Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 59

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
57
Dick er að hyggja að fiskveiðimörkum. Hvar skyldu þau nú vera? í enska texta
myndarinnar er notað viðurnefnið „Old Fox“.
landi, en skipið hafði verið þar í
þurrkví til skoðunar og viðhaldsvið-
gerða, og ég kastaði við Suðaustur-
ströndina í nánd við Hvalbak, og
vorum við að veiða, þegar varðskipið
Þór tók okkur að veiðum 1,5 sjóm.
innan markanna. Það var kl. 4 Vi um
morguninn þann 19. júlí. Stýrimað-
urinn hafði verið að toga, en ég var í
koju. Við höfðum staðsett okkur eft-
ir radarmiðun, sem að vísu var ekki
nákvæm, við náðum ekki miðun
nema af fjöllum upp af ströndinni.
Ég ætlaði ekki að vera innan við
fiskveiðimörkin í þetta skipti, og við
vorum það ekki þegar ég fór í koju.
Stýrimaðurinn kom niður og vakti
mig, og sagði Þór kominn að okkur,
og við værum 1,5 sjóm. fyrir innan.
Þegar ég kom upp keyrði ég út, og
var ekki nema 5 mínútur að komast
útúr lögsögunni, og ég hélt að það
væri vafasamur verknaður að taka þá
skipið á alþjóðahafi undir fána er-
lends ríkis.
En alþjóðalög voru ekki í neinu
uppáhaldi hjá ykkur íslendingum.
Mér var skipað að stoppa, og átti
náttúrlega að hlýða því, en gerði það
nú ekki, og varðskipið elti okkur, og
þar kom, að varðskipsstjórinn sagð-
ist myndi skjóta á okkur sprengjukúl-
um. Ég sagðist ekki stoppa að held-
ur, hann mætti sökkva skipinu, ef
honum sýndist svo. Þá kom orðsend-
ing frá kapteininum, að ég skyldi
flytja alla menn aftur á skipið, því að
hann ætlaði að skjóta sprengikúlum á
það að framan. Ég fór að ráðum
hans, en eitthvað hefur síðasta skotið
geigað, eða ekki verið miðað á fram-
hluta skipsins, því að það kom í vél-
arrúmið í olíuverkið, þar með var
flótta mínum lokið, og varðskips-
menn komu um borð og tóku skipið
og drógu það til hafnar.
Mér var stungið í fangelsi, fyrst á
Litla-Hrauni, en brezki sendiherr-
ann krafðist þess að ég væri fluttur í
Borgarfangelsið í Reykjavík, meðan
mál mitt væri rannsakað. Mér var svo
sleppt eftir nokkra daga, með dular-
fullum hætti.
Ég fékk fangelsisdóm í undirrétti,
en var laus og fór heim meðan athug-
að væri, hvort rétt væri að áfrýja
dómnum. Þeir bjuggust ekki við að
sjá Taylor-karlinn meira, íslending-
arnir, og líklega ekki saknað þess.
Við ákváðum að áfrýja ekki, og þá
bar mér að mæta í Reykjavík til að
afplána dóminn. Ég flaug til Reykja-
víkur og þar var enginn mættur til að
taka á móti sakamanninum, svo að
ég labbaði mig á lögreglustöðina og
tilkynnti mig mættan til að afplána
dóminn. Þá var ég sendur beint á
Litla-Hraun, en fluttur nær strax í
fangelsið í Reykjavík og sleppt eftir
nokkra daga.
Það var í þetta skipti, sem til mín
kom rithöfundur, þekktur rithöfund-
ur á íslandi, þetta var maður á sjö-
tugs aldri, mjög hár maður vexti, 6
eða 7 feta hár, en mér er ómögulegt
að muna á honum nafnið, ungi Geir
getur sagt þér það. Hann kom oft
þessi maður, ekki til að taka við mig
viðtal, heldur til að spjalla um sjó-
mennsku og eitt og annað. Hann var
að skrifa einhverja bók. (Þessi rithöf-
undur reyndist vera Jónas Árnason,
sem vænta mátti. Hann hafði gaman
af því að spjalla við Dick. Þeir hittust
síðar í sjónvarpsþætti í Englandi.
Dick hélt því ákveðið fram að rithöf-
undurinn hafi verið um sjötugt,
snemma hefur þá Jónas verið öldur-
mannlegur.) Ungi Geir Zöega kom
oft til mín og loks daginn sem átti að
láta mig lausan, þá spurði Geir mig
hvort mér væri ekki sama þó ég væri
einn dag í viðbót í fangelsinu. Ég
spurði hverju það sætti. Hann sagði
að blaðamenn og útvarpsmenn væru
sífellt að spyrja hvenær ég yrði látinn
laus og biðu þess að hafa tal af mér og
taka myndir. Ég féllst á að bíða, en
fann, að það var eitthvað meira á bak
við þetta. Ég hafði átt að verða laus
kl. 4 um daginn og fara á hótel og
þaðan í býti um morguninn með flug-
vél út. Geir vildi hafa það þannig, að
hann sækti mig í fangelsið kl. 4 næstu
nótt og færi með mig beint á flugvöll-
inn. Það varð svo, en hann ók ekki
aðalveginn útá flugvöll, heldur fór
einhverja bakleið, þetta var allt mjög
dularfullt, líkast njósnasögu, það var
eins og hann óttaðist að okkur væri
fylgt eftir.
Geir skýrði aldrei fyrir mér í
hverju þetta lá, og ég var því ekkert
að spyrja hann, aðeins feginn að vera
sloppinn úr fangelsinu. Það var ár-
eiðanlega um einhver vandræði að
ræða. Ég var að minnsta kosti spurð-
ur, hvort ég ætlaði að höfða mál, en
ég neitaði því, þessu var lokið af
minni hálfu. Enska vátryggingafé-
lagið refsaði mér fyrir að stofna skip-