Sjómannadagsblaðið - 01.06.1969, Blaðsíða 47

5. Juli: Tirpitz-VorstoB,
Abbruch
nach zwölf Stunden
|o°/VU.Boot-Tf*und
/ Flugwuaetíitzpunkto
•Archangelak
NORWEQEN
UDSSR

heyrir engin fallbyssuskot. Þann 6. júlí
segir hann vonsvikinn: „ÞaS er tjón,
að okkur skuli ekki gefast tækifæri til
sjóorustu. Væntanlega verðum við
heppnari með PQ 18.“ (En Hamilton
kemur hvergi nærri næstu skipalest.
Hann tekur við herstjórnarstarfi í landi,
síðar er hann aðlaður, og 1957 deyr
hann heima í rúmi sínu.)
Alveg hliðstæð mistök verða hjá
Þjóðverjunum: Njósnarflugvél telur sig
hafa séð orustuskip meðal beitiskipa-
deildarinnar, annar telur sig hafa séð
tundurskeytaflugvél, sem bendir til ná-
lega heppnaðist með því að komast hjá
átökum við sterkari herskipasöfnun
bandamanna áður en hún kæmi á vett-
vang. Eftir að „Bismarck" hafði í maí
1941 verið sökkt í Atlantshafi, og við
lá í marzmánuði 1942 að brezkum
tundurskeytaflugvélum tækist einnig
að eyðileggja „Tirpitz", hafði Hitler
og flotaráðsforingi hans Raeder fengið
óviðráðanlegt ofnæmi fyrir flugvéla-
móðurskipum bandamanna.
Þannig hafði á báða vegu myndast
nokkurskonar heilbrigð virðing fyrir
„yfirburðum" mótaðilans: Berlín ótt-
aðist að missa stórherskip sín í árásum
tundurskeytaflugvéla móðurskipanna,
Lpndon óttaðist „Tirpitz" og félaga
hans út úr fjörðum Noregs, studd af
„Luftwaffe" staðsettu við Nordkap.
Þegar skipalestin PQ 17 er komin
4. júlí á þessar slóðir, eru bollalegging-
ar Bretanna um nýja „Skagerak-orustu"
þegar orðnar að engu. Veðurlag er að
breytast, þokumistur sem áður hefir
verið er að hverfa, og orðið bjart um
allan sjó, sem eykur á ótta beggja styrj-
aldaraðila um „ofurefli" hins. London
fyrirskipar beitiskipunum að yfirgefa
lestina og sigla í vestur, „með ýtrustu
ferð“.
Hamilton vara-aðmíráll misskilur
fyrirskipunina: Hann heldur að „sjó-
orusta hans“ sé loksins á næstu grösum,
og fyrirskipar tundurspilladeildinni að
fylgja eftir, og skipalestin þannig skilin
eftir algjörlega óvarin. En það er sama
hvað hann siglir lengi í vestur, — hann
Hver kross táknar skip, sem sökkt var annaðhvort af flugvélum eða kafbátum. Stóru
hcrskipadcildirnar voru langt frá hvor annani, í algjöru tilgangsleysi.
Áður en lagt er af stað, halda sjóliðsforingjar fund með skipstjórum flutningaskipanna
í herbragga í Hvalfirði.
lægðar flugvélamóðurskips, sem Hitler
óttast mest. Þýzku herskipin yfirgefa
Altenfjord kl. 11.00 þann 5. júlí og
sigla í átt til skipalestarinnar. En tólf
tímum síðar fyrirskipar stóraðmíráll
Raeder frá Berlín þeim að snúa við
aftur. (í árslok 1942 víkur Hitler her-
skipa-aðmírál Raeder frá starfi, en við
tekur kafbáta-aðmíráll Dönitz.)
„Góða ferð og góða veiði".
Þegar beitiskipin og tundurspillarnir
yfirgefa lestina á ýtrustu ferð, heldur
lestar-Kommodor Dowding, að nú sé
sjóorustan á næstu grösum og merkja-
sendir: „Góða ferð og góða veiði“.
Tundurspillaforinginn Broome yfirgef-
ur þá sem honum hefir verið falið að
vernda, með merkjatilkynningu: „Mér
þykir leitt að þurfa að yfirgefa ykkur.
Óska ykkur alls góðs. Blóðugt verkefni
framundan."
Hina „góðu veiði“ gera kafbátarnir
og flugvélamar. Hið „blóðuga verk-
efni“ framkvæma þeir á hinni yfirgefnu
flutningalest.
Á bandaríska flutningaskipinu „Al-
coa Ranger" lætur skipstjórinn draga
niður stjörnufánann og setur í hans
stað flaggmerkið „skilyrðislaus upp-
gjöf“ þegar hann sér þýzka flugvél
4. Juli 1942 abends:
Auflösung des Konvois
*mj pry- rC
JU* * Nowaja
Báren-lnsel

< I co
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 33