Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Blaðsíða 42

74
PITCAIRN-EYJAN
N. Kv.
eftir. En ég hef ekki gleymt neinu af því,
sem hér hefur komið fyrir. Þér skulð fá að
vita allan sannleikann, herra Webber. Eg
mun ekki leyna neinu. En ég vil hiðja yður
að hafa það í huga, að sá Alexander Smith,
sem nú talar við yður, er ekki sá sami
Smith, sem var háseti á Bounty. Já herra,
nú skal ég byrja á byrjuninni.
Stýrimaðurinn á Topaz hlustaði á frá-
sögn Smith. Honum fannst umhverfið
hverfa og hann vera kominn mörg ár aftur
í tímann. I stað hins vingjarnlega og föður-
lega manns, sem hjá honum sat, sá hann
ungan ruddalegan sjómann, meðal hinnar
sundurleitustu skipshafnar, sem verið hef-
ur nokkru sinni á ensku skipi. Hann heyrði
sagt frá lífinu á Bounty, hita og þunga
starfsins. Frá rangsleitni og ævintýrum og
mörgu öðru, sem við bar á þessari við-
Lurðaríku ferð. Hann hlustaði á frásögn
ina um ógeðfellda atburði og fannst hann
jifa þá upp sjálfur, og heyra raddir mann-
anna, sem löngu voru dánir. Raddir, sem
rufu kyrrðina á hafinu og þessari eyju
fyrir nær því tuttugu árum.
Sextándi kafli.
Hvert var ég nú kominn, herra? spurði
Smith, þegar hann bjóst til að halda frá-
sögn sinni áfram kvöldið eftir. Já, nú man
ég það. Eg og herra Christian lágum báðir
mikið særðir heima hjá Young.
Það, sem gerðist næst á eftir, get ég ekki
sagt yður, nema eftir annarra frásögn. Þér
getið hugsað yður hvernig konunum hefur
liðið Monetna og Nanai fóru leiðar sinnar
og földu sig í skóginum, eftir að þær höfðu
borið Christian heim. Jenny og Taurua voru
hjá frú Christian, sem stöðugt spurði eftir
manni sínum og gat ekki skilið, hvers vegna
hann kom ekki heim. Þér munið að morg-
uninn, sem morðin hófust, var hún nýbúin
að eignast dóttur og lá á sæng.
Hutia hjálpaði Balhadi að hjúkra okkur.
Herra Christian hafði misst svo mikið blóð,
að hann lá meðvitundarlaus. I þrjá daga lá
ég í hitasótt og komst aldrei til meðvitund-
ar. Hinar konurnar, ásamt börnum Mc Coy,
Matt litla, Quintal og Eliza Mills, söfnuð-
ust saman í húsi Mills. Þær hefðu líklega
allar stytt sér aldur, ef þær hefðu ekki haft
börnin til að hugsa um. Þær sátu á gólfinu
allan daginn, töluðu ekkert saman og sum-
ar þeirra grétu án afláts, með blæju fyrir
andlitinu, eins og Tahitibúar eru vanir.
Líðan þeirra á daginn var sannarlega
hörmuleg, en þó voru næturnar enn verri.
Hugmyndir þessa fólks eru svo ólíkar okk-
ar. Það trúir því, að andar þeirra, sem ný-
dánir eru, jafnvel þótt það séu vinir þess
— meira að segja eiginmenn — verði að
náttuglum og heiftræknum verum, sem of-
sæki lifandi fólk. A næturnar lokuðu kon-
urnar í húsi Mills öllum hurðum og glugg-
um, sátu þétt saman hjá börnunum og
reyndu að hafa eins hljótt um sig og hægt
var.
Quintal var einn í húsi sínu. Hann sat
oftast á þröskuldinum, studdi hönd undir
kinn og talaði ekki við nokkurn mann. Eg
veit ekki hvað hann hefur verið að hugsa.
Ef til vill saknaði hann Mills og John Willi-
ams, eða hann hafði áhyggjur út af líðan
herra Christian og samvizkubit út af allri
þeirri ógæfu, sem leiddi af því að hann
brenndi hús Minarii.
Eins og þér vitið hófust morðin í dag-
renning 22. september. Þeim degi gleymi
ég aldrei. Síðasti hlökkumaðurinn var
drepinn að kvöldi þess 23. Morguninn eftir,
þegar Moetna og Nanai voru farnar, kom