ kallaði hann.
„Mannfjandi! Hvaða galdrakunstum hef-
urðu beitt við hestinn minn?“
„Æ, strangi herra!“ svaraði Ib rólega og
brosandi, „ég gerði nærri því ekki neitt, ég
stakk bara ofurlitlum mola af brennandi
tundri í eyrað á lionum."
I sömu svifum kom maður fram á milli
sandhryggjanna, hann gekk fast að Man-
heimer og hleypti af skammbyssu rétt í
brjóstið á honurn. Höfuðsmaðurinn rak
upp hljóð og hneig niður í snjóinn. Hest-
urinn rak upp hnegg og þaut af stað eitt-
livað út í bláinn.
Um leið og Manheimer rak upp liljóðið,
lieyrðist þunglamalegt og hægfara fótatak
rétt fyrir ofan, og Surtla gamla kom rugg-
andi blóðug og aumingjaleg og studdist
þungt á staf sinn.
„Við skiptum, við skiptum!" þusaði hún
hás og áköf, áður en hún var komin til
þeirra.
„Ja, nei, nei,“ svaraði Ib, „þið skuluð fá
það allt sameiginlega."
Hann losaði reipið, sem enn var bundið
um hálsinn á lronum, og batt bæði hendur
og fætur Sturlu gömlu með því, þótt hún
brytist um og spyrnti á móti eftir beztu
getu. Hún rak upp feikna öskur, en Ib tók
hálsklút sinn og batt fyrir munninn á henni
og aftur um hálsinn.
Sveinn hafði verið áhorfandi að atvikum
báðum.
„Nú verðum við að hraða okkur af stað,“
sagði hann. „Skotið og kerlingarskepnan
geta hæglega beint Svíunum hingað."
Hann stakk skammbyssunni í beltið og
gekk niður til strandar, en Ib vék burt að
líki Manheimers og laut niður að því. And-
ardráttur virtist algerlega stöðvaður.
„Fyrst yður langaði svo ákaft til að ná í
okkur, og það heppnaðist ekki, skuluð þér
þó að minnsta kosti fá þá ánægju að sjá á
eftir okkur.
Hann reisti síðan höfuðsmanninn upp í
setu, studdi búk hans upp að steini, lét and-