Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Síða 27

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
25
orðið af bátum við Faxaflóa gerði
hann sér ferð til Reykjavíkur og flutti
„hvert erindið af öðru í bænum til að
brýna fyrir mönnum hvað gera mætti
og þyrfti til að stemma stigu fyrir
slíku eftirleiðis.“ Tókst honum með
óþreytandi og brennandi málflutningi
að vekja sterka hreyfingu um slysa-
varnir, og varð það m.a. til þess að
útgerðarmenn bundust samtökum um
að hafa jafnan við höndina lýsisforða í
hverju skipi til að verja það áföllum í
vondum sjó. Var talið að þetta hefði á
næstu árum bjargað ófáum mannslíf-
um. Sitthvað annað sem hann barðist
fyrir, svo sem sjómannatryggingar,
stéttarfélag sjómanna og sjómanna-
ráð, þurfti enn um langan aldur að
bíða síns tíma.
Vestur um haf
Það er ömurlegt til þess að vita hversu
þessi eldheiti og ósíngjarni baráttu-
maður átti lítillar hjálpar að vænta.
Ýmsir urðu meira að segja til þess að
leggja stein í götu hans og því var það
ekki fyrst og fremst af neinni ævin-
týraþrá að séra Oddur sótti um lausn
frá embætti og flutti í aðra heimsálfu
1894, þá kominn fast að sextugu. Þar
með lauk starfi hans í þágu íslenskra
sjómanna og verðugt að minnast þess
nú að öld liðinni.
Við komuna til Ameríku gekk hann
í þjónustu íslenskra safnaða í Nýja Is-
landi og Selkirk og gegndi prestsemb-
ættum hjá þeim fram til ársins 1903 er
hann sagði skilið við hið envangelisk-
lútherska kirkjufélag íslendinga. Hon-
um fannst það sníða skoðunum sínum
of þröngan stakk, því að frelsið var hon-
um enn fyrir öllu, og næstu árin gerðist
hann farandpredikari á eigin spýtur.
Oddur fékkst líka nokkuð við lækn-
ingar, m.a. með handayfirlagningu og
fyrirbænum þessi árin og þótti það vel
gefast. En best lýsir það þessum eld-
huga að kominn á sjötugs aldur tók
hann að nema læknisfræði og lauk
prófi sem fullgildur læknir nokkru
fyrir andlát sitt. Oddur V. Gíslason
lést í Winnepeg þann 10. janúar 1911.
Islensk sjómannastétt má ætíð
minnast þessa frumkvöðuls hags-
munamála sinna með þökk og virð-
ingu. Hann hóf fyrstur kyndil barátt-
unnar fyrir samtökum sjómanna og
öryggismálum þeirra.
Kristinn Reyr
SÆBJARGARGOÐINN
Hér bar hann niður á jaðar
brimöldu og hrauns
í fallhlífforlaga.
Og hugsjónamaður sté
með hempu að vegabréfi
í hlað
sálnahirðirinn
sœbjargargoðinn
séra Oddur á Stað.
Lærður hafði hann staðið
við lifrarkagga og brœðslu
gósenlönd gist
og numið sér bráði ífang
afNesjum suður
hvað frœgt varð um Frón.
En bœnir hins snauða
brákaða og sjúka
blessuðu um ár þau hjón.
Skinnklæddur skynjaði prestur
skaparans anda
og forsjá hvað nánast
við fleytuna í Staðarvör.
Og kraup honum hljóður
í kapellu hjartans
talaði við hann í sjóferðabæn
á tungu sem báðir skildu
og tók hann með sér í róður.
Hann gekk ekki á sjónum
að gefa ræðurum trúna
á upprisu holdsins
og englaflug
en svam kingum skipið.
Og sundkappans tök
færðu hásetum sönnur
á fágœta íþrótt og björgun
úir feigðarvök.
Fótgangandi hann fór
um kring til að kenna
á kjölfestupoka og bárufleyg
með sjómenn að lœrisveinum.
Hver bátstapafregn
brýndi hrópandans raust
að hasta á holskeflufylking
helgráa fyrir járnum
svo náð yrði í naust.
En drottinholl altaristafla
drúpti yfir tæmdum
kaleik inni í kór
bágstaddir lutu höfði
og beygðu af
er bjargráðahöndin kvaddi.
Og vonsvikinn maður
vék héðan brott og sigldi
vestur um haf.
Kristinn Reyr