Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 25

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
63
hafði annar hinna fyrri skreiðst upp á knén
og ætlaði að nálgast borðið og ná sverði
sínu. En um leið og hann rétti fram hönd-
ina, þreif Ib stærðar mjaðarkönnu og þeytti
í höfuð honum. Svíinn rak upp dauft hljóð
og seig niður aftur. Síðan losaði Ib sverð-
böndin af hinum hermanninum og batt
hendur hans og stóð síðan upp. En í sama
vetafangi hafði annar hinna fyrri risið upp
og náð í hníf sinn og réðist nú að Ib. Ráðs-
maðurinn gamli hafði staðið fyrir utan
gluggann og séð, hvað fram fór, og rak nú
upp liátt hljóð, er hann sá yfirvofandi hætt-
una að baki Ibs. Ib sneri sér snögglega við
og vék sér til hliðar um leið og hermaður-
inn stakk til lians, en greip um leið öðrurn
handlegg sínum um háls hermannsins og
beygði arm hans svo snöggt og hart, að hníf-
urinn gekk á kaf í brjóst lians alveg upp
að hjöltunr. Maðurinn slagaði tvö þrjú
skref áfram, blóðbunan stóð út úr honum,
og féll hann síðan dauður niður.
,,Ég hélt ekki, að þú ætlaðir að vera svona
stórtækur," sagði Ib.
Sá fjórði lá enn yfir við borðið í svima
eftir mjaðarkönnuna. Batt nú Ib hendur
hans með hálsklút sínum.
„Jæja þá!“ sagði hann, er hann konr út
aftur til ráðsnrannsins og strauk blautt hár-
ið frá enni sínu. „Nú skulum við fara og
athuga púðrið. Vegurinn er nú greiðfær.“
„Æ, tengdasonur góður, „lrvíslaði Kasper,
hvað hefurðu nú gert?“
„Þér hafið nú aðeins séð upplraf leiksins,
ráðsmaður góður,“ svaraði Ib og leit hróð-
ugur út yfir valinn. „Hitt kemur síðan af
sjálfu sér. Þér lrlóguð að mér áðan, er ég
hét því að kála hinum sex. Nú skal ég gjarna
taka þá alla á mína ábyrgð, þá sjáum við
hvað setur.“
Ib tók nú lampann og lýsti gamla mann-
inum, sem tók lykil úr lyklakippu sinni og
opnaði hurð inn að næsta kjallarahólfi. Síð-
an hurfu þeir báðir inn um dyrnar.
XXV. Spornað við einvigi.
Uppi í riddarasalnum hélt áfram sarni
gleðskapurinn. Herforingjarnir héldu, að
unnnæli Kernboks væru aðeins nýtt bragð
til að leika á Ib. Þeir urðu því meira en
lítið hissa, er hann tók hatt sinn og ætlaði
að fylgja Ingu út úr salnum.
„Bíddu ofurlítið!" kallaði sá skeggjaði
og gekk í veg fyrir Kernbok. „Að vísu ber
yður fyrsti réttur til stúlkunnar, fyrst þér
voruð svo kænn að reka burtu þennan
Golíat hennar. En þér í'áið ekki að fara
burt með hana.“
„Það, sem ég ætla að gera, verður ekki
framkvæmt hér inni,“ svaraði Kernbok og
girti fastara sverðbelti sitt. „Ég ætla sem sé
að færa honum stúlkuna hans, fyrst hann
treysti orðum mínunl svo fyllilega.“
„Er það nú \it!“ hrópuðu allir hinir.
„Hvað verður þá úr skemmtuninni okk-
ar — ?“
„Við látum liana eiga sig, félagar góðir!“
svaraði Kernbok dapur í bragði. „Skemmt-
anir ykkar hafa þegar valdið manni þessum
ærinnar sorgar.“
„Við sem höfum aldrei séð hann áður.“
„Það rar systir hans, sem þið fyrirfóruð
suður á Orremandsgaard, vegna þess að hún
vildi ekki ljósta upp, hvar húsmóðir hennar
geymdi peninga sína.“
„Uss, svei," hrópaði hinn þýzki leigufor-
ingi. „Tíu þúsund sprengjur hvelli yfir
kollinn á mér, sé ekki þessi Kernbok sá
leiðinlegasti prédikari, sem ég hef nokkru
sinni heyrt á ævi minni.“
„Engar deilur, félagar góðir, engar deil-
ur!“ kallaði annar upp. „Kernbok skal vera
leyfilegt að prédika, og okkur leyfilegt að
leggja löghald á stúlkuna, og þá fær hver
sinn hluta skemmtananna.“
„Dómur yðar er hagkvæmur, Ziegler höf-
uðsmaður!" svaraði Kernbok, „en hann
kemur aðeins ekki til framkvæmda, þar eð
engunr mun detta í hug að gangast undir
hann.“