Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Page 36

PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
68
Webber sjálfur varð að grípa í trjárætur,
runna og grastoppa, til þess að hrapa ekki
niður. Loks komust þeir upp á hæðina og
stýrimaðurinn settist niður og kastaði mæð-
inni. Hinir ungu eyjarskeggjar héldu áfram
í áttina til hafsins. Stígurinn lá milli hárra
trjáa, sem skýldu með blöðum sínum fyrir
sólarhitanum og veittu þægilegan svala eftir
hina erfiðu ferð upp frá sjónum. Eftir að
þeir höfðu farið yfir tvo litla dali, komu
þeir í einskonar þorp og voru þar fimm
hús, sem stóðu langt hvert frá öðru.
Húsin voru tvær hæðir og þökin úr
pálmablöðum. Þau litu út fyrir að vera
gömul og veðurbarin, en þau vom sterklega
byggð, og í þremur þeirra voru eikarplank-
ar, sem Webber sá strax að voru úr skipi.
Þegar þeir fóru fram hjá fyrsta húsinu, sá
hann dökka konu, sem starði á hann. I opn-
um glugga sá hann aðra konu. Hún var
nokkru yngri en hin, fríð sýnum og með
mikið og þykkt hár, ólíkt því sem Webber
hafði nokkurn tímann áður séð. Hann varð
einnig var við konur í næstu húsum, en
hann sá þær aðeins í svip, þær hurfu um
leið og hann leit á þær.
Litlu síðar komu þeir að gömlu bangan-
tré öðru megin við veginn, sem lá út að
hafinu. Stofn þess var ákaflega digur, og
rætur þess náðu yfir stórt svæði. Beint fyrir
framan sig, annars vegar við veginn, sá
hann hús, sem var óvenjulega fallegt og
skrautlegt, þó að það líktist hinum húsun-
um að nokkru leyti. Fyrir framan það var
grænn flötur með blómum og runnum.
Maður á að gizka um fimmtugt stóð í
dyrunum. Hann var lágur vexti og krafta-
iega vaxinn. Föt hans voru úr sama efni og
mittisskýlur drengjanna, sem Webber hafði
áður séð, en hann var í buxum og treyju
með gamaldags sjómannasniði. Þunnt hæru-
skotið hár hans féll niður um herðarnar, og
svipur hans var hreinn og bar vott um óbil-
andi viljaþrek.
— Velkominn, herra, sagði hann um
leið og hann rétti gestinum höndina.
— Nafn mitt er Webber. Eg er stýri-
maður á skipinu þarna úti.
Fimmtudagur Október gekk nú til manns-
ins og talaði við hann nokkur orð, sem
Webber ekki skildi. Stuttu síðar sendi mað-
urinn drenginn burt og bauð gestinum inn
í húsið.
-—- Dinah! kallaði hann. — Rachel!
Hvar eruð þið, stelpur?
Tvær ungar stúlkur tæplega 9 ára gamlar
komu fram í dyrnar og horfðu á gestinn
auðsjáanlega hræddar. — Sækið kókos-
hnetur, hélt faðir þeirra áfram, — og aðra
ávexti fvrir þennan ókunnuga mann.
Börnin hlupu af stað án þess að svara.
Gamli maðurinn rétti Webber stól. — Fáið
yður sæti, herra, og bragðið á ávöxtum eyj-
arinnar. Þér hafið vafalaust verið lengi á
leiðinni.
— Rúma þrjá mánuði, svaraði stýri-
maðurinn. — Við vissum ekki, að það væri
land hérna. Hvað heitir þessi eyja?
— Þetta er Pitcairn-eyjan, herra. Kortið
hefur vafalaust villt ykkur. Kapteinn Car-
teret merkir eyna 150 mílum vestar en hún
í raun og veru er.
— En hann sagði líka, að hún væri ó-
byggð.
— Já, það var hún líka á þeim tímum.
Drengirnir segja, að þér þurfið að fá vatn.
Við höfum nóg af því hérna, en það mun
taka þrjá daga að koma því niður til strand-
arinnar. Getið þér beðið svo lengi?
— Það er ekki um annað að ræða. Það
hefur ekki komið dropi úr lofti síðan við
jórum frá ströndum Peru. Vatnstunnurnar
okkar eru flestar tómar.