Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 27

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
65
þér skylduð óska að hafa yfir ofurlítinn
bænastúf, þá er bezt að þér Ijúkið lienni í
snatri, og þá mun ég senn flýta mér sem
mest ég má.“
Síðan batt hann fetil sinn um vinstra
úlnlið sinn og rétti Kernbok hinn endann.
Tóku nú hinir foringjarnir sitt kertið hver
og stilltu sér upp fáein skref frá andstæðing-
unum tveim.
Nú lá hálfur salurinn í skugga. Kertaljós-
in vörpuðu aftur á móti birtu á fölt og svip-
dapurt andlit Kernboks og háðslegt glott
Zieglers.
Skyndilega heyrðist þungur hlunkur
frannni við dyrnar, eins og þungt húsgagn
væri fært til þar framrni. Einn foringjanna
hljóp fram að hurðinni og aflæsti henni og
kom svo aftur með lykilinn og sagði hlæj-
andi:
„Þessa skemmtun viljum við þó að
minnsta kosti fá að hafa í friði. Sko hérna,
Kernbok! Það er bezt þú geymir lykilinn,
fyrst það varst þú, sem ætlaðir að nota
hann.“
Að svo mæltu stakk liann lyklinum í vasa
Kernboks. í sama vetfangi heyrðist létt fóta-
tak og liratt skuggamegin í salnum.
,,I herrans nafni og fjörutíu!" kallaði
einn foringjanna. „Hvað er orðið af stúlk-
unni?“
Þeir fóru allir að svipast um eftir Ingu,
hún var horfin. En í sömu svifum heyrðist
marra í hurð, og ljósglæta birtist í Júlju-
veggnum til hliðar við arininn. Einn Sví-
anna flýtti sér þangað, en nam staðar, áður
en svo langt var komið, því að þar kom Ib
skálmandi all stórstígur inn um opið í
veggnum.
„Bitti nú, góðu herrar!“ sagði Ib. „Ætt-
mn við ekki fyrst að reyna að miðla málum
]neð góðu, svo getið þið barist eftir á.“
,,Bleyða, þorpari!“ kallaði foringinn,
„hvað hefirðu gert af stúlkunni?"
„Hún er þar, sem henni ber að vera, en
það er ekki hún, sem liér er um að ræða.
Þið fáið senn nóg að hugsa um sjálfa
ykkur.“
Þetta mælti Ib kuldalega, og lá við að
brygði fyrir hátíðleik í orðum hans og
fasi, svo að nokkuð sljákkaði í foringjun-
um. Ziegler leysti fetilinn af ulnliði sér,
gekk til Ib, sveiflaði rýting sínum víga-
mannlega og mælti:
„En veiztu nú, hvað ég ætla að gera? Ég
ætla að negla þig fastan í dyrakarminn
með rýting ntínum, og síðan læt ég þjóna
mína húðstrýkja þig rækilega."
„Það verður nú stundarkorn, áður en
þeir koma,“ svaraði Ib. „Þjónar yðar liggja
niðri í kjallara, sumir dauðir, en aðrir
bundnir á höndum og fótum.“
Svallbræðrunum brá í brún, og virtist
sem einhver skelkur smygi um þá.
„Bundnir á höndum og fótum!“ hróp-
uðu þeir.
„Já, tveir þeirra."
„Og drepnir!“
„Hinir tveir.“
„Hver djöfullinn hefur árætt það “
„Það hef ég gert,“ sagði Ib. „En Iilust-
ið þið á mig. Ég lofaði að segja ykkur dá-
lítið annað, sem myndi valda því, að jhð
gleymduð stúlkunni, og ekki er nema skylt
að halda orð sín og eiða. Ég batt og kálaði
þjónunum ykkar, sem ætluðu að varna okk-
ur veginn inn í innri kjallarann, þar sem
geymdar eru allmiklar birgðir af púðri.“
„Púðri...“ kölluðu foringjarnir upp yfir
sig.
„Fjögur hundruð pund,“ svaraði Ib.
„Ég sló botninn úr öllum kvartilunum,
og svo bjó ég til dálitla púðurrák frá kjallar-
anum, yfir húsagarðinn og út fyrir borgar-
díkið.“
Þessar upplýsingar höfðu þau áhrif á
svallbræðurna, að lá við að rynni alger-
lega af þeim, þeir litu hikandi hver á ann-
an með greinilegum óttasvip. Ziegler var
fljótastur að átta sig.
9