Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Page 38

70
PITCAIRN-EYJAN
N.Kv.
Þegar Webber kom niður að sjónum, var
stærri báturinn kominn með tunnurnar frá
skipinu og hafði fleygt þeim í sjóinn fyrir
utan brimgarðinn. Ungu piltarnir syntu lit
á eftir þeim og fleyttu þeim á undan sér íil
lands. Þeir stungu sér undir öldurnar líkt
og fuglar. Webber hafði aldrei séð jafn af-
burða góða sundmenn. Á stuttum tíma
höfðu þeir fleytt öllum tunnunum til lands,
og báturinn sneri aftur út til skipsins, til
þess að sækja nýjan farm.
Þegar leið á daginn fór Webber í göngu-
íerð um nágrennið í fylgd með nokkrum
ungurn eyjarskeggjum. Þeir fylgdu honum
til lítillar vatnsþróar, þar sem hann fékk
sér hressandi bað. Ekki var hægt að hugsa
sér skemmtilegri leiðsögumenn en þessa
ungu knálegu pilta, þegar feimni þeirra var
borfin. Þeir færðu honum ávexti og blóm,
og sögðu honum margt um trén og jurtirn-
ar á eynni, um villtu svínin og fuglana. En
þrátt fyrir hina barnslegu einlægni þeirra
og traust, tók Webber eftir því, að þeir
leyndu einhverju alveg eins og maðurinn,
rem þeir kölluðu föður sinn. Þeir gættu
þess vandlega, að minnast ekki einu orði á
sögu eyjarinnar. Þótt Webber hefði aldrei
á ævi sinni verið forvitnari en nú, gætti
hann þess vandlega, að koma ekki með nær-
göngular spurningar.
Þegar leið að sólsetri sneri hann aftur í
bús gestgjafa síns, þar sem honum hafði
verið boðið að vera um nóttina. Þegar hann
kom, sat gestgjafi hans á bekk fyrir utan
dyrnar með nokkur börn sitjandi umhverfis
sig í grasinu. Hann var að kenna þeim að
lesa, og stýrimaðurinn sá, að hann las í
Biblíu, sem var svo slitin, að blöðin voru
losnuð upp úr henni. Hann las hægt eina og
eina setningu í einu, og börnin skrifuðu
orðin jafnóðum á þunn spjöld úr einhverju
efni, sem hann þekkti ekki.
— Nú liættum við, sagði maðurinn, þeg-
ar hann sá gest sinn, — þetta er nóg í dag.
Rache!, farðu til móður þinnar og segðu
henni að við séum tilbúnir að borða kvöld-
verðinn. Komið þér inn, herra Webber. Þér
hafið, hugsa ég, góða matarlyst. Ég verð að
segja yður það, að ég hef ekki áttað mig á
öllum þeim fréttum, sem þér sögðuð mér,
bæði um ný lýðveldi, orustur og annað. Ég
hef ekki getað hugsað um annað allan síð-
ari hluta dagsins.
Þegar þeir voru að setjast við borðið,
kom kona um fertugt inn um bakdyrnar,
Hún hélt á stóru fati, sem á var steikt svína-
kjöt, kartöflur og pisanger. Konan var vin-
gjarnleg og fríð sýnum og Webber sá undir-
eins, að hún var ekki af hvítum kynstofni.
— Þetta er Balhadi, herra Webber, móð-
ir litlu telpnanna þarna. Stýrimaðurinn
gekk til konunnar og heilsaði henni. Maður
hennar sagði nokkur orð við hana, seni
Wehber skildi ekki. Þegar hann hafði lok-
ið máli sínu, gekk konan til gestsins greip
hönd hans og þrýsti hana vingjarnlega með
háðum sínum. Um leið og hún leit á hann
hlikuðu tár í augum hennar. Síðan sneri
hún sér við og gekk út.
Mennirnir settust við borðið. Þegar gest-
gjafinn hafði ausið súpu á diskana, beygði
hann höfuðið og bað í auðmýkt stutta borð-
hæn. Webber var trúaður maður í orðsins
heztu merkingu, Hræsni og yfirdrepskapur
var honum fjarri skapi. Hann varð innilega
Jjrærður af einlægninni í þessari einföldu
borðbæn gestgjafans.
Þegar þeir höfðu lokið máltíðinni, var
tekið að bregða birtu. Stýrimaðurinn sá
gegnum opnar dyrnar, að fólkið safnaðist
saman á grasblettinum fyrir utan húsið.
Gestgjafi hans hað hann að koma út fyrir
dyrnar. Þeir settust á bekk og horfðu þög-
ulir á það, sem fyrir augu har. Allir íbúar