Nýjar kvöldvökur - 01.04.1952, Blaðsíða 19

N. Kv.
SVEINN SKYTTA
57
búningur svo fallegur," svaraði Ib feimnis-
lega. „En það er víst til of mikils mælst
fyrir það, sem ég hef afrekað, og þá getur
þetta vel beðið betra tækifæris síðar. Ef til
vill fáum við fleiri verkefni að leysa af
hendi fyrir yðar náð, fyrst þetta hefur geng-
ið svona vel.“
„Nei!“ svaraði konungur góðlátlega, „vér
þurfurn alls eigi að bíða, ósk þín mun þegar
verða uppfyllt, og vér munum meira að
segja vera í þakkarskuld við þig.“
„O nei, o nei," hrópaði Ib upp yfir sig
og brosti blikandi augum. „Nri hafið þér
veitt mér óumræðilega gleði, sem ég þakka
yður svo innilega."
Að svo mæltu kyssti Ib í lófa sinn og
snart með blá-fingurgómunum yzta klæða-
fald konungs.
I þessum svifum kom inn hirðmaður einn
og tilkynnti:
„Hið háa ríkisráð er nú samankomið og
óskar nærveru Hans Hátignar."
„Gott og vel,“ mælti konungur, „Vér
munum þegar koma.“
Hirðmaðurinn gekk á brott. Konungur
vék að Sveini.
„Aðeins fáein orð enn, Gjöngeforingi,
áður en við skiljum. Vér óskum að sýna
yður einhvern vott náðar vorrar, en oss er
ekki fyllilega Ijóst, á hvern hátt vér bezt
getum endurgoldið þér þjónustu þína.“
„Þjónusta mín,“ nrælti Sveinn einarðlega,
».hélt ég væri ekki sérstakra launa verð, þar
eð það er konungi heimilt að krefjast þjón-
ustu allra sinna þegna.“
„En þú hættir lífi þínu í þessari þjón-
ustu, og það metum vér miklu hærra, lield-
ttr en þú sjálfur virðist gera.“
„Það held ég nú samt ekki, yðar hátign!
Sé líf mitt einhvers virði að yðar dómi, þá
er mér það einnig of dýrmætt til þess, að
ég myndi selja það, eins og kramari selur
vörur sínar. Á sama liátt og Ib reyndist
bugrakkur og drengur góður í því skyni
að efna heit sitt við yðar náðugu frú drottn-
ingu, þannig gerði ég einnig til að efna mitt
heit við yður. Gefið heit er skuld, sem ber
að greiða, og nú hefur það verið gert.“
„Svo sannarlega, hetjan mín góða! Þú
hefur gert meira en að efna lieit þitt. Með
þínum fáu mönnum stöðvaðir þú óvinina,
sendir oss boð um fyrirætlanir þeirra, sendir
oss hergagnavagna þeirra og brenndir
birgðaskemmur þeirra, — og voru þau afrek
öllu öðru betri, þar sem brezki sendiherr-
ann Meadowe skýrir frá, að þetta liafi verið
ein helzta ástæða þess, að vor herskái bróðir
Karl Gústaf var fús að semja um frið, og svo
loks í dag færir þú oss þennan ríkisskatt,
þvers gegnum herfylkingar hans. Prófectó!
Hver þegna vorra myndi hafa heitið að
framkvæma allt þetta, og hver myndi hafa
árætt að efna það annar en þú? — Þess vegna
óskum vér að launa þér.“
„Þetta getur vel verið, yðar hátign! En
ég æski þess ekki.“
„Hvernig er þessu varið?" nrælti Friðrik
konungur þriðji forviða. Sveinn leit ekki
undan augnatilliti konungs, þótt það væri
bæði strangt og athugullt.
„Þér þekkið mig ekki réttilega, lierra
konungur minn,“ svaraði liann og bætti síð-
an við og brosti: „Sé það satt, að ég hafi til
þessa hlotið fleiri sár og skrámur en heið-
urslaun í þjónustu lands míns, og séu verð-
leikar mínir svo miklir, og yðar hátign gef-
ur í skyn, og hefði enginn annar árætt það,
sem ég hef gert, með hverju vilduð þér þá
launa mér?“
Friðrik konungur hugsaði sig um sem
snöggvast og svaraði síðan:
„Guð hefur lagt allt jarðneskt vald í hönd
konungsins, og það er undir oss komið að
uppfylla hverja sanngjarna ósk þegna
vorra.“
„Þá hef ég ósk fram að færa, og bið ég
yður að veita mér liana.“
„Jæja þá!“ mælti konungur fjörlega.
8