Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 15

:n. Kv.
SVEINN SKYTTA
53
litið snúa til sjávar og stakk sverðinu í hönd
hans. Síðan setti hann Surtlu gömlu bundna
við lilið Manheimers, tók ofan og kvaddi
þau með hátíðlegu látbragði.
„Verið þið blessuð og sæl, börnin góð!
Þið óskið okkur bæði góðrar og skemmti-
legrar ferðar.“
Að svo mæltu skálmaði hann af stað ofan
til sjávar á eftir Sveini og fiskimanninum,
sem þegar voru komnir út á ísinn.
XXIII. Hjá konunginum.
Upp frá því er Sveinn hóf ferð sína yfir
ísinn; vritist öll hætta um garð gengin. Of-
sækjendur hans höfðu misst af slóðinni, og
gat hann því haldið áfram tafarlaust.
Þegar leið á nóttina, birti í lofti, og
tunglsskinið megnaði að rjúfa þokuna, sem
til þessa hafði verið svo þétt, að leiðsögu-
maðurinn náði ekki miðum sínum á strönd-
inni og var því ekki fullviss um rétta stefnu
og stytzta leið.
Morgunsólin var tekin að rauðgylla turn-
spíruna á Nicolai-kirkju, er þeir stigu á
lancl rétt sunnan við Valby. í höfuðborg-
inni var hvívetna mikill hávaði, og allt á
ferð og flugi og í margvíslegum önnum.
Þegar félagarnir þrír fóru um göturnar
áleiðis til Rósenborgar-hallar, þar sem kon-
ungurinn bjó, meðan á stríðinu stóð, sáu
þeir hópa af borgarbúum í áköfum samræð-
um, og virtist hreinn gleðisvipur á andlit-
um flestra þeirra. Það leið heldur ekki á
löngu, áður en Gjöngemennirnir fréttu,
hvað væri þessu valdandi.
Þennan dag var tuttugasti og sjöundi
febrúar. Kvöldið áður hafði friður verið
saminn í Hróarskeldu. Almenningi var að
vísu enn ókunnugt urn friðarskilmála alla,
°g hve auðmýkjandi þeir voru fyrir Dani.
Eu í gleði sinxri hefði samt almenningur
sennilega kosið þá i stað óttans og öryggis-
leysis þess og margvíslegs skorts, sem ríkt
hafði, síðan herir Karls Gústavs hófu land-
gang sinn, og sífelld hætta hafði vofað yfir
þjóðinni, og þá fyrst og fremst höfuðborg-
inni.
Rósenborgar-höll stóð um þessar mundir
nokkuð afskekkt, fjarri öðrum stórbygging-
um. En er þeir félagar tóku að nálgast hana,
var þar slíkur mannfjöldi, að það varð sí-
felld erfiðara að komast í gegnurn liann.
Sveinn og Ib gengu sinn hvorum rnegin
sleðans, en leiðsögumaður þeiria dró hann.
Við hallarhliðið voru þeir félagar stöðv-
aðir af tveimur varðmönum, er stóðu sitt
hvorum megin við vindubrúna. Skýringar
Sveins og fortölur stoðuðu ekkert. Varð-
mennirnir otuðu að þeim bryntröllum sín-
um og kváðu sér bannað að sleppa hér inn
nokkrum öðrum en hirðþjónum og ráð-
herrum konungs, er stefnt hefði verið til
fundar við konung þennan morgun. Sveini
kom þessi hindrun harla óvænt. Og hann
myndi varla hafa látið svo óvænta hindrun
stöðva sig annars staðar, en að þessu sinni
sætti hann sig þó við það, stóð við hlið sleð-
ans, studdi sig við byssu sína og brosti liálf-
hæðnislega, er honum varð litið ofan á
hjörtinn. Varð honum þá á að bera saman
allar þær hindranir, sem nú voru um garð
gengnar, og þessa síðustu. Ib var samt ekki
á því að sýna neina þolinmæði við hallar-
dyr konungs. Hann stóð á brúnni með húf-
una í hnakkanum, vinstri hönd í síðunni,
og beitti rödd sinni æ stei'kara, er fólk tók
að þyrpast saman umhverfis hann:
„Bannsettir spjótungarnir ykkar! Hvað
eruð þið að hugsa að varna slíkum rnönn-
um aðgöngu til konungs? Hans náð mun
segja ykkur heldur en ekki til syndanna, er
þetta fréttist — ykkur og afkomendum ykkar
í sjöuncla lið. Það segi ég ykkur alveg ýkja-
Iaust!“
„Hvað hafið þið konunginum að færa?“
spuiði liðþjálfi einn, er kom þar aðvífandi.
,Við færum honuin þær rnestu gleðifrétt-
ir, sem hann hefur fengið hérna megin
kyndilmessu," mælti Ib.
„O, sei-sei, — eimr hjartarskrokk!" sagði