Sjómannadagsblaðið - 01.06.1969, Blaðsíða 43

nær ekki taki. Hákarlinn æðir í hlykkjum og lemur
sporðinum rétt hjá kolkrabbanum, en stanzar augna-
blik eins og til undirbúnings nýrrar árásar. Andstæð-
ingur hans stendur viðbúinn og lyftir fálmurunum á
víxl.
Kolkrabbinn sígur aðeins niður á fálmurunum, en
kastar sér svo með snöggri hreyfingu áfram, með einn
fálmarann þráðbeint fram eins og leiðarvísi. Fálmar-
inn hittir og heldur — fast! Hann hefir náð taki aftan
við ofanverðan hausinn. Sogskálamar opnast og lokast
á víxl, en jafnóðum og þær fá festu lokast þær þétt.
Kjaftur kolkrabbans fettist og brettist. Skelfdur af þess-
ari snöggu breytingu í átökunum, skekur hákarlinn
skrokk sinn í sjógrugginu, til þess að hrista af sér
þessa ónotalegu byrði.
Hægt en markvisst teygir kolkrabbinn annan fálm-
ara að hálsi hákarlsins og festir honum þar tryggilega.
Við þessa hreyfingu tryllist hákarlinn að nýju, augun
ranghvolfast af heift og skelfingu og hann streðar upp
og niður, reynir að nudda sér við kóralnibbur til þess
að hrista óvininn af sér, en kolkrabbinn vefur sig nú
utan um bráð sína, sem er að þreytast af átökunum,
og hvílir sig um stund.
Þannig velta dýrin sameiginlega niður á botninn.
Hákarlinn gerir nýja tilraun til þess að hrista óvininn
af sér — en kolkrabbinn bíður rólegur, allir armar hans
eru þétt vafnir að hákarlinum, og nú fer gulgræn sýran
að vella að nýju úr kjafti krabbans. Hægt og rólega
mjakar hann sogskálasettum örmunum um hreyfingar-
lítinn skrokk hákarlsins þar til hann nær að öndunar-
færunum og lokar þeim.
Sjórinn er aftur að breyta lit úr grænbrúnu í föl-
grænan. Slyttisskrokkur kolkrabbans er einnig að
breyta um lit, og er nú eins og dautt kjötflykki grafið
í síðustu tilraun reynir hákarlinn að bíta arma krabbans.
----------------------------------------------\
I Jónsmiðum
Flýtur skipiS ostum í,
upp að miÖjum keisi.
Siglt ég hefi sjaldan í,
svona reyðileysi.
Rauður karfi? Hvað er það,
sem kallast slíku nafni?
Nœrtœkast að ná í það
á náttúrugripasafni!
Híft var upp, og holið var
held ég, rétt að vana.
Einn œvagamall þorskur þar
með þrettán „ostum"! Hana!
Virðist sem sagt vonlaust takast kunni,
verður bezt að hœtta sjómennskunni!
Hjördís Sœvar — 1955.
v---------------------------------------------
úr jörðu. Hann losar fálmarana af hákarlinum og reisir
sig upp á þeim, konungur undirdjúpanna undirbýr sig
til þess að draga bráð sína inn í greni sitt í rotnandi
skipsskrokknum. Hinir litfögru nágrannar hans eru
allir horfnir í fylgsni meðan á baráttunni stóð, og kóral-
myndirnar titra eins og í tíbrá vegna hreyfingarinnar
í sjónum . . .
(Úr Compass. Júní ’68. H. J.)
Endalokin eru að nálgast, kolkrabbinn vefur þeim sjö örmum
sem hann nú getur hreyft yfir loftholur hákarlsins og lokar
þannig fyrir súrefnisþörf hans og kæfir hann.
SJÓMANNADAGSBLAÐiÐ 29