Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 5

N. Kv.
VALGERÐUR
43
,,Það gerir engan mun. Og þar sem þú
ert sjúklingur, tel ég það skyldu rnína að
heimsækja þig sem oftast. Hún fól liönd
lians sem snöggvast í báðum sínum og gekk
síðan liratt út.
Fyrir utan dyrnar mætti hún telpu með
tvö fiskibönd í hendinni, og sá óðar, að
þetta var systir Valgerðar litlu, þótt ekki
væri hún eins smáfríð og barnið. Valgerður
brosti við telpunni, sem var upplitsdjörf og
einarðleg.
„Systir þín litla var að gráta, svo að ég
gekk inn til hennar til að hugga hana. Þú
ert dugleg stúlka að hjálpa mömmu þinni
svona mikið, ekki stærri en þú ert.“
Telpan varð ofur liýrleg við þessi hrós-
yrði og flýtti sér inn í húsið, en Valgerður
hélt af stað og stefndi að græna húsinu. Þar
var enginn úti; hún gekk rakleitt inn og
drap nokkur högg á fyrstu hurðina, sem
fyrir henni varð. Hurðin var tafarlaust opn-
uð, og miðaldra kona kom frarn í dyrnar.
Hún var dökk yfirlitum með mikið hár,
hrafnsvart. Andlitið var ekki frítt, en festa
og góðvild gerði það aðlaðandi.
„Sæl og blessuð, Oddný mín!“ sagði Val-
gerður glaðlega. Konan stóð orðlaus eitt
andartak, en svo breiddi liún út faðminn:
„Nei, ert það þú, Anna mín!“ Þær heils-
nðust innilega og gengu síðan inn í lítið,
en snoturt eldhús.
„Hvernig ert þú hingað 'komin, vina
mín?“ spurði Oddný, eftir að Valgerður
hafði hengt upp hatt og kápu og fengið sér
sæti á litlum trébekk í eldhúsinu.
„Auðvitað með skipi beina leið frá kóngs-
ins Kaupmannahöfn.“
„Já, þar hefirðu verið. Ekki var nú mik-
ið, þótt ég missti af þér. En það var þér að
kenna, þú hættir alveg að skrifa mér, og í
full sex ár hef ég aldrei neitt af þér frétt.“
„Nei, þess var engin von, ég gat ekki
skrifað þér fyrstu árin, og svo festist það
seinna í huga mínurn að flytja til þín, því
alltaf vissi ég, hvað þér leið, og nú er ég
komin.“
„Vertu velkomin!! Ætlarðu kannske að
setjast hér að?“
„Ég held það. Hefurðu ekki heyrt talað
um nýju hjúkrunarkonuna, Valgerði?"
„Ju-ú, og það ert þú, auðvitað, Anna Val-
gerður! En hvernig gat mér dottið þetta í
hug?“
„Jæja, ég er nú svo brögðótt, að í nokk-
ur undanfarin ár hef ég aðeins heitið Val-
gerður. En nú þarf ég að segja þér allt, og
ég vildi óska, að enginn kæmi á meðan að
glepja fyrir okkur.“
Oddný gekk framfyrir og lokaði útidyra-
hurðinni. Hún var alvarleg á svip, er hún
kom inn aftur, svo að auðséð var, að hún
bjóst ekki við neinu glensi. Hún nam stað-
að við eldhúsbekkinn og horfði rólega á
vinkonu sína. Valgerður mætti augurn
hennar með með daufu brosi og hóf svo mál
sitt:
„Þú liefur þekkt mig allra rnanna bezt,
síðan ég var barn og fann upp á því að kalla
þig stóru systur, þegar þú varst hjá foreldr-
um mínum. Manstu hvað við hlógum oft
dátt, þú varst alltaf svo ráðagóð og gerðir
allt glatt og bjart.“
Oddný brosti. „Já, færum við að rifja upp
alls þess háttar, entist okkur ekki dagtpinn;
en nú vil ég einkum vita, hvað þér hefur
borið að höndum, síðan ég missti af þér.“
Valgerður strauk hendi um enni sér. „Þú
manst áreiðanlega eftir síðasta bréfinu frá
mér, sem færði þér frétt af sælunni rninni
miklu? Hún varð ekki löng, og þó — hún
varir allt mitt líf.“ Hún leit tárvotum aug-
um á vinkonu sína. Oddný settist hjá henni
og lagði handlegginn yfir um hana.
„Guði sé lof! Það eru þá ekki tryggðarof,
sem sárust eru af öllu.“
Oddný lnisti höfuðið.
,,í þeirri sál bjó ekkert svikræði; en lík-
amsdauðinn aðskildi okkur fjórum mánuð-
um eftir að við trúlofuðumst. Ég hef víst
6*