Sjómannadagsblaðið - 01.06.1990, Blaðsíða 64

62
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Gosbrunnurinn á torginu. Sér á Gildishúsið og ráðhúsið.
aftur að máli við mig og bauð mér nú
250 stpd. fyrir 5—6 mínútna þátt. Ég
var enn tregur og sagðist ekki yfir-
gefa þetta skemmtilega „partý“ fyrir
svoddan lúsarpening. Hann bauð þá
350 stpd., hærra sagðist hann ekki
fara.
— Jæja, sagði ég, skítt veri með
það, sýndu mér hvert ég á að fara.
Auðvitað svindluðu þeir á mér, ég
mátti vita það. Það ríður nú enginn
feitum hesti í viðskiptum við ykkur
íslendinga.
Þeir voru með mig í einar 10 eða 12
mínútur.
Útfærslan, þorskastríðið
Ég var ekkert hissa á verndar-
stefnu íslendinga, jafnmikið og ég
vissi þá þjóð eiga undir fiskveiðum.
Og Islendingar gerðu mikið rétt,
þegar þeir stækkuðu netmöskvana.
Það er það sem hefur eyðilagt Norð-
ursjóinn, of smáir netmöskvar. En
Islendingar ættu að gæta að sér að
veiða ekki jafn mikið af hrygningar-
fiskinum og þeir gera. Þeir eiga að
leyfa fiskinum að hrygna. Mér hraus
alltaf hugur við að veiða þorsk fullan
af hrognum. Mér skilst að öll þessi
útfærslu-orusta hafi farið í gang,
þegar Chile færði útí 200 sjóm. til að
bjarga ansjósustofninum, sem allar
þjóðir sóttu í. Mér kom ekkert á
óvart að Islendingar, sem lifðu af
fiskveiðum, 80% af útflutningsverð-
mæti þeirra fiskafurðir, fylgdu í kjöl-
farið.
Og það var ekki Islendingum að
kenna við fengum ekki aðlögunar-
tíma. Þeir buðu 75 þús. tonn árlega í
10 ár. Belgíumenn þáðu sinn
skammt.
I Englandi var þá verkamanna-
stjórn Harolds Wilsons við völd, og
Harold Wilson hafnaði þessu tilboði.
Þá hófst þorskastríðið á íslandsmið-
um. Við gátum unnið það stríð létti-
lega á miðunum og með minni
áhættu heldur en fylgdi þessari
ákeyrslu-aðferð. Hún var stórhættu-
leg. Við gátum sprengt djúpsprengj-
ur í nánd við varðskipin, og gereyði-
lagt öll tæki í skipunum, án þess að
sökkva þeim. Þau hefðu öll verið úr
leik eftir stuttan tíma, og við gátum
einnig svarað fyrir okkur með því að
eyðileggja vörpur aftan í íslenzkum
togurunum.
Freygátuskipstjórum okkar var
harðbannað af yfirvöldum í White-
hall að gera nokkuð af þessu tagi.
Freygáturnar áttu bara að þvælast
fyrir og ekki aðhafast meira.
Við skyldum ekki hvaða tilgangi
það þjónaði að senda freygátur á
miðin og þær máttu ekkert annað að-
hafast en nudda sér utaní varðskipin.
Einn af freigátu-skipstjórunum
okkar sótti sérstaklega um leyfi til að
varpa djúpsprengjum í kringum
varðskip til að eyðileggja tæki þess,
en honum var harðbannað það.
Þeir réðu í Whitehall eða í Wash-
ington eða Brussel (Atlantshafs-
bandalagið).
Þið Islendingar stóðuð ykkur vel,
en þið unnuð ekki þetta stríð á mið-
unum. Það var unnið fyrir ykkur á
öðrum stöðum. Við vorum dæmdir
til að tapa og hefðum gert það einnig,
þótt við hefðum unnið stríðið á mið-
unum. Útfærslan hefði fengist, og
„stríðið“ var aldrei nema vitleysa af
okkar hálfu milli þessarra þjóða.
Undarlegast var þó, að freygátu-
foringjarnir höfðu ýmsa samvinnu
við íslenzku landhelgisgæzluna.
Mick Osborn, gamall skipstjóri,