Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Síða 10

48
VALGERÐUR
N. Kv.
smátelpur, sem Iiitt fólkið sinnti ekki, og
einnig við tvo þrjá drengi á líku reki.
Klukkan 12 komu þau Sigvarður og Sól-
björt til liennar. Þau höfðu oft dansað sam-
an, og dró Valgerður af því þá ályktun, að
þau væru vel kunnug.
„Vildir þú finna mig?“ spurði Sigvarður
þýðlega. Valgerður stóð upp:
„Það eru nú hálfgerðir keipar,“ sagði hún
brosandi, „mig langar til að biðja þig að
ganga heim með mér.“
„Sjálfsagt geri ég það. Ætlar þú að vera
með, Sólbjört?“
„Kemur þti ekki aftur?“ spurði hún, og
augu hennar lýstu velvild og — þrá. Hann
leit niður fyrir sig:
„Ég held ekki, ég fer snemma á sjóinn og
ætla að sofna ofurlítið áður.“
„Þá fer ég með ykkur,“ sagði Sólbjört
hiklaust.
Það var hafræna úti, og þokan vafði allt í
gráa hjúpinn sinn. Valgerður nam staðar
augabragð við dyrnar og gáði vandlega í
kringum sig, en tók svo undir handlegg
Sólbjartar og hló við:
„Ég er næstum því myrkfælin í þessari
þoku,“ sagði hún svo.
„Ég hélt þú hræddist ekki neitt,“ sagði
Sigvarður einlæglega.
Valgerður hló: „Það álit þitt er heiður
fyrir mig, — en margt býr í þokunni, segir
skáldið, og svo skulum við ekki tala meira
um það. — En hvernig skemmtuð þið ykkur
annars í kvöld?"
„Ágætlega,“ sagði Sólbjört og leit til Sig-
varðs. Hann tók ekki strax undir, en leit til
Valgerðar og mælti:
„Hafðir þú nokkurt gantan af þessu
skralli?“
„Já, ég hef alltaf garnan af að sjá aðra
gleðjast, og svo var ég að reyna að auka gleði
barnanna með því að dansa við þau.“
„Það gerðir þú líka svikalaust, en því
vildirðu ekki dansa við karlmennina, sem
buðu þér upp?“
Valgerður liikaði við, eins og leitaði hún
að svari: „Það er afleiðing orsaka. Ég hef
ekkert gaman af dansi, og má ekki við því,
stöðu minnar vegna, að taka oft á mig næt-
urvökur og það erfiði, er dansi fylgir, og
helði ef til vill orðið sú raunin á, ef ég hefði
tekið fullan þátt í þessu fyrsta danssam-
kvæmi hérna, nema þá“ — bætti hún bros-
andi við, „að ég hefði dansað svo illa, að eng-
inn hefði árætt að dansa við mig framar."
„Þú dansaðir ljómandi vel, það sáurn við
allir.“ Sigvarður talaði örara, en hann var
vanur: „Mig langaði bara til að bjóða þér
upp, en bjóst við sama svarinu, sem liinir
fengu.“
„Það hefðirðu líka fengið, — í kvöld, að
minnsta kosti, þótt mér hefði þótt fyrir því.
— En nú er ég kornin heim. Viljið þið ekki
koma inn með mér og snrakka á ávöxtum?"
Þau þáðu það, og sátu saman inni stutta
stund. Valgerður fylgdi þeim til dyra og
þakkaði þeim fylgdina með handabandi. Er
lnin leit út um gluggann rétt á eftir, sá hún
þau ganga áleiðis saman til græna hússins.
„Það er gott, að Sólbjört er ekki ein á ferð,“
hugsaði hún, „þótt líklega sé nú ekki Skúli
á þessari leið.
(Framhald).
Skrítlur.
Maður nokkur, sem var að taka manntal,
spurði gamla, ógifta piparmey, livað gömul
lnin væri.
„Tuttugu og fimm hef ég sumrin séð,“
svaraði hún.
„En hvað hafið þér svo lengi verið blind,“
sagði maðurinn.
Því svaraði ungfrúin ekki.
Hann: Hvernig getur yður komið til hug-
ar, að ég hafi sagt að þér væruð heimsk; ég
sem ætíð hef verið sá eini, sem borið hef á
móti því.