Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 22

60
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
þekkið mig ekki almennilega. — En láttu
nú huggast, Inger litla, í dag skal ég láta þá
í friði, þótt ég háfi strengt þess heit að hefna
hennar. í dag er ég svo glaður og ánægður."
Að svo mæltu gekk Ib til Inger. Gamli
ráðsmaðurinn leit hreykinn á eftir honum.
Nú var tekið að rökkva. I bjarmanum frá
ofninum sá hann Ib sitja á bekknum og
halda á báðar hendur Ingu. Innan skamms
lieyrðist fótatak fyrir framan. Sænskur her-
maður opnaði dyrnar og steig inn fyrir;
,,Hæ, karlfauskur!“ þrumaði hann. „Ertu
þá hérna niður kominn. Ég hef farið um
alla höllina til að leita að þér. — }æja, Iiér
eru þá gestir!“ sagði hann, er Ib reis upp
af bekknum í horninu, þar sem lians hafði
ekki orðið vart úr dyrunum. „Jæja, því
betra. Hinir ströngu herrar uppi heimta
meira vín, og varðstjórinn þarna kemur
sennilega með okkur og hjálpar okkur til
að bera upp flöskurnar.“
„Já, ég skal konta með ykkur!“ sagði Ib.
„Og litla stúlkan þarna!“ sagði hermað-
urinn. „Þúsund drísildjöflar, nú skal verða
skemmtun í lagi, hún kemur auðvitað
líka?“
,,Hún?“ tók Ib upp aftur.
,,}á, nema varðstjórinn vilji heldur, að
herrarnir korni ofan og sæki hana, það gera
þeir við fyrsta orð.“
„Hún kemur nteð okkur,“ sagði Ib.
Gamli ráðsmaðurinn leit forviða spurn-
araugum á Ib. Inger varð skelkuð og lagði
liönd sína á handlegg hans til að stöðva
hann, en Ib virtist ekki gefa þvf gaum.
Hann lagfærði á sér kyrtilinn og strauk ryk
af sér.
„Við skulum þá fara,“ mælti hann rólega,
þótt honum væri alls eigi rótt innanbrjósts.
Ráðsmaðurinn tók lyklakippu, kveikti á
kerti og gekk á undan hinum út úr stof-
unni. Að vörmu spori sást Ib koma neðan
úr kjallara með stóra körfu fulla af flöskum
og ganga upp á aðra hæð, þangað sem her-
foringjarnir héldu til. Kasper Dam bar aðra
körfu áþekka liinni, og hjálpaði Inger hon-
um með hana. Hennaðurinn kom á eftir
þeim, og hafði hann upp á eigin spýtur
bjargað tveimur flöskum, sem stóðu upp úr
vösum hans.
„Þið ratið víst hjálparlaust inn í salinn,"
sagði Svíinn, er þau voru fyrir framan dyrn-
ar, þar sem foringjarnir voru inni.
„Ég býst við því,“ svaraði Ib og kinkaði
til lians kolli.
Hermaðurinn fór síðan til félaga sinna
og hélt flöskunum á lofti, er hann fór fram-
hjá kjallaraglugganum, þar sem þeir höfðu
varðstofu sína fyrir innan.
Þegar ráðsmaðurinn og Ib komu inn í
salinn, mætti þeim kæfandi stybba af tó-
baksreyk. Og í miðjum mekkinum grilltu
þeir sex sænska herforingja, sitjandi um-
hverfis stórt borð, eldrauða í andliti og stífa
í augum, og var auðséð, að þeir voru orðnir
all-ölvaðir. Tveir þeirra liöfðu smeygt sér
úr einkennisbúninginum og sátu nú snögg-
klæddir. Hávær söngur, hlátur og hróp
kváðu við, er þeir Ib komu inn og settu
fullar körfurnar á borðið. Ráðsmaðurinn
fór þegar ofan aftur, en þau Ib og Inger
urðu eftir.
„Upp með flöskurnar!" kallaði einn for-
ingjanna, og varð auðheyrt á mæli lians, að
hann var af þýzkum uppruna. „Fyllið bik-
arana, við skulum drekka skál djöfulsins.“
Þessari uppástungu var tekið með hávær-
um fögnuði, og tók hver foringjanna ridd-
araskammbyssu sína, sem lá á borðinu fyrir
framan hann, og íyllti lilaupið víni. Not-
uðu þeir skammbyssurnar í stað bikara, og
slógu þeir síðan saman hlaupunum og
drukku skál djöfulsins með hlátrum og há-
vaða miklum og gauragangi.
„Hver skollinn!“ hrópaði allt í einu einn
foringjanna, er hann hafði drukkið skálina
og fleygt sér síðan aftur á bak í hægindastól-
inn. „Hvaða bráðsnotur yngismey er þetta,
sem varðstjórinn færir okkur?“
„Það er unnusta mín,“ mælti Ib og stillti