Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Síða 16

54
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
liðþjálfinn hæðnislega. „Ætli það ekki. að
lians Hátign verði himinlifandi glaður.“
„Og hvílíkur hjörtur! Það segi ég, í
Himnaföðursins áheyrn, að annar eins
hjörtur og þessi okkar á ekki sinn líka í
víðri veröld. Hann er fimmtíu þúsund dala
virði, svona okkar á milli.“
Þeir, sem nærstaddir voru, skellihlógu.
„Fimmtíu þúsund ríkisdali,“ endurtók
liðþjálfinn hæðnislega.
„Já, og þá er hvorki skrokkurinn né
skinnið talið með,“ bætti Ib við.
í sama vetfangi hnippti Sveinn í hann og
stöðvaði ræðu hans. Mannfjöldinn veik til
hliðar fyrir gömlum manni og gráhærðum,
sem kom gangandi áleiðis til hallarinnar.
Hann var klæddur svartri stuttkápu, og
undir henni sást í brúnan flauelskufl silfur-
bryddan. Um hálsinn bar hann langa gnll-
festi með stóru gullnisti í neðri enda henn-
ar. Er hann nálgaðist höllina, tók hann ofan
að þeirrar aldar hirðsiðum, og steig berhöfð-
aður inn yfir hallarmörkin. Þetta var hinn
heiðarlegi Kristen Skeel, sem hér var á ferð-
inni.
„Strangi herra!“ rnælti Sveinn, er hann
nálgaðist ríkisráðið, „aðeins eitt orð með
yðar leyfi.“ Skeel nam staðar, og Sveinn
mælti ennfremur: „Hans Hátign konung-
urinn hefur skikkað mig í sínum erindum,
og færi ég honum nú svarið í sleða þessum.
Varðmennirnir meina okkur að halda
áfram inn til hallarinnar. Nú verðið þér að
veita mér vernd yðar!“
Ríkisráðsmaðurinn leit á Svein o°' Ib oíí
síðan á sleðann. Síðan spurði hann:
„Hverjir eruð þér, drengir góðir?“
„Eg er hversdagslega nefndur Sveinn
Gjönge.“
„Svo sannarlega!“ mælti ríkisráðið for-
viða og lagði hönd sína á öxl Sveins. „Það
nafn höfum við sannarlgea heyrt oft nefnt,
meðan striðið stóð. Hvað færir þú konung-
inum í dag, Sveinn?“
„Fjárupphæð þá, sem Hans Nansen, borg-
armeistari, sótti suður á eyjarnar!"
„Æ, já, ég hef heyrt minnst á það. Hans
Hátign hefur verið mjög kvíðinn þín vegna,
Sveinn Gjönge!“
„Hans Hátign ætti að treysta betur þjón-
um sínum, svo að hann þurfi ekki að vera
kvíðinn þeirra vegna,“ svaraði Sveinn.
„Og nú neita varðmennirnir þér aðgang
að höllinni!" sagði Skeel og leit á hermenn-
ina.
„Þér megið ekki ásaka okkur fyrir það,
strangi herra!“ svaraði liðþjálfinn, sem
numið hafði staðar og heyrt það, sem sagt
var. „Snemma í morgun var okkur tilkynnt
konungleg skipan, að engum mætti sleppa
yfir brúna nema aðeins hirðmönnum kon-
ungs og þeim, er bera merki hins háa aðals.“
Ríkisráðið brosti.
„Konunglegri skipan verðum vér að
lilýða,“ svaraði hann. „Þér veitið þá rnanni
þessurn inngönguleyfi varðmenn, því að nú
ber hann aðalsmerki sitt á við hvern ann-
an.“
Er hann mælti svo leysti ríkisráðið heið-
ursbandið af kápu sinni og varpaði því um
herðar Sveini.
Ib rak upp liátt fagnaðaróp.
„Æ, hái herra, hvað gerið þér nú?“ sagði
Sveinn.
„Gakk inn, öruggur og ókvíðinn, Sveinn
Gjönge!“ sagði hinn garnli aðalsmaður,
„undir kappa þessum hefur aldrei slegið
betra hjarta en einmitt nú í þessum svif-
um.“
Varðmennirnir stigu nú til hliðar og létu
fiskimanninn draga sleðann yfir brúna. Ib
hafði skákað sér niður á hann, og er hann
fór framhjá varðmönnunum, glennti hann
sig, sem mest hann mátti til að vera sem
allra rúmfrekastur. Og er hermennirnir
heilsuðu ríkisráðinu virðidega, kinkaði Ib
náðugt kolli til þeirra og gretti sig herfi-
lega á eftir. Er komið var inn yfir borgar-
síkið, gaf Skeel Sveini hendingu um að