Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Blaðsíða 101

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
99
fór í flíkurnar, væru ekki hinar kven-
legustu, þar sem karlmenn voru við-
staddir.
Við fórum síðan inn í stofu og allt
fór eins og áður, að öðru leyti en því
að nú hneppti hún ekki kjól sínum
nema um mittið, brjóstin voru ber
þegar hún settist niður; við kitluðum
hana og skelltum lófunum á þau og
hún hló dátt. Romm gaf hún okkur og
við báðum hana um meira, því oft var
þörf en nú var nauðsyn, þar sem við
ætluðum ofan að Hugli að þvo föt
okkar.
Hún lét okkur hafa það sem við báð-
um um og í staupinu fengum við svo
að við vorum vel hreyfir er við skild-
um við hana, og enn kyssti baróninn
hana að skilnaði.“
Þvottadagur við Hugli-fljót
„Nú þóttumst við færir í allan sjó,
hálfkenndir með nóga sápu og von um
enn einu sinni að verða líkir hvítum
mönnum.
Við skunduðum svo ofan að fljóti,
fórum úr hverri spjör og byrjuðum
þvottinn og gengum þar vel fram. Við
þvoðum allt sem við stóðum í, hengd-
um það á runna til þerris og hvíldum
okkur meðan það þornaði. Hindúar
voru nálægt okkur að þvo tuskur eða
lauga sig.
Meðan við biðum eftir að föt okkar
þornuðu gerðum við það að gamni
okkar að maka okkur leðju og for,
ganga þannig litaðir fram og aftur á
bakkanum innan um Hindúa þá sem
þarna voru. Þeir störðu á okkur og
ekki að furða, því það hefur verið ljót
sjón að sjá okkur þannig, en þó börðu
þeir okkur ekki.
Eftir að hafa þvegið okkur rækilega
og skolað fórum við í þurr, hrein föt
okkar og leið prýðilega, en við vorum
með því markinu brenndir að í hvert
sinn sem okkur leið vel urðum við að
fara á ævintýri. Fáeina aura áttum við
enn og gátum því fengið okkur
„strammara,“ en fyrst kom okkur
saman um að ganga upp eftir árbakk-
anum og litast um hvort við sæum
ekki kvenmenn vera að lauga sig,
kvenmenn sem við hefðum skemmtun
af að horfa á og mættum líta á, án þess
að vera reknir burtu sem hundar.
Ekki höfðum við farið langt þegar
við komum auga á hóp kvenna sem
voru að svamla í ánni og settumst við
niður þegar við vorum komnir eins
nærri og okkur þótti hæfilegt. Hér
mátti sjá kvenþjóðina á öllum aldri,
frá hrumum kerlingum að börnum á
öðru og þriðja ári. Við tókum þetta
vísindalega og reiknuðum út hve
margar konur færu í eina frú Price;
svo reyndum við að hugsa okkur
kropp hennar með fallegasta höfðinu
sem við sáum í þessum hóp.
Baróninn var sannfærður um að
hann gæti fengið frúna til að synda
fyrir okkur, ef hann færi þess á leit,
svo við gætum gengið úr skugga um
hvernig hún væri á að líta á sundi, en
ég bað hann blessaðan að nefna það
ekki og freista þess ekki að gera hana
enn vitlausari en hún þegar væri þegar
við værum í heimsókn hjá henni.
Okkur þótti svo gaman að horfa á
kvenfólkið að við dvöldum þarna
lengi dags. Tilbreyting var nóg því
þegar einn hópur hafði verið úti í ánni
nokkra stund, fór hann og annar kom í
staðinn. Einu sinni sáum við kven-
mann sem okkur virtist vera frúin.
Hún var að sjá jafnhá og brjóstin voru
lík, en þegar hún sveipaði af sér klæði
því er hún hafði vafið utan um sig
sáum við þegar að hér voru kálfar og
læri miklu rýrari en á frúnni okkar, og
þetta sannfærði okkur um hve fallegur
kroppur hennar í raun og veru var.“
Hindúar halda „fórnarhátíð“
„Hinn 23. mars vaknaði ég við um-
ferð mikla á aðalgötunni sem var
skammt frá húsi okkar. Hélt ég fyrst
að Hindúar hefðu gert uppreisn og
vakti því baróninn.
Við sáum þegar að múgur og marg-
menni var saman kominn; voru allir í
hvítum hjúpum með rauðum blettum
hér og þar - óreglulegum þó - líkast
því sem rauðu víni hefði verið skvett á
þá. Við félagarnir risum þegar á fætur
og grunaði að hér væri meira en lítið
um að vera, jafnvel stórhætta á ferð-
um, væri hér um hernað að ræða. Eng-
inn af mönnum þeim sem við sáum
bar vopn, en ekki var takandi mark á
því.
Forvitnin knúði okkur út á strætið.
Þar hittum við einn af gestum hús-
bóndans og spurðum hann hvað um
væri að vera. Hann sagði okkur að um
þetta leyti árs (jafndægur) streymdu
þúsundir Hindúa niður að Hugli til
þess að færa fljótsguði fórnir og dýrka
hann, að slíkt hið sama hefðu þeir gert
frá ómuna tíð, og væru þessir menn
pílagrímar. Við spurðum hann hvort
hætta mundi nokkur á ferðum þótt við
yrðum á vegi þessara manna; hann
kvað öllu óhætt, því hér væri ekki
ófriður á ferðinni, en það kvað hann
vilja ráða okkur til að reyna að sjá sem
mest af því sem gerðist þá þrjá daga
sem pílagrímarnir væru við fljótið, ef
við ekki hefðum séð slíkt áður.
Ganges er hið helgasta fljót Ind-
lands og þangað streyma pílagrímar
frá öllum landshlutum. Að líkindum
hafa þeir Hindúar sem komu til Hugli
átt heima uppi í fjallendinu Neapal
eða Assam og farið þá leiðina sem
skemmri var, því Hugli er einnig heil-
agt fljót. Flestir komu að norðvestan
og staðnæmdust í Howrah og við hinn
vestri árbakkann lauguðu allir sig
þessa daga. í förinni voru fílar, asnar
og nautgripir, allt skreytt litklæðum
og blómum; þar voru „Gayal“-uxar,
auk annarra dýra sem ég ekki þekkti.
Fílarnir báru klyfjar, nautgripirnir
báru kerrur hlaðnar ávöxtum, lík-
neskjum (brúðum) af ýmsum stærð-
um, sum eins og 5-6 ára gamalt barn.
Allur þessi farangur var fórn sem guði
þeirra í fljótinu var færð og í það var
öllu varpað, blómvöndum, líkneskj-
um skreyttum pelli og purpura, kókos-
hnetum, bananaknippum, sykurreyr
og sætindum. Fljótið var á köflum al-
þakið þessum áðurnefndu hlutum og
fyrsta kvöldið sem pílagrímarnir
dvöldu í Howrah gengum við barón-
inn ofan að fljóti til þess að ná ávöxt-
um og fundum líkneski eitt, hirtum
það og seldum Price þá um kvöldið
fyrir 3 glös af rommi á hvorn.
Þetta líkneski var um 30 þumlungar
á hæð, klætt rauðum dúk, alsettum
gylltum, fléttuðum strengjum. Andlit
og hendur voru ljósrauðar en kinnar
dökkrauðar.
Price hræddi okkur með því að
hefðu Hindúar séð til okkar með
helgidóm þeirra í höndunum þá hefðu
þeir drepið okkur.
Fáum dögum seinna bauð frúin
okkur inn til sín, til þess að sjá lík-
neskið á stað sínum í stofunni og var
að því hin mesta prýði. Þetta var í
síðasta sinn sem ég kitlaði hana. Hvað
baróninn hefur gert eftir að við skild-