Sjómannadagsblaðið - 04.06.1961, Qupperneq 39

Þórarinn Olgeirsson.
Sveinn Sigurðsson, ritstjóri, segir um Þórarin, liðna ævi hans — langa og viðburðaríka,
auðuga að baráttu og reynslu, erfiða en afkastamikla: „Eg hef ekki kynnzt meiri skap-
festu en hans, né einbeittari vilja. Eg hef, þrátt fyrir ágæta samvinnu okkar, stundum
rengt hann um sumt, sem hann hefur sagt mér af hiirkunni við sjálfan sig á sjónum.
En svo hef ég fengið það staðfest af gömlum skipverjum hans og öðrum samferða-
mönnum hans í lífinu, að allt, sem hann hefur sagt í þeim efnum, er ómengaður veru-
leiki. Hann á þann dýrmæta hæfileika að geta gleymt allri þreytu og þörfinni til
hvíldar — fyrir áhugaefninu, sem verið er að vinna að. Og víst eru þess dæmi, að
menn gleymi sjálfum sér í starfi, meðan orkan endist.
og í Hvítahafinu. Ég hef dvalið lang-
vistum með erlendri þjóð og tel land
hennar mitt annað heimkynni. Og
enda þótt taugin, sem tengir mann
við föðurtúnin, reynist óslítandi, þá
ann ég landi því, þar sem ég hef
dvalizt svo lengi. Þó að Islandi unni
ég einnig heitt og gleymi aldrei, land-
inu þar sem ég er borinn og barn-
fæddur þá skyggir það ekki á ást
mína til dvalarlandsins. En Islandi
mun ég unna áfram unz yfir lýkur.
Ég hef, þrátt fyrir veru mína erlend-
is, alltaf verið í nánu sambandi og
samstarfi við landa mína heima á
íslandi og er svo enn. Mér hefur
alltaf verið heldur hvimleitt að tala
mikið um sjálfan mig opinberlega,
þó að ég viti vel, að hjá því verði
ekki komizt, þegar segja skal sögu
sjálfs sín með það fyrir augum, að
hún birtist á prenti. Ég hef veitt því
eftirtekt, þótt ég fylgist ef til vill
ekki vel með bókamarkaðinum
heima á Islandi, að mikið hefur kom-
ið þar út af ævisögum, ekki sízt far-
manna og sjómanna, nú á seinni ár-
um. Mér hefur virzt þar kenna æði
margra grasa og misjafnra að gæð-
um. Það kann því að vera, að það sé
að bera í bakkafullan lækinn að bæta
við þessa tegund bóka.
En ef það gæti orðið ungum mönn-
um, sem um reynslu mína lesa, hvöt
til ótrauðrar baráttu, ekki sízt hvað
viðureign við ægi og alla sjósókn
snertir, sem svo mikið er undir
komið að vel takist, fyrir alla af-
komu eyþjóðar eins og Islands, hvöt
til að gefast aldrei upp, þótt stund-
um syrti í álinn, þá væri það, eitt
út af fyrir sig, mér mikið gleðiefni
og full laun fyrir það, sem ég kann
að hafa til gagns að segja. Þessvegna
hef ég þá líka ákveðið að láta þess-
ar minningar mínar birtast á prenti.
Sjómennskan er harður skóli, —
og harðari skóla var ekki að finna
um og eftir aldamótin síðustu en
hana, fyrir óharðnaða unglinga á
bátum, skútum og togurum hér við
land. Um það get ég borið af eigin
reynslu. Sumir gáfust upp í þeim
skóla, fóru í land og leituðu þar at-
vinnu. Aðrir fóru af landi burt, til
Kanada og Bandaríkjanna, og sett-
ust þar að. Enn aðrir þraukuðu
áfram, urðu með tímanum svo að
segja samgrónir sjófjölunum, ein-
beittu allri orku sinni að því að
sækja björg í greipar ægis — og
létu aldrei undan. Ég var einn úr
þessum flokki. Og þegar ég nú lít
yfir liðna tíð, finnst mér, að þrátt
fyrir allt eigi ég svo margar dýr-
mætar endurminningar frá sjónum,
að án þeirra hefði lífið orðið snauð-
ara. Og á ég þar ekki sízt við endur-
minningarnar um þá mörgu ágætu
sjómenn, sem hafa átt samleið með
mér á höfunum, þátt tóku í barátt-
unni og þrotlausu starfi fyrir bættri
afkomu sjálfra sín og annarra.
Þeim sendi ég öllum, lífs og liðn-
um, hugheilar kveðjur nú, þegar
sæförum er lokið, sumarið liðið og
komið haust.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 23