Sjómannadagsblaðið - 04.06.1961, Blaðsíða 56

í tímann, ég stóð á nýjan leik í skips-
bátnum við hliðina á briggskipinu
„Ynez”. Ég færði mig nær, já það
var ekki um það að villast, ég hafði
fest í minni mér, hann stakk svo í
stúf við afturenda skipsins, þar
voru langar og mjúkar línur. Neðsti
hluti aftursiglunnar var sleginn
járni. Hann kom mér kunnuglega
fyrir sjónir oog svo var um fleira.
Það stóð „Tahoa” á nafnspjaldinu,
en margt skipið hefur skipt um nafn,
svo að þeirra hluta vegna gat ég haft
rétt fyrir mér. En hafði ekki „Ynez”
farizt í rúmsjó? Mér fannst ég vera
eitthvað utan við mig og ætlaði því
að halda ferð minni áfram, en ein-
hver dulin mögn öftruðu mér ferðar.
Ég varð að ganga úr skugga um,
hvernig þessu var háttað. Ég klöngr-
aðist um borð og gekk þangað, sem
klukkan hékk. Sú er venjan, að upp-
runalegt nafn skipsins standi á
skipsklukkunni, en hér var það svo
máð, að ég gat ekki lesið það. Ég
bað stýrimanninn, sem var í fylgd
með mér, að reyna að komast fram
úr því. Hann reif upp úr stöfunum
virti þá síðan fyrir sér andartak og
sagði:
— Þarna stendur „Ynez” og undir
því Barcelona.
Ég hafði þá haft rétt fyrir mér.
Þessir endurfundir höfðu svipuð
áhrif á mig og ég heyrði rödd að
handan, rödd, sem hefði einhvem
boðskap að flytja mér. Þegar ég stóð
þarna um borð undrandi yfir að hafa
rekizt á þetta skip og starði á klukk-
una, var sem ský sveipaðist um hana
andartak. En því létti á ný og í ljós-
grámanum sá ég andlit. Það var
ekki draugur, ekki „Kalucho”, það
var andlit konu minnar, sem ég sá,
og ég heyrði rödd hennar eins og
hún væri á lífi. Senn eru liðin tíu
ár síðan hún kvaddi þennan heim.
Ég stóð einn uppi, aleinn og yfirgef-
inn. En nú fer ég nærri um það, vin-
ur minn, að þess verður ekki lengi
að bíða, að ég leggi upp í langferð
á nýjan leik og það verður sú síð-
asta.
Jan gamli hafði lokið frásögn sinni.
Hann stóð upp og leit enn einu sinni
yfir til „Tahoa”. Enn man ég vel
brosið hans, hvílík værð hvíldi yfir
honum, þegar hann tók að mjakast
heim á leið. Ég gekk með honum
eins og ég hafði gert svo oft áður.
A slíku rölti höfðum við kynnzt.
Hann hafði sagt mér margt af haf-
inu, sjómönnunum og fjarlægum
löndum, sem hann hafði komið til.
En í þetta sinn skiptumst við ekki
á spum og svari. Hann var sem í
leiðslu, fjarlægur mér, og þegar
hann kom heim hélt hann rakleiðis
inn, eftir að hafa þakkað mér fyrir
gylgdina.
Árið leið og nýtt heilsaði. Jan
gamla hitti ég miklu sjaldnar en áð-
ur, hann var orðinn mjög heilsu-
veill. Undir haustið fór hann í rúmið
og lá allan veturinn. I maímánuði
vorið eftir fylgdi ég honum til graf-
ar. Mér reyndist það erfiður dagur,
því að mér þótti mjög vænt um Jan
gamla, fráfall hans olli mér meiri
hryggð en ég hafði áður haft af að
segja.
Nokkrum vikum síðar las ég í
blaði, að skipið „Ynez” hefði farizt
á Norðursjó með allri áhöfn. Einnig
sú fregn hafði varanleg áhrif á mig
og leið mér því ekki úr minni, eink-
um vegna þess upp á hvaða dag slys-
ið bar. Ég klippti fregnina úr blaðinu
og límdi hana í litla dagbók, sem
ég hélt um þessar mundir og sem ég
hef varðveitt fram á þennan dag.
Skeytið um „Ynez hljóðar svo:
Þann 9. maí síðastl. rákust menn
á finnska briggskipið „Ynez” alelda
í Norðursjó. Áhöfnin hefur senni-
lega farið í björgunarbátana, en far-
izt í óveðrinu, sem þá gekk yfir
Norðsjó. Einti björgunarbátur
merktur „Ynez” fannst á hvolfi ör-
skammt frá hinu brennandi skipi.
Ekkert skip hefur tilkynnt um björg-
un af áhöfn hins finnska briggskips.
„Ynez” var smíðað í Barcelona 1837
og var 260 rúmlestir. Það var keypt
til Finnlands fyrir þremur árum.
Hinn 9. maí! Það var nákvæmlega
sama daginn og Jan gamli lézt og
sama daginn og skip hans brotnaði
í spón við Pabillon de Pica.
Hending — kynleg tilviljun, að
þessir atburðir skyldu allir bera upp
á sama dag. Mér er það engin dul,
að það hefur átt sinn hlut að því,
að frásögn Jans gamla um Kalucho
hefur aldrei fallið mér úr minni.
Síðan liðu árin. — Ég varð full-
tíðamaður og fór um flestar heims-
ins jarðir. Heilt ár var ég í kynnis-
för í Austur-Asíu og meðan á henni
stóð, dvaldist ég um tíma í Shang-
hai. Eitt sinn gekk ég með fram höfn-
inni og gaf auga hinu iðandi og
margbreytilega lífi á þessum slóðum.
Af einstakri foi’vitni fór ég um borð
í stóran fljótabát og gaf mig á tal við
tvo af þeim gulu. Við gerðum okkur
skiljanlega á þeirri blendings ensku,
sem flestir bregða fyrir sig í hafnai’-
bæjum Asíu.
Annar þessai’a manna var háald-
raður, andlit hans var hrukkótt og
skorpið sem á smyrðlingi. Hann sat
við stóru stýi’isárina aftur á bátnum
og reykti úr pípu sinni. Ég komst
að því, að hann hét Wei Sang. Þegar
ég fræddi hann um það, að ég væri
frá Noregi, lét hann mig á sér skilja
að hann hefði fyrr hitt fyrir Norð-
mann. Á duggarabandsárum sínum
hafði hann verið í förum landa á
milli og þá eitt sinn dvalizt með
norskum sjómönnum, er bjargazt
höfðu úr sjávarháska. Það var eftir
mikinn sjóskaða við vesturströnd
Suðui’-Ameríku, bætti harrn við.
Briggskipið, sem hann var á, fórst,
en sjálfur komst hann af við illan
leik.
Mig fór að gruna mai’gt.
— Hvar við vestui'ströndina?
spurði ég.
— Við Pabillon de Pica, svaraði
hann án þess að reka í vörðurnar.
Pabillon de Pica! Frásögn Jans
gamla rifjaðist upp fyrir mér á svip-
stundu — gat það átt sér stað, að
Wei Sang ....
Hvenær skeði þetta?
Því gat Wei Sang ekki svarað
nákvæmlega. En með aðstoð sonar
hans, sem var einn af fjölskyldu-
áhöfn fljótabátsins, fékk ég þó að
lokum vitneskju um aldur hans og
hvað hann hafði verið gamall, þeg-
ar þetta skeði.
Ártalið reyndist vera 1877.
Ég bað Wei Sang að segja mér
meira.
Meðan við töluðumst þetta við, sat
garnli Kínverjinn hreyfingarlaus,
reykti sígandi hægt úr pípu sinni og
hafði ekki augun af ensku gufuskipi,
sem var á leið inn höfnina. En nú
snei’i hann sér að mér, og mér virt-
40 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ