Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Side 16

48
KALL LÍFSINS
N.Kv.
Ég baðst afsökunar og kenndi myrkrinu
um. Og hvernig hún tók afsökun minni,
sannfærði mig um það, að hún væri ekki
venjulegt kvöldfiðrildi.
Leiðið mig, sagði ég aftur. Það er hlýrra.
Llún tók undir arm mér.
Við gengum íram og aftur nokkrum sinn-
um. Hún hað mig að líta á klukkuna aftur.
Hún er tíu, sagði ég. Hvar eigið þér
heima?
I Gömlu Kóngsgötu.
Ég stöðvaði hana.
Og má ég fylgja yður að hliðinu? spurði
ég-
Nei, helzt ekki, svaraði hún. Nei, það
megið þér ekki .... Þér búið í Breiðugötu.
Hvernig vitið þér það? spurði ég hissa.
Ég veit, hver þér eruð, svaraði hún.
Þögn. Við leiðumst inn á betur lýstar
götur. Hún gekk hratt, löng sorgarslæðan
blakti. Hún sagði:
Við skulum bara ganga hratt.
Við hliðið hennar í Gömlu Kóngsgötu
sneri hún sér að mér, eins og hún ætlaði að
fara að þakka mér fyrir heimfylgdina. Ég
opnaði hliðið fyrir hana, hún gekk hægt
inn. Ég rak öxlina varlega í hliðið og fór
á eftir inn. Þá tók hún um hönd mína.
Hvorugt mælti orð.
Við gengum upp nokkur þrep og stönz-
uðum á annarri hæð. Hún opnaði sjálf and-
dyrið og aðra hurð, tók í hönd mína og
leiddi mig inn. Það hlaut að vera stofa; ég
heyrði tif í klukku uppi á vegg. Stúlkan
stóð kyrr eitt augnablik fyrir innan dyrn-
ar, lagði handleggina skyndilega um háls-
inn á mér og kyssti mig titrandi og heitt á
munninn. Beint á munninn.
Setjist þér nú niður, sagði hún. Hér er
legubekkur. Á meðan ætla ég að kveikja.
Hún kveikti.
Ég leit í kringum mig, ringlaður og for-
vitinn. Ég sá, að það var stór, forkunnar vel
innréttuð dagstofa, sem ég var í; það voru
einnig opnar dyr inn í aðrar stofur við
hliðina. Ég gal ekki skilið hvernig mann-
eskja það var, sem ég hafði rekizt á, og ég
sagði:
Mikið er fínt hér. Búið þér hér?
Já, þetta er heimili mitt, svaraði hún.
Er þetta heimili yðar? Eruð þér þá dótt-
irin hér?
Hún hló og svaraði:
Nei nei. Ég er gömul kona. Sjáið þér.
Hún fór úr kápunni og tók af sér slæð-
una.
Þarna getið þér séð, sagði hún og vafði
mig örmum einu sinni ennþá, skyndilega,
keyrð af óstýrilátum ofsa.
Hún gat verið tuttugu og tveggja til
þriggja ára. Hún bar hring á hægri hendi
og gat þessvegna verið gift kona. Falleg?
Nei, hún var freknótt og hafði næstum eng-
ar augabrúnir, en það var ólgandi líf yfir
henni og munnurinn var sérstaklega falleg-
ur.
Ég ætlaði að spyrja hana, hvað hún héti,
hvar maðurinn hennar væri, ef hún ætti
einhvern. Ég vildi vita, í hvers húsi ég væri;
en hún kastaði sér í fang mér, þegar ég opn-
aði munninn og sagði, að ég mætti ekki
vera forvitinn.
Ég heiti Ellen, sagði hún. Má bjóða yður
eitthvað? Það gerir ekkert til, ég get hringt
eftir því. Þér verðið bara að fara inn í
svefnherbergið á meðan.
Ég fór inn í svefnherbergið. Stofulamp-
inn kastaði lítilsháttar birtu þangað inn; ég
sá tvö rúm. Ellen hringdi og bað um vín.
Ég heyrði, að stúlka kom með vínið og fór
aftur. Rétt á eftir kom Ellen á eftir mér inn
í svefnherbergið, hún stóð við dymar. Ég
gekk nokkur skref í áttina til hennar, hún