Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 6

44
VALGERÐUR
N. Kv.
aldrei nefnt nafnið á skipi hans í bréfi mínu
til þín, aðeins að hann væri skipstjóri, en
með því fórst hann. — Þti, sem veizt hve
ákaflynd ég er, getur þér nærri, hvað ég
leið um þær mundir. Eina bótin var, að
enginn þar vissi, að við vorum trúlofuð,
því að mér hefði pá verið stór raun að mein-
ingarlitlum lduttekningarorðum.“
„Fannst ekki líkið?“ spurði Oddný lágt.
„Jú, og ég var við jarðarför þess; en þar
var ekki mikla huggun að finna. Ræða
prestsins var köld og ópersónuleg, og þótt
Itann viðurkenndi kosti og dugnað hins
látna, taldi hann, að hann hefði brugðizt
öldruðum föður sínum og rifið sig upp
gegn vilja hans til að leita sjálfum sér
frægðar og frama. Hefði ltann því svipt
aldraðan föður þeirri aðstoð, sem lionum
ltefði borið að veita honum, og svo fram-
vegis. — Ég varð ofsareið prestinum, því að
mér var vel kunnugt, hve allt þetta var ósatt
og tilefnislaust. — Hann hefði átt að vita,
hve heitt þeir unnust, feðgarnir, hve oft
unnusti minn skrifaði föður sínum og sendi
honum ýmislegt. Og við töluðum oft um
að keppa að því að gera lionum glaða elli,
er við værum gift.“
„Hvers vegna sagði presturinn þetta?“
spurði Oddný gremjulega.
„Hann hugsaði víst ekkert út í það, aum-
ingja maðurinn, að hann myndi geta sært
nokkurn áheyranda sinn, og þó sá ég þung-
an gremjusvip á sumum skipverja, sem af
höfðu komizt. — En iiér hugsaði víst prest-
urinn sér að nota tækifærið til að áminna
æskulýðinn um að hlýðnast fjórða boðorð-
inu.“
„Varstu lengi í þessu kauptúni?“
„Nei, ég fór bráðlega burt þaðan og hef
ekki séð legstað vinar míns síðan. En í fyrra-
vor sendi ég þangað legstein, sem var reist-
ur á gröfinni. Það var íslenzkur kaupmaður,
sem ég hafði kynnzt í Höfn, er sá um þetta
fyrir mig.“
„Og síðan hefur þti valið þér þetta lífs-
starf?"
„Já, skömmu eftir lát vinar míns fór ég
að nema hjúkrunarfræði. Mér fannst fróun
í því að lina böl og þjáningar annarra, og
seinna fékk ég ágæta stöðu á sjúkrahúsi í
Danmörku.“
„Og samt ertu komin hingað heim?“
Valgerður leit upp, og sigurbjarmi ljóm-
aði í augum hennar, er hún sagði: „Já, ég
kom til að geta annast um föður lians. Ég
var búin að spyrja það uppi, að hann væri
hér, og ég ætlaði að láta þig hjálpa mér til
Jiess að finna hann. En með Guðs hjálp er
ég búin að því sjálf.“
„Það fór þá vel, því að ég hefði líklega
ekki getað hjálpað }:>ér, vissi ekki einu sinni,
livers son unnusti þinn var.“
„Hann var Jóhannsson, og faðir lians er
liér, blindur og farlama, hjá Maríu systur-
dóttur sinni.“
„Já, hann J)ekki ég vel. Það er indælt
gamalmenni."
Valgerður sagði henni nú, hvernig hún
hefði fundið liann, og livað jx'im hefði farið
á milli. Hún sagði, að þeir feðgarnir væru
mjög líkir, og Jiví hefði sér þegar fundizt,
að hún myndi vera á réttri leið. „Er ekki
frænka hans honurn góð?“ spurði hún svo.
„Að svo miklu leyti sem liún megnar,“
svaraði Oddný. „Brandur, maður hennar,
er drykkfelldur, og þau eru sárfátæk."
\7algerður stóð upp. „Það skal ekki leng-
ur standa í vegi fyrir vellíðun hans, því að
ég er rík, skal ég segja þér. Ég hef nýlega
erft fleiri þúsund krónur, og auk þess hafði
ég mjög góð laun í Danmörku. Og enginn
skal fremur njóta eigna minna en einmitt
hann. — En nú er Jiað eitt, vina mín, sem
ég þarf að segja þér. Ég vil ekki, að neinn
hér fái neina vitneskju um Jiað, sem liðið er
af ævi minni, hvorki nm samband mitt við
Jóhann gamla né trúlofun mína. Það er
mér helgidómur, sem ég Jroli ekki að heyra
nein kalsorð um, meira að segja: — Ég vil