Sjómannadagsblaðið

Árgangur

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Blaðsíða 70

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Blaðsíða 70
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 68 það sama átti við um vinnumennina - húsbóndinn hirti aflahlutinn. Hins vegar getur það hafa vegið upp á móti rýrum fjárhagslegum ávinningi að konur sem getið höfðu sér gott orð sem sjósóknarar áttu betra með að velja úr vistum. Enn voru við sjósókn fyrri tíðar ákvæði um happadrætti: Þannig áttu menn sjálfir ýmsar óvenjulegri fisktegundir sem þeir drógu. Ér það sagt um Þuríði formann að hún hafi séð fyrir gamalli móður sinni með happadráttum sínum, svo þarna gat verið um verulega hlutarbót að ræða. Eftir allt saman voru sjókon- urnar því á betri kjörum en aðrar kon- ur, þrátt fyrir vistaákvæðin. Sjósóknin hefur gefið konum færi á að verða sýnilegir einstaklingar sem orð fór af í þjóðfélaginu, en það veitt- ist annars ekki nema húsfreyjum á hinum bestu búum og stöku afburða hannyrðakonum." Skúturnar koma til sögu með ný vinnubrögð - og viðhorf „Þegar kemur að útgerð stærri skipa hef ég ekki getað fundið að konur hafi verið hásetar á skipum biskupsstól- anna og þegar konungsskipin koma til Vestfjarða virðast konur ekki hafa fengið þar skiprúm. Engar heimildir hef ég heldur fundið sem benda til að konur hafi verið skráðar á skúturnar eftir að skútuöld hefst. Oljósar spurnir hef ég samt af að það hafi borið við, en sannanir um það hef ég ekki. Með skútunum koma til sögunnar ný vinnubrögð og að mörgu leyti ný viðhorf til sjómennskunnar líka. Þótt skipin væru í sjálfu sér lítil, þá hafa þau verið nógu stór til þess að bilið milli háseta og yfirmanna hefur orðið meira en það var nokkru sinni áður í íslenskri sjósókn. Vald skipstjórnar- manna verður mjög mikið. Aður hafa það ekki þótt góðir formenn sem ekki voru í nánu sambandi við skipshöfn- ina, en á skútunum hefur þótt minni ástæða til þess. Það sama virðist uppi á teningnum þegar vélbátarnir koma, en fyrsti stærri vélbáturinn, þ.e. dekkbátur sem var beinlínis keyptur til þess að róa til fiskjar, var bátur sem Jón Sturlaugs- son gerði út frá Stokkseyri um 1910. Konum virðist ekki hafa verið hleypt út á þessa gömlu vélbáta fremur en skúturnar. Nú er um skipt frá þeirri skipshöfn sem útvegsbóndinn hélt með til skips og ég fæ ekki betur séð en að helsti áhrifavaldurinn sé hið aukna aflamagn. Hér hef ég til dæmis fyrir mér frá- sögn Snjáfríðar Jónsdóttur (f. 1901), dóttur Jóns Sturlaugssonar, en hún sagði að bátarnir hefðu getað tví- og þríróið og komið með þorsk að landi sem varla var á eins manns færi að lyfta upp á búkkann þar sem hann var hausaður. En eigi að síður var það hún og vinnukonur föður hennar sem gerðu að aflanum í fjörunni og bjuggu hann til verkunar, en til þess hefur auðvitað þurft mikinn mannafla. Þarna var komin á sú verkaskipting sem eftir það hefur verið lífseig - að karlar stundi veiðarnar en konur verk- unina. En ekki má gleyma að þrátt fyrir tilkomu stærri skipa þá hélst það við að konur voru um borð í bátum þar sem heimræði var áfram stundað. Það hefur verið í öllum landshlutum, ekki síst á Austfjörðum. Stundum reri fjöl- skylda, þótt löngum væri það regla að feðgar reru ekki saman á skipi, hvað þá að bóndi reri ásamt öllum sonum sínum: Færist skipið var heimilið án fyrirvinnu. Svo ég víki nánar að þessu þá segir maður einn frá því í Arnesingabók er hann fór sína fýrstu sjóferð og reri hann með föður mínum, Magnúsi Jónssyni á Hjalla. Það var vegna þess að faðir hans vildi ekki hafa hann um borð í skipinu með sér. Jón afi minn, sem ég hef minnst á og kallaður var „gamli Jón“ til aðgreiningar frá syni sínum (Jónar Jónssynir eru mann fram af manni í minni ætt) hafði sama hátt á: Hann vildi ekki að þeir yngri Jón og Magnús faðir minn reru til fiskjar með sér.“ Án kvennanna hefði ekki verið hægt að halda úti svo stórum flota „Það er þegar síldveiðar hefjast í stærri stíl að konur taka á ný að sækja á um að komast í skiprúm og komast nokkuð greiðlega að. Fjöldi frásagna er til um konur sem gerðust síldar- kokkar og þá oft á fjarlægum miðum, eins og þegar skip úr öllum landshlut- um söfnuðust saman til veiða fyrir Norðurlandi. Einu sinni sagði Þor- steinn Gíslason, fyrrum fiskimála- stjóri, við mig að hefðu konur ekki komið til liðs við sjómannastéttina á síldveiðiárunum miklu eftir 1950 hefði ekki tekist að halda úti svo stór- um flota sem raun varð á.“ Konur sem öfluðu sér menntunar á vettvangi sjónmennskunnar „Þegar konur eru þarna loks komnar í sjósóknina að nýju fara sumar af þeim að afla sér menntunar í sjómennsku. Þetta eru konur sem frá unga aldri voru ákveðnar í að leggja sjómennsku fyrir sig sem atvinnu og langar mig fyrst að nefna konu sem frá ungum aldri hafði ætlað sér að verða skip- stjóri. Henni tókst samt ekki að kom- ast inn í Stýrimannaskólann og venti hún þá sínu kvæði í kross og fór í Loftskeytaskólann. Loftskeytamanns- starfið varð svo hennar lífsstarf, en þessi kona var Hjördís Sævar (f.1932). í fótspor hennar fetuðu þó nokkuð margar konur og fóru í Loft- skeytaskólann og hygg ég að þær hafi yfirleitt staðið sig vel í starfi og unað því ágætlega. Persónulega er ég kunn- ug konu, Hrönn Hjaltadóttir að nafni (f.1941), sem lengi var á Akureyrar- togurunum. Hún útvíkkaði starf sitt á ýmsan hátt með því að miðla menn- ingunni til áhafnarinnar. Hún sá um að endurnýja bókasafnsbækur um borð, miðlaði fréttum og tónlist og hélt hvað lengst kvenna út í þessu starfi. Síðar breyttist tæknin, ekki var lengur þörf á sérstökum loftaskeytamönnum um borð og þar með var saga loftskeyta- kvenna á fiskiskipum á enda. Þá hafa nokkrar konur aflað sér fullra skipstjórnarréttinda. Ein kona, Sigrún Elín Svavarsdóttir (f.1956), hefur aflað sér réttinda á varðskip og ágætir vélstjórar hafa verið útskrifað- ir. En þar sem erfitt hefur orðið um að fá störf hafa þær snúið sér að kennslu í sjómannafræðum eða öðru sem teng- ist sjósókn og útgerð. Þannig hefur kona ættuð frá Patreksfirði, Áróra Jó- hannssdóttir (f.1958), lært útgerðar- fræði og snúið sér að verslun með fisk og sjávarafurðir aðrar.“ Komust ekki á frystitogarana „Þegar frystitogararnir fara að koma
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110

x

Sjómannadagsblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sjómannadagsblaðið
https://timarit.is/publication/557

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.