Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 30

68
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
okkur skuli farnast vel, að ég vil ekki láta
fremja þetta mikla ódáðaverk. Góður Guð
gaf þér gott hjarta, og hvers vegna viltu
þá vera svona harður og grimmur á fyrsta
helgikvöldi okkar?“
Kernbok hafði fjarlægt sig ofurlítið,
hann hallaði sér upp að brúarstólpanum
og virti þessi tvö þegjandi fyrir sér. Ef til
vill hefur honuni verið ljóst, að Inger
myndi reynast beztur fulltrúi og talsmaður
sinn. Ib klökknaði, og augu lians urðu
gljáandi. Inger sagði ennfremur:
„Og Soffía, sem okkur báðurn þótti svo
vænt um, hún myndi alls ekki gleðjast í
gröf sinni við það að vita þig fremja slíkt
verk.“
,,Æ, Inger litla!“ sagði Ib og fór að gráta.
„Hún hvílir ekki einusinni í neinni gröf,
því að ég faldi hana úti á víðavangi í djúp-
urn snjó, og er vorið kernur, og sólin bræð-
ir snjóinn, mun hún liggja sem æti villtra
dýra.“
„Hún skal fá sína gröf,“ svaraði Kern-
bok alvarlega. „Því heiti ég þér.“
„Er það satt?“ sagði Ib.
„Hún skal fá glæsilega jarðarför eins og
hún væir konungsdóttir. — Og svo vil ég
segja þér eitt enn, að ilestir þeirra óvina
þinna, sem misþyrmdu aumingja stúlk-
unni, eru þegar dauðir, fallnir í bardög-
um við menn Sveins Gjönge. Meðal þeirra
þarna uppi er aðeins einn þeirra eftir.“
Ib sneri sér áð Kernbok, hann hafði enn
tár í augum; Iiann rétti úr risaskrokk sín-
um og brosti sigurlirósslega og sagði:
„Nei, höfuðsmaður! Meðal þeirra þarna
uppi er nú enginn eftir.“
„Jú, Ziegler!"
„Drepinn!“ sagði Ib og sýndi Kembok
sverð sitt, sem enn var blóði roðið.
„Hvers meira geturðu þá krafizt?“
spurði Inger.
„Ég yrti ekki á þig,“ svaraði Ib ströng-
um rómi og skipandi, þótt svipur hans
segði allt aðra sögu. — „Þú sem vilt ekki
vera mér sammála.“
„Nú vorkenni ég þeim,“ hvíslaði Inger,
„ég get ekki að því gert.“
„Þá vorkenni ég þeim líka,“ sagði Ib.
„Látum þá fara í friði.“
„Elsku góði Ib!“ kallaði Inger upp yfir
sig og breiddi út faðminn við Ib og fleygði
sér að barmi hans.
„Ertu nú ánægð?“ sagði Ib skjálfradd-
aður.
„Ég er svo hamingjusöm og himinglöð.“
„Jæja, jæja,.farðu nú til föður þíns, Inger,
og lofaðu mér að vera einum dálitla stund.
Síðan kem ég yfir til ykkar hjá skólameist-
aranum. Og þótt þeir þarna uppi séu nú
úr allri hættu er ekki vert, að þið séuð hér
lengur.
Síðan skálmaði Ib burt og var harla stór-
stígur. Inger og faðir liennar héldu af stað
í hina áttina.
Kernbok stóð aleinn eftir.
Uppi í salargluggunum höfðu herfor-
ingjarnir beðið í ótta og angist og séð
bæði og einnig heyrt sumt af því, sem fram
hafði farið úti á síkisbrúnni.
(Framhald.)
Skrítlur.
A. : Má ég bjóða yður vindil?
B. : Nei, ég þakka.
A. : Hvers vegna ekki?
B. : Menn sem reykja mikið verða svo
nautheimskir.
A. : Þér hafið líklega reykt mikið á yngii
árum?
B. : Já, meira en lítið.
Hún: í dag eru 10 ár síðan við giftumst;
eigum við ekki að fara í kirkju og þakka
guði?
Hann: Það getur þú gert, ef þér sýnist, en
ég hef enga ástæðu til þess.