Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 4

42
VALGERÐUR
N. Kv.
„Já, hún var það nú næstnm líka fyrir
mér, blindum og magnvana vesalingnum,“
og hann brosti hýrt eins og barn. „Sigga
hljóp ofan á bryggju að sækja fisk í soðið,
en Valla litla r ill láta sinna sér meira en ég
get komið við.“
„Heitir hún máske Valgerður?"
„J<t*
Valgerður leit á litla andlitið í fangi sér.
Það var frítt og velskapað, og dökkblá aug-
un störðu forvitnislega á hana. Hún brosti
við við þessum skæru augum, og barnið
stakk gulhærðum kollinum undir vanga
hennar.
„Þetta er þá nafna mín,“ sagði hún blíð-
lega og klappaði mjúkt á bak litlu telpunn-
ar, um leið og lnin settist niður með liana.
„Þér eruð nýja hjúkrunarkonan?" sagði
gamli maðurinn rólega. María mín sagði
mér frá yður.“
„Er það dóttir yðar?“
„Nei, hún er systurdóttir mín, móðir
teplnanna."
„Eigið þér engin börn á lífi?“ Hún bar
liægt frarn spurninguna, og eftirvæntingin
skein úr augum hennar.
„Nei. Guð tók frá sér soninn minn eina
fyrir sex árum.“
Valgerður hrökk við, svipur hennar bar
vott um innilega samhyggð og djúpa
hryggð. Hún greip höndina, sem lá ofan á
sænginni, og þrýsti hana innilega.
„Ég samhryggist yður af öllu hjarta.“
Orðin féllu lágt og slitrótt.
„Þakka yður fyrir,“ sagði hann og klapp-
aði hönd hennar með hrukkóttri og mag-
urri hönd sinni. „Það var ógnar sárt í bili.
Við Jóhann minn vorum svo samrýmdir, og
ég vonaði að fá að eyða dögum mínum hjá
lionum. En Guð liefur haft einhvern góðan
tilgang með því að taka hann frá mér, og
hvf skyldi ég þá kvarta?“
Hún aðskildi ekki liendur þeirra, en
þrýsti hönd hans vingjarnlega.
„Hann dó eins og hetja, einn af fjórum
á skipi sínu, sem sökk meðan báturinn fór
með hina í land. Lík þeirra fundust nokkr-
um dögurn seinna. Hann hvílir á mér
ókenndum stað. Ég hafði einhvern veginn
ekki kjark til að sjá gröfina hans þessi tvö
árin, sem ég var heilbrigður eftir það.“
„Það liafði nú heldur enga þýðingu,“
sagði hún, og augu hennar stóðu full af tár-
um. „Þér munið, hvað engillinn sagði við
gröf Krists: Hann er upprisinn og er ekki
hér. Sálir vina vorra eru oss oft nálægar,
þótt líkaminn hvíli fjarri.“
„Þetta eru huggunarrík orð,“ sagði hann
þýðlega. „Jóhann minn var trúhneigður og
fól allt sitt ráð forsjón Guðs. Hann var ný-
trúlolfaður góðri stúlku, sem var sömu
skoðunar og hann í trúarefnum. Ég hef oft
beðið Guð að styrkja liana í sorg sinni, þótt
hún viti líklega ekkert um mig, og ég fái
aldrei neitt af lienni að frétta.“
„Hvað hét lnin?“
„Anna.“
Valgerður dró hönd sína hægt úr hendi
hans, stóð síðan á upp og lagði barnið aftur
í vögguna, lagaði kringum það, gaf því pel-
ann og klappaði mjúklega ofan á það og
nrælti síðan:
„Enginn getur sagt, hvað einhvern tíma
kann að verða, góði gamli maður. Guð hef-
ur ótal vegi til að gleðja og lnessa, sem við
þekkjum ekki. Nafna mín er nú sofnuð, og
nú ætla ég að kveðja í þetta sinn, en mig
langar til að Jíta hér inn oftar, ef ég má.“
„Ef þér megið.“ Gamli maðurinn hreyfði
hendur sínar óþolimnóðlega. „Mér hefur
liðið svo vel þessa stund, og ég vildi óska,
að þér kæmuð hingað sem oftast. — Má ég
annars ekki segja — þú?“ spurði hann lítið
eitt hikandi.
Hún tók aftur í liönd hans: „Jú, það skul-
um við einmitt gera. Komdu blessaður og
sæll -?“
Hann brosti. „Ég heiti Jóhann, ekki var
nú kurteisin svo mikil, mín megin, að nefna
mig strax fyrir þér.“