Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Side 97

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
95
unum komu yfir í Faxaborg og tefldu
skák við skipverja. Unnu Rússarnir
hverja skák, og sama varð reyndin
næstu daga.
Að kvöldi fyrsta dagsins, sem Rúss-
arnir biðu réttarhaldanna, söfnuðust
þeir saman á því skipinu, sem næst lá
Faxaborg. Höfðu þeir með sér mörg
strengjahljóðfæri og sungu rússnesk
lög. Safnaðist saman á bryggjunni
fjöldi Seyðfirðinga, og Norðmenn og
Svíar komu í land á mörgum bátum.
Rómuðu allir söng og hljóðfæraslátt
Rússanna. Nokkrir Norðmenn reru frá
skipum sínum og námu staðar
skammt frá landi, léku á harmoníkur
og sungu við raust. Og jafnvel skip-
verjar á Faxaborg hrifust svo af söng
og hjóðfæraslætti Rússanna, að þeir
tóku að syngja um kvölddýrðina. „Nú
blika við sólarlag sædjúpin köld,“ og
„Sjáið hvar sólin nú hnígur,“ sungu
þeir nokkrir saman, dreymnir á svip,
en ekki mundi nein ástæða til að státa
af söng þeirra.
Björn Jónsson, lögregluþjónn á
Seyðisfirði, hefur mikinn áhuga á
knattspyrnu. Hann getur mælt á þýska
tungu, en hana skildu fleiri af rúss-
nesku sjómönnunum heldur en ensk-
una. Einn daginn kom Björn að máli
við rússnesku skipstjórana og bauð
upp í keppni í knattspyrnu. Skyldi úr-
val úr skipshöfnunum keppa við
seyðfirska knattspyrnumenn. Rúss-
arnir báru saman ráð sín, og síðan
samþykktu þeir að taka boðinu.
Kvöldið eftir kom Björn á stórum
vörubíl til að sækja knattspyrnuflokk
Rússanna. En þá var heldur en ekki
komið babb í bátinn. Nei, nei, Rúss-
arnir vildu ekki keppa. Björn tók þetta
óstinnt upp. Hann sagðist vera búinn
að auglýsa kappleikinn, og seyðfirsku
knattspyrnumennina kvað hann bíða
reiðubúna til leiks. Væri það ekki
ænja á Islandi að ganga á gefin lof-
>rð, - þeir, sem það gerðu, væru taldir
ííðingar. Þennan dag hafði fulltrúi
ússneska sendiráðsins komið til
seyðisfjarðar, og Björn varð þess vís-
iri, að skipstjórarnir og hinir pólitísku
íftirlitsmenn á skipunum ráðfærðu sig
Jið hann. Eftir stundarkorn var Birni
sagt, að ákveðið hefði verið að taka
þátt í keppninni.
Kappleikurinn var mjög svo fjöl-
sóttur. Fregnir um, að til stæði keppni
milli Rússa og seyðfirskra knatt-
spyrnumanna, hafði borist út í skipin
norsku og sænsku, og auk skipverja af
varðbátnum, Rússa og Seyðfirðinga,
var fjöldi af Norðmönnum og Svíum
saman kominn á íþróttavellinum.
Rússana skorti æfingu, en duglegir
voru þeir, og var leikurinn gæddur
miklu fjöri. Honum lauk með sigri
Seyðfirðinga. Að honum loknum var
hinum rússnesku keppendum boðið til
kaffidrykkju með sigurvegurunum.
Þá er Rússarnir höfðu hlotið sinn
dóm, lét Faxaborgin úr höfn og hélt út
á miðin. Út af Loðmundarfirði hitti
hún norskt síldveiðaskip innan land-
helgislínunnar. Norðmennirnir voru
að bæta net. Skipstjórinn hlaut stranga
áminningu, og þóttist hann auðsjáan-
lega góðu bættur að þurfa ekki að fara
í höfn og sæta þar sektardómi.
Þá er síldarvertíð lauk, fór Faxa-
borgin sunnan um land til Reykjavík-
ur. Út af Ingólfshöfða tók hún í land-
helgi skoskan togara og fór með hann
til Vestmannaeyja. Þar var hann
dæmdur í háa sekt.
Þannig lauk löggæslustörfum Faxa-
borgarinnar undir stjórn Þórarins
skipherra Björnssonar.