Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Side 13

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
51
„Já, það er ég,“ svaraði Ib hikandi.
„Og í nótt áttirðn að flytja Svein Gjönge
yfir.“
„Svein Gjönge!“ endurtók Ib forviða.
„Svein Gjönge og fjársjóð hans, dásnotr-
an skilding, fimmtíu þúsund ríkisdali. Þú
Iteyrir, að ég lief aflað mér nákvæmra
frétta.“
Ib varð svarafátt, og honum varð þungt
um andardrátt. Þessi hættulega hindrun
kom svo óvænt og skyndilega, að honum
féll snöggvast allur ketill í eld.
„Hvar er Sveinn Gjönge staddur núna?“
„Það get ég ekki sagt með vissu,“ svaraði
Ib hikandi. „Hann fór inn til bæjarins í
myrkrinu og sagðist mundi koma aftur um
miðnæturleyti."
„Og peningar hans?“
„Þá sagðist hann koma með, er liann
kæmi aftur,“ svaraði Ib hraðmæltur, og var
nú farinn að jafna sig og komast upp á
lagið.
„Á hvaða liátt ætluðu þið að fara yfir
flóann?“
„Á sleða.“
„Hvar hefurðu hann?“
„Niðri við sjóinn.“
„Þá verðum við samferða þangað, en
kveiktu fyrst á ljósteini."
Ib gekk yfir að hlóðunum. Manheimer
stakk á sig skammbyssum hans. Og er Ib
hafði kveikt á teininum og stungið honum
í sprungu á borðinu sagði höfuðsmaður-
inn:
„Farðu nú fyrst úr kuflinum, svo að ég
sjái, hvort þú hefur fleira vopna á þér.“
Ib hlýddi skipuninni. í bjarma ljósteins-
ins sá Manheimer græna veiðimannabún-
inginn, sem bændurnir höfðu minnzt á, að
flóttamennirnir bæru. Hann rak upp ofur-
lítið öp, en áttaði sig þegar og tók nú að
rannsaka föt Ibs.
„Þú ert í tvennum búningum?"
„Já, herra höfuðsmaður! Það er svo kalt
bér ytra.“
„Skammarlega kalt!" sagði Manheimer.
„Gerðu svo vel að hneppa upp treyjunni."
Ib hlýddi því.
„Ég sé, að þti segir satt,“ mælti höfuðs-
maðurinn, er hann hafði lokið rannsókn
sinni. „Þú liefur ekki fleira vopna.“
„Hvers vegna ætti ég að blekkja yður,
strangi herra,“ mælti Ib og setti upp afar
einfeldnislegan svip og saklausan. „Ég sé
enga ástæðu til þess.“
„Ekki ég heldur,“ svaraði Manlieimer.
„Við skulum þá halda ofan til sjávar. En
svo að við skulum ekki villast eða verða að-
skila á leiðinni í daufri mánaglætunni, ætla
ég að tylla spotta um hálsinn á þér.“
Höfuðsmaðurinn tók reipspotta ofan af
veggnum og gerði lykkju á annan enda þess.
„Þú skilur auðvitað,“ sagði hann og
smeygði lykkjunni um hálsinn á Ib, „að
þetta er gert í allri vinsemd svo að við skul-
um verða samferða.“
„Strangi herra ætlar víst að henda gaman
að mér,“ svaraði Ib og reyndi að bregða
fyrir sig einskonar brosviprum.
„Nú slökkvum við ljósið og bindum aft-
ur hurðina eins og áður, og svo höldum við
af stað ofan til sjávar. Gættu þess nú vel
að skrika ekki í spori; ég hef þann vana
í myrkri að ríða með spanaða skammbyssu,
og nú held ég henni harla nærri höfðinu á
þér. Kippirðu minnstu vitund í spottann,
hleypi ég óðar af, og þti getur nærri, hve
sárt mér myndi þykja, ef mér yrði það á
að senda kúlu gegnum kollinn á þér. Þá
förurn við, og það yrðu að vera hreinir
norna-galdrar, ef við yrðum skildir að þenn-
an litla spöl, sem eftir er.“
Manheimer slökkti Ijósið. í sömu svifum
steig Ilr eitt skref yfir að lilóðunum, stóð
kyrr eitt andartak og fylgdist síðan á eftir
höfuðsmanninum, sem hafði snúið sér við
í kofanum til að líta eftir honum.
Rétt í því, er Manheimer steig í ístaðið
og ætlaði að varpa sér á bak, heyrði hann
daufar stunur og sá dökka mannveru hall-
7*