Sjómannadagsblaðið

Árgangur

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Síða 101

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Síða 101
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 99 fór í flíkurnar, væru ekki hinar kven- legustu, þar sem karlmenn voru við- staddir. Við fórum síðan inn í stofu og allt fór eins og áður, að öðru leyti en því að nú hneppti hún ekki kjól sínum nema um mittið, brjóstin voru ber þegar hún settist niður; við kitluðum hana og skelltum lófunum á þau og hún hló dátt. Romm gaf hún okkur og við báðum hana um meira, því oft var þörf en nú var nauðsyn, þar sem við ætluðum ofan að Hugli að þvo föt okkar. Hún lét okkur hafa það sem við báð- um um og í staupinu fengum við svo að við vorum vel hreyfir er við skild- um við hana, og enn kyssti baróninn hana að skilnaði.“ Þvottadagur við Hugli-fljót „Nú þóttumst við færir í allan sjó, hálfkenndir með nóga sápu og von um enn einu sinni að verða líkir hvítum mönnum. Við skunduðum svo ofan að fljóti, fórum úr hverri spjör og byrjuðum þvottinn og gengum þar vel fram. Við þvoðum allt sem við stóðum í, hengd- um það á runna til þerris og hvíldum okkur meðan það þornaði. Hindúar voru nálægt okkur að þvo tuskur eða lauga sig. Meðan við biðum eftir að föt okkar þornuðu gerðum við það að gamni okkar að maka okkur leðju og for, ganga þannig litaðir fram og aftur á bakkanum innan um Hindúa þá sem þarna voru. Þeir störðu á okkur og ekki að furða, því það hefur verið ljót sjón að sjá okkur þannig, en þó börðu þeir okkur ekki. Eftir að hafa þvegið okkur rækilega og skolað fórum við í þurr, hrein föt okkar og leið prýðilega, en við vorum með því markinu brenndir að í hvert sinn sem okkur leið vel urðum við að fara á ævintýri. Fáeina aura áttum við enn og gátum því fengið okkur „strammara,“ en fyrst kom okkur saman um að ganga upp eftir árbakk- anum og litast um hvort við sæum ekki kvenmenn vera að lauga sig, kvenmenn sem við hefðum skemmtun af að horfa á og mættum líta á, án þess að vera reknir burtu sem hundar. Ekki höfðum við farið langt þegar við komum auga á hóp kvenna sem voru að svamla í ánni og settumst við niður þegar við vorum komnir eins nærri og okkur þótti hæfilegt. Hér mátti sjá kvenþjóðina á öllum aldri, frá hrumum kerlingum að börnum á öðru og þriðja ári. Við tókum þetta vísindalega og reiknuðum út hve margar konur færu í eina frú Price; svo reyndum við að hugsa okkur kropp hennar með fallegasta höfðinu sem við sáum í þessum hóp. Baróninn var sannfærður um að hann gæti fengið frúna til að synda fyrir okkur, ef hann færi þess á leit, svo við gætum gengið úr skugga um hvernig hún væri á að líta á sundi, en ég bað hann blessaðan að nefna það ekki og freista þess ekki að gera hana enn vitlausari en hún þegar væri þegar við værum í heimsókn hjá henni. Okkur þótti svo gaman að horfa á kvenfólkið að við dvöldum þarna lengi dags. Tilbreyting var nóg því þegar einn hópur hafði verið úti í ánni nokkra stund, fór hann og annar kom í staðinn. Einu sinni sáum við kven- mann sem okkur virtist vera frúin. Hún var að sjá jafnhá og brjóstin voru lík, en þegar hún sveipaði af sér klæði því er hún hafði vafið utan um sig sáum við þegar að hér voru kálfar og læri miklu rýrari en á frúnni okkar, og þetta sannfærði okkur um hve fallegur kroppur hennar í raun og veru var.“ Hindúar halda „fórnarhátíð“ „Hinn 23. mars vaknaði ég við um- ferð mikla á aðalgötunni sem var skammt frá húsi okkar. Hélt ég fyrst að Hindúar hefðu gert uppreisn og vakti því baróninn. Við sáum þegar að múgur og marg- menni var saman kominn; voru allir í hvítum hjúpum með rauðum blettum hér og þar - óreglulegum þó - líkast því sem rauðu víni hefði verið skvett á þá. Við félagarnir risum þegar á fætur og grunaði að hér væri meira en lítið um að vera, jafnvel stórhætta á ferð- um, væri hér um hernað að ræða. Eng- inn af mönnum þeim sem við sáum bar vopn, en ekki var takandi mark á því. Forvitnin knúði okkur út á strætið. Þar hittum við einn af gestum hús- bóndans og spurðum hann hvað um væri að vera. Hann sagði okkur að um þetta leyti árs (jafndægur) streymdu þúsundir Hindúa niður að Hugli til þess að færa fljótsguði fórnir og dýrka hann, að slíkt hið sama hefðu þeir gert frá ómuna tíð, og væru þessir menn pílagrímar. Við spurðum hann hvort hætta mundi nokkur á ferðum þótt við yrðum á vegi þessara manna; hann kvað öllu óhætt, því hér væri ekki ófriður á ferðinni, en það kvað hann vilja ráða okkur til að reyna að sjá sem mest af því sem gerðist þá þrjá daga sem pílagrímarnir væru við fljótið, ef við ekki hefðum séð slíkt áður. Ganges er hið helgasta fljót Ind- lands og þangað streyma pílagrímar frá öllum landshlutum. Að líkindum hafa þeir Hindúar sem komu til Hugli átt heima uppi í fjallendinu Neapal eða Assam og farið þá leiðina sem skemmri var, því Hugli er einnig heil- agt fljót. Flestir komu að norðvestan og staðnæmdust í Howrah og við hinn vestri árbakkann lauguðu allir sig þessa daga. í förinni voru fílar, asnar og nautgripir, allt skreytt litklæðum og blómum; þar voru „Gayal“-uxar, auk annarra dýra sem ég ekki þekkti. Fílarnir báru klyfjar, nautgripirnir báru kerrur hlaðnar ávöxtum, lík- neskjum (brúðum) af ýmsum stærð- um, sum eins og 5-6 ára gamalt barn. Allur þessi farangur var fórn sem guði þeirra í fljótinu var færð og í það var öllu varpað, blómvöndum, líkneskj- um skreyttum pelli og purpura, kókos- hnetum, bananaknippum, sykurreyr og sætindum. Fljótið var á köflum al- þakið þessum áðurnefndu hlutum og fyrsta kvöldið sem pílagrímarnir dvöldu í Howrah gengum við barón- inn ofan að fljóti til þess að ná ávöxt- um og fundum líkneski eitt, hirtum það og seldum Price þá um kvöldið fyrir 3 glös af rommi á hvorn. Þetta líkneski var um 30 þumlungar á hæð, klætt rauðum dúk, alsettum gylltum, fléttuðum strengjum. Andlit og hendur voru ljósrauðar en kinnar dökkrauðar. Price hræddi okkur með því að hefðu Hindúar séð til okkar með helgidóm þeirra í höndunum þá hefðu þeir drepið okkur. Fáum dögum seinna bauð frúin okkur inn til sín, til þess að sjá lík- neskið á stað sínum í stofunni og var að því hin mesta prýði. Þetta var í síðasta sinn sem ég kitlaði hana. Hvað baróninn hefur gert eftir að við skild-
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110

x

Sjómannadagsblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sjómannadagsblaðið
https://timarit.is/publication/557

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.