Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 26

64
SVEINN SKYTTA
N. Kv.
„En herra höfuðsmaður minn góður!“
sao-ði Ziegler hæðnislega, „ég á aðeins við. að
sá sem hefur þá óskiljanlegu ástríðu að vilja
ráða yfir félögum sínurn, ætti einnig að eiga
nauðsynlega liæfileika til að framkvæma
það.“
„Og þá hæfileika teljið þér, að mig
skorti?“
„Ég lief að minnsta kosti aldrei orðið
þeirra var.“
„Þér þurfið ekki að furða yður á jiví, höf-
uðsmaður!“ svaraði Kernbok. „Ég beiti að-
eins hæfileikum mínum þar, sem ég tel þá
geta komið að góðu haldi og varpa ekki
perlum á glæ.“
Það liafði frá upphafi verið áform Kern-
boks að sneiða eftir föngum hjá öllum ill-
deilum, en honum tókst samt ekki að vera
jafn kaldur og rólegur, og hann liafði ætlað
sér að vera. Ollu orð Zieglers því, og enn
frekar fas hans og hæðnissvipur, að Kernbok
Iiitnaði í hamsi.
„Herra höfusðmaður minn góður!" sagði
Ziegler, „við skulum ekki eyða tímanum í
málalengingar, því að litla stúlkan þarna
hlýtur að furða sig á því, að sex ágætir höf-
uðsmenn skuli haf'a dregið svona lengi að
sýna lienni allan sóma’ og votta henni liylli
sína. Þér liafið neitað okkur um þetta, og
þess vegna biðjum við yður góðfúslega að
ganga burt liéðan úr salnum. — Ég segi góð-
fúslega, þar eð þér annars neyðið okkur til
að skáka yður fram fyrir með valdi.“
Kernbok gekk feti nær Ziegler.
„Þér!“ mælti hann hvassyrtur.
Ziegler leit brosandi til félaga sinna og
svaraði: „Ég lield sannarlega, að okkur
mundi veitast það mjög auðvelt. Ég nefndi
að vísu dyrnar, þar eð það var fyrirhafnar-
minna en að fleygja yður út um gluggann.
En skyldi yður nú þóknast að vilja heldur
vera kyrr hér inni, getur það aðeins skeð
með einu skilyrði.“
Kernbok beit varir sínar til blóð's. Ausai
o
hans leiftruðu, og hann fann sterkan æða-
sláttinn í gagnaugum sínum. Hann gat nú
ekki stillt sig lengur.
„Ég skil yður svo sem, Ziegler!“ mælti
liann, skjálfraddaður af bræði. „þér viljið
berjast, og það skuluð þér líka fá rækilega."
„Loksins þó!“ sagði Þjóðverjinn og nudd-
aði saman höndunum. „Hinn góði liöfuðs-
maður er annars liarla tornæmur.“
„Ég vil berjast við yður,“ sagði Kernbok
og virti Ziegler fyrir sér frá hvirfli til ilja
og brosti fyrirlitlega. „En það skeður einnig
aðeins nreð einu skilyrði.“
„Hverju?"
„Ég get auðvitað ekki barist við ykkur
alla og býst því við þeim drengskap ykkar
hinna, að þið ráðist ekki á mig. Það verður
þá Ziegler, sem fær að kynnast þein i nýung
að reyna, hvernig sænska stálið bítur. En
sigri ég í einvíginu, heyrir stúlkan mér til,
og látið hana þá fara.“
Þetta skilyrði var þegar samþykkt í einu
hljóði, og spillti það ekki fyrir, að kunnugt
var, að Ziegler væri góður skylmingamaður.
„En ef nú svo ólíklega skyldi fara, að þér
sigruðuð ekki?“ sagði liann og brosti
grimmúðlega.
„Þá verð ég að minnsta kosti laus við að
sjá framið níðingsverk það, sem þér liafið í
huga.“
„Þá getum við hafizt handa, livenær sem
er,“ mælti Ziegler, „og þar sem ég er sá, sem
skorað hefur verið á, sting ég upp á því, að
við látum binda okkur saman á vinstra
handlegg og beitum svo rýtingúm okkar
með hinni hægri. Ég hef reynt þetta oft áð-
ur,“ mælti hann afar kuldalega, „og orðið
þess var, að með þessu er sneit,: hjá margvís-
legum aukaatriðum, og umfram allt er þetta
tímasparnaður mikill.“
Kernbok gekk að þessum skilmála. Nú
voru skammbyssulilaupin fyllt á ný og
drukkin almenn skál fyrir Ziegler.
„Jæja þá, mikli höfuðsmaður!" kallaði
Ziegler upp, er hann hafði svarað skálinni
með því að drekka úr hálfri vínflösku. „Ef