Nýjar kvöldvökur - 01.04.1956, Blaðsíða 51

N. Kv.
PITCAIRN-EYJAN
83
að Q'jintal barði á dyrnar hjá frú Ghristian.
Það rann af okkur þegar í stað sem betur
íór. Quintal stóð fyrir utan dyrnar með
girðingarstaur í höndunum og hafði nær
því brotið hurðina, er við komum að hon-
um. Mc Coy kallaði til hans, en hann sinnti
því ekki. Við heyrðum börnin gráta fyrir
innan og því næst rödd frá Christian kalda
og rólega. — Eg er með byssu, sagði hún,
og skýt hann tafarlaust, ef hann stígur fæti
inn fyrir þröskuldinn. Flýtið þið ykkur!
Me Coy var sá eini okkar, sem gat komið
vitinu fyrir Quintal. Hann hljóp til hans og
greip í handlegg hans. — Ertu vitlaus,
Matt! hrópaði hann. Quintal sneri sér við
og hrinti honum frá sér. — Eg vil ná í Mo-
etna.
Ég réðist afan á hann. Will greip um
annan fót hans og herra Young reyndi að
ná taki á öðrum handlegg hans. Þó að við
værum þrír, gátum við ekki haldið honum,
það verð ég að viðurkenna. En konurnar
komu okkur til hjálpar.
Balhadi varð fyrst til þess að hjálpa okk-
ur, en síðan var hurðinni hrundið upp og
Moetna ruddist út. Hún var tveggja manna
maki og bar brennandi hatur til Quintai.
Eftir nokkrar ryskingar náði hún taki á
bálsi hans og mundi hafa kyrkt hann, ef
Maimiti hefði ekki komið í veg fyrir það.
Síðan bundum við Quintal og bárum hann
hálfdauðan yfir í hús Mc Coy.
Eftir þetta fóru Prudence og Hutia frá
okkur og tóku Susönnu með sér. Þær sett-
ust að í húsi frú Christian. Við höfðum
bundið Quintal á höndum og fótum, svo að
hann gat ekki hreyft sig, og létum hann
liggja þannig allan næsta dag, því að hann
var svo óður, að við þorðum ekki að láta
hann ganga lausan.
Þennan sama morgun fór Balhadi heim
lil frú Christian og var þar fram á síðari
hluta dagsins. Ég tók eftir því, þótt ég værí
syfjaður og sljór, að svipur hennar var gjör-
breyttur. Ég sá, að hún var að hugsa um að
segja mér eitthvað, en hætti við það, og ég
spurði hana heldur ekki neins. Sannast að
segja skammaðist ég mín þegar ég hugsaði
lil þess, hvernig ég hafði farið með Bal-
hadi að undanförnu. Síðari hluta dagsins
bað ég hana að gefa mér eitthvað að borða,
og hún gerði það. Þegar ég hafði matazt
lagðist ég til svefns, og þar sem ég hafði
ekki sofið nóttina áður vaknaði ég ekki fyrr
en í dagrenningu morguninn eftir.
Balhadi sást hvergi. Þennan dag gekk á
með hvössum regnskúrum en logn og hiti
þess á milli. Eg gekk niður á bjargbrúnina
eins og ég var vanur á morgnana, til þess
að horfa út á hafið og gæta til veðurs. Með-
an ég stóð þar skall á mikil regnskúr. Ég
hafði ekki tíma til að hlaupa heim og varð
að leiia skjóls undir tré þar rétt hjá. Skúrin
stóð yfir í tíu mínútur, og þegar ég leit í
austur, sá ég eitthvað fljótandi á sjónum
hér um bil mílu frá ströndinni. Mér sýnd-
ist þetta vera bátur á hvolfi. Eg neri augun
og athugaði þetta betur, og nú sýndist mér
cg sjá menn í sjónum hjá bátnum og aðra á
kjölnum.
Ekki hafði ég hugmynd um, hvað þetta
gat verið. En þér getið hugsað yður, hvern-
ig mér muni hafa orðið við að sjá bát á
hvolfi og menn á kjöl úti á opnu hafi. I öll
þau ár, sem við höfðum verið hérna, hefur
aðeins eitt skip komið í nánd við eyna eins
cg ég hef áður sagt yður frá. Ég horfði í
ollar áttir, en ekkert skip var sjáanlegt. Þá
hljóp ég heim til Mc Coy og sótti sjónauk-
ann.
Þegar ég kom þangað voru hann og herra
Young báðir sofandi. Ég vakti þá, og við
hlupum allir af stað til þess að ganga úr
skugga um hvað þetta gæti verið. Þegar ég