Sjómannadagsblaðið - 01.06.1969, Blaðsíða 19

MINNINGARORÐ
Formaður Sjómannadagsráðs, Pétur Sigurðsson, minnist lát-
inna sjómanna og samstarfsmanna í félagssamtökum þeirra.
„Frá því að við áttum síðasta fund
saman, má með sanni segja, að skarð
sé fyrir skildi hjá íslenzkri sjó-
mannastétt.
Við höfum ekki aðeins misst úr
röðum okkar nokkra svipmestu per-
sónuleika í félagsstarfsemi sjómanna,
heldur hefur vetur þessi, það sem
af er krafizt meiri og dýrari fórna
úr röðum sjómanna á hafi úti, en
við höfum þekkt um árabil.
Þrátt fyrir aukið öryggi sæfar-
enda, bæði til sjós og lands, virðist
sú óhugnanlega staðreynd blasa við,
að atvinnuvegur þessi krefst árlegra
mannfórna, sem hvorki efnahags-
spekingar eða aðrir sem viðmiðun
við tekjuhæstu fiskimenn stunda,
hafa aldrei viljað kannast við, þegar
sjómenn hafa reynt að fá leiðrétt-
ingu launa sinna og áhættuna í starfi
viðurkennda.
Frá því að við skildum á s. 1.
hausti, hafa 27 sjómenn í starfi á
skipi sínu, látið líf sitt af slysförum.
Á vélskipinu Magnúsi Ólafssyni
úr Keflavík drukknaði maður í
október.
Vélskipið Þráinn fórst í nóvember
og með því 9 menn.
I desember drukknaði matsveinn
af m/s Fjallfossi.
I janúar tók út 2 menn annan af
Mb. Sæfara, hinn af Bv. Harðbak.
Marzmánuður hefur orðið stétt
okkar dýr í mannslífum, þrátt fyrir
góðan afla og góðar gæftir.
Þann 6. marz fórust 6 hásetar af
togaranum Hallveigu Fróðadótur í
hörmulegu slysi og á líkan hátt há-
seti af bv. Agli Skallagrímssyni.
3 menn fórust með vélbátnum
Fagranesi og 3 menn með vélskip-
inu Dagný og stuttu síðar tók einn
mann af vélbát frá Eyrarbakka, eða
samtals 27 íslenzkir sjómenn við
skyldustörf sín á þessum stutta tíma.
Við höfum ekki haft fyrir sið að
minnast á fundum okkar sérstaklega
þeirra sjómanna, sem í landi hafa
látizt nema þeir hafi átt sæti í sam-
tökum okkar.
Ekki vil ég þó láta hjá líða, að
nefna nöfn nokkurra áhuga- og for-
ystumanna í félagssamtökum sjó-
manna, þeirra Birgis Thoroddsen
skipstjóra, Gríms Þorkel'ssonar skip-
stjóra, Þorkels Sigurðssonar vél-
stjóra og Guðmundar Guðmxmdsson-
ar skipstjóra. Þessir menn voru allir
meðal hinna áhugasömu í starfi stétt-
arfélaga sinna, sem öll eru aðildar-
félög að samtökum okkar.
Af eldri fulltrúum úr Sjómanna-
dagsráði, sem látizt hafa, vil ég
minnast þeirra Kai Ólafssonar,
Pálma Jónssonar og Ólafs Þórðar-
sonar úr Hafnarfirði, sem var meðal
forvígismanna og einn af stofnend-
um okkar samtaka.
Halldór Guðbjartsson vélstjóri yar
fæddur 27. des. 1915, en lézt 31 maí
1968, eftir langa og erfiða sjúkdóms-
legu. Hann var einn af traustustu og
beztu félögum Mótorvélstjórafélags
íslands, enda var hann formaður
þess árin 1948—1950 og aftur 1955—
1956 og ritari frá 1960 til dauðadags.
Auk þess gegndi hann ýmsum öðrum
trúnaðarstörfum fyrir félagið, starf-
aði lengi í samninganefndum um
kaup og kjör vélstjóra á bátaflotan-
um, var fulltrúi félags síns í Sjó-
mannadagsráði, í ritnefnd Sjómanna-
blaðsins Víkings og sat sem fulltrúi
félagsins á þingum Farmanna- og
fiskimannasambands Islands.
Hann var áreiðanlegur og góður
félagi, hreinskilinn og lét skoðanir
sínar ákveðið í ljós við hvern sem
var, hvort sem mönnum líkaði betur
eða miður, enda leituðu margir álits
hans á málefnum vélstjórastéttar-
innar.
Árið 1964 var Halldór kosinn full-
trúi M F. í. í nefnd, sem Mennta-
málaráðuneytið setti til að endur-
skoða lög um skóla- og atvinnulög-
gjöf vélstjóra. — Nefnd þessi innti
af höndum mikið og gott starf og
var ný löggjöf samþykkt á Alþingi
árið 1966.
Halldór lauk árið 1944 vélstjóra-
prófi frá námskeiðum Fiskifélags
íslands. Hann byrjaði ungur að
stunda vélgæzlu á fiskibátum og
þess á milli vann hann á vélaverk-
stæðum.
Þegar Bæjarútgerð Reykjavíkur
fékk dieseltogarann Jón Þorláksson
réðst Halldór á hann sem undirvél-
stjóri og var þar fram til ársins 1951,
er hann varð vélstjóri við rafveitu
ísafjarðar. Hugur hans leitaði þó á
sjóinn og þegar farþegaskipið Akra-
borg var smíðað fór hann til vél-
stjórastarfa á því og var þar fram
til 1962, þegar hann fór alfarið í
land og réðst til Vélasölunnar h.f. í
Garðastræti. Þar starfaði hann unz
hann varð frá að hverfa vegna sjúk-
dóms, er leiddi hann til dauða.
Sá maðurinn, sem horfið hefur á
þessu tímabili og mest skilur eftir
vegna starfa sinna fyrir okkur, og
þau félög, sem hann átti aðild að, er
Sigurjón Einarsson, fyrrv. skipstjóri.
Hann var fæddur 25. janúar 1897
í Hafnarfirði og voru foreldrar hans
Sigríður Jónsdóttir og Einar Ólafs-
son sjómaður. Hann hóf sjómanns-
feril sinn komungur á skútum og
var á þeim, mótorbátum og togurum
við ýmsar veiðar sem háseti þar til
hann fór í Stýrimannaskólann í
í Reykjavík, en þaðan lauk hann
prófi 1917. Þá varð hann fyrst stýri-
maður, en síðar fiskiskipstjóri á
skozkum og þýzkum togurum, unz
hann tók við skipstjórn á togaranum
Surprise árið 1927. Úr því og allt
til ársins 1957 var hann togara-
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 5