Sjómannadagsblaðið - 04.06.1961, Blaðsíða 57

ist leiftri bregða fyrir í augum hans.
— Meira? — sagði hann eftir
drykklanga stund. Hafið þér áhuga
fyrir að heyra meira um þetta?
Eg sagði honum, að úr því að
menn af mínu þjóðerni hefðu orðið
á leið hans í þetta skipti, fýsti mig
að frétta nánar af því, sem skeð
hafði. Hann hugsaði sig um andar-
tak, leit á mig á ný, en hvarf svo
með hugann að því, sem var að ger-
ast í höfninni. Nokkru síðar mælti
hann:
— Vinur minn, ég hef lítið meira
að segja þér. Eg var matsveinn á
þessu briggskipi og við fórum hafna
á milli á sröndinni. Eina nóttina varð
Galu á leið okkar, og litlu síðar
dundi reiðarslagið yfir. Himinninn
dró hafið til sín, jörðin skalf og
fjöldi manns fórst.
Hann reykti örar en áður og leit
yfir ána. Síðan kinkaði hann kolli
og hafði upp fyrir sér á nýjan leik:
— Já, það var fjöldi manna, sem
fórst. Galu varð á leið okkar.
Eg hafði ekki augun af honum.
Þetta var furðuleg tilviljun.
— Wei Sang — sagði ég, merkir
Galu sama og Kalucho? Hann leit
stillilega á mig, en þó stjarfaði fyrir
einkennilegum glampa í augum
hans. Svarið kom loksins hægt og
þulbaldalegt:
— Yes, Galu is Kalucho, the Fant-
omeship of the West Coast.
Eg var sem steini lostinn yfir að
heyra á ný þessa sögu. Allt í einu
virtist mér sem gangvegur lægi frá
Kína til Perú og þaðan til Noregs,
vegur, sem ég gæti haldið um heim
til æskustöðva minna. Og mér virt-
ist ég heyra rödd Jans, þá er hann
sagði mér frá því, sem fyrir hann
hafði komið á Vesturströndinni. Síð-
an brá fyrir goluþyt, svo að reyk-
inn úr pípu Wei Sang lagði að vit-
um mér, og samtímis varð ég þess
áskynja, að ég var þá enn um borð
í kínverskum fljótabát.
— Wei Sang, sagði ég, nú skal ég
segja þér tíðindi. Eg veit á hvaða
skipi þú varst, þegar óhappið vildi
til við Vesturströndina. Það hét
„Ynez” og var spánskt briggskip. Eg
sagði þetta áherzlulaust 'og blátt
áfram, en þó höfðu orðin óhugnanleg
áhrif á Wei Sang. Fyrst í stað var
augnaráð hans stillilegt, en breyttist
síðar og fékk ég ekki annað lesið úr
því en hann væri yfir sig hræddur.
Hann stóð upp, bandaði höndunum
á móti mér eins og hann vildi verja
sig og mjakaðist aftur á bak. Pípan
hafði fallið úr hendi hans og lá á
dekkinu.
Galu, muldraði hann, Galu . . .
Hvað hafði gerzt? Ég fékk ekki áttað
mig á því. Var maðurinn ekki með
öllum mjalla, eða var það ég, sem
var orðinn eitthvað einkennilegur.
Hvers konar fjandi var kominn í
þennan leik? Það fór ekki fram hjá
mér, að eitthvað, sem ég réð ekki
við, var í þann veginn að gerast,
eitthvað, sem ég gat ekki komið í veg
fyrir.
Mávahópar flögruðu kringum
fljótabátinn og görguðu vargalega.
I mínum eyrum hljómaði það sem
„Galu” — „Galu”. Uppi á bryggj-
unni þutu gulir fram hjá með burð-
arstól, og æptu og öskruðu, þegar
eitthvað varð þeim til travala. En
mér heyrðust þeir hrópa „Ga-lu” —
„Ga-lu”. Stórt farþegaskip fór fram
hjá niður fljótið og eimpípa þess
blés svo feikilega, að hvem mann
ætlaði að æra. En einnig það hljóð
var sem GALU — GALU — GALU
í eyrum mínum.
Wei Sang, hrópaði ég, við hvað
ertu hræddur? Ekki er ég „Galu”.
Og til þess að sannfæra hann um,
að ég væri ekki galdramaður eða
illur andi, gekk ég til hans og ætlaði
að segja honum allt, er ég vissi um
„Ynez”. En það var árangurslaust.
Hann fjarlægðist mig stöðugt, en
leit þó ekki af mér óttafullum aug-
um fyrr en hann hvarf mér sjónum
allt í einu. Næst heyrði ég óp, síðan
dauft högg eins og eitthvað félli nið-
ur á þilfarið.
Wei Sang hafði gengið aftur á bak,
aftur af hvalbaknum, lent í stiga-
opinu og hrokkið niður á þilfarið.
Ég stökk aftur að grindunum og
sá hann liggja meðvitundarlausan á
þilfarinu fyrir neðan mig. Blóð rann
úr vitum hans.
Ég stóð grafkyrr sem negldur
væri, ég varð höggdofa yfir þessum
skyndilega og harmfulla endi á sam-
tali okkar. Ahöfnin kom hlaupandi.
Sumir mennirnir fóru að stumra
yfir Wei Sang, en aðrir námu staðar
og horfðu á mig, þar sem ég stóð
aleinn uppi á hvalbaknum. Þeir töl-
uðust við, bentu á mig og virtust
ævareiðir. Ég gaf þeim merki með
hendinni eins og ég vildi tala við þá,
en það reyndist gagnlaust. Þeir
skildu ekki orð af því, sem ég sagði,
hins vegar virtust þeir verða enn
æstari við að heyra mig mæla.
Mér fór nú að skiljast, að hætta
væri á ferðum. Nokkrir þeirra nálg-
uðust stigann upp á hvalbakinn. Ég
sá gljáa á langa hnífa og ég sá nokkra
þeirra taka upp þung tré, sem lágu
á þilfarinu, og síðan snerust þeir
gegn mér æpandi og skrækjandi, en
í augum þeirra var sem eldur
brynni. Ég vék mér undan og komst
bak við upphækkun á hvalbaknum.
Enn á ný reyndi ég að tala við þá,
en þeir voru ekki á því að láta tefja
för sína. Eftir örfáar sekúndur yrði
ég umkringdur og þá . . . Líf mitt
var ekki á marga fiska þessa stund-
ina.
En þá heyrðist allt í einu hvellt
flautumerki, síðan annað og þá það
þriðja. Og samtímis stöðvaðist gula
hersingin, sem ætlaði að ráðast á
mig, og leit upp á bryggjuna þaðan
sem merkið kom. Alveg niður við
bryggjuna var umferðartum á
gatnamótum og í honum skiptust á
gul og rauð ljós, en það merkti að
kallað hafði verið á lögregluna, er
nú stökk án umsvifa niður í fljóta-
bátinn. Tæpara mátti ekki standa,
að mér yrði bjargað.
Mennirnir í turninum vöktu yfir
umferðinni. Þeir sáu, að eitthvað
óeðlilegt var á seiði um borð, og er
þeir höfðu áttað sig á því í sjónauka
gáfu þeir hættumerki.
Wei Sang var borinn niður í ká-
etu. Ég fór þangað niður ásamt
ensku lögregluþjónunum. Wei Sang
lá á bekk og hafði skinn og teppi
undir sér. Aðeins ein lukt var í
káetunni, en birtan var samt næg
til þess, að ég gat séð, að enn rann
blóð úr munni hans. Hann hafði aug-
un lokuð og skorpnað andlitið hans
var enn ellilegra en áður. Nokkrir
af áhöfninni stóðu þögulir að baki
okkar. Ég gat í hálfrökkrinu greint
andlit þessa skuggalega hóps Asíu-
manna, er glápti á mig.
I sem styztu máli greindi ég lög-
regluþjónunum frá því, sem gerzt
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 41