Sjómannadagsblaðið

Årgang

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Side 100

Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Side 100
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 98 hinar ýmsu hreyfingar hennar. Allt í einu leit hún upp og sá okkur báða, en ekki brá henni hið minnsta, heldur brosti hún til okkar og benti okkur að koma niður. Eg mundi eftir brosi hennar morguninn sem hún hálf- nakin varð á vegi mínum og ég flýði hana. Við fórum nú frá þessu varð- bergi en brátt vorum við komnir þang- að aftur og enn var frúin allsnakin far- in að nudda sig alla. Tók þá baróninn að ræskja sig og var hún þá fljót að líta upp og benti okkur ennþá að koma niður. Mér fór að lítast illa á þetta því ekki vissi ég hvar Price var; kæmi hann að konu sinni þegar hún gæfi okkur merki mátti búast við öllu illu. Ég skoraði því á baróninn að bregða sér niður og komast að hvar Price væri. Var hann fús til þess og kom að vörmu spori með þær fréttir að hann væri lagður af stað til Calcutta og að gestirnir væru úti. Meðan baróninn var að njósna hafði ég augun með frúnni og sá að hún var að fara í skyrtu, svo kom kjóllinn næst, því brækur voru engar og hún var alklædd þegar baróninn kom. Nú kölluðum við og spurðum hvort við mættum koma niður til hennar og svaraði hún okkur svo að hún væri margbúin að bjóða okkur það. Áður en við fórum niður supum við vel á flöskunni, því hálfdegir vorum við þar sem báða grunaði að ævintýri þetta mundi enda með skeflingu. Frúin talaði ensku nokkurn veginn og var bæði kát og fjörug. Bar ekki á að hún hugsaði mikið um Price meðan við vorum að tala við hana, en eftir því tókum við að hún talaði við mat- sveininn um eitthvað sem við ekki skildum og grunaði okkur að hún hefði skipað honum að þegja um komu okkar til sín, því hann sá þegar hún bauð okkur inn í dagstofu þeirra hjóna sem var stór og ekki óskemmti- leg. Hún bauð okkur í staupinu og spurði hvers vegna við hefðum ekki komið þegar hún benti okkur. Það sögðumst við ekki hafa þorað meðan hún var ber og báðum hana fyrirgefa að okkur hefði orðið það á að líta yfir þakgirðinguna og hefðum við ekki getað hreyft okkur úr sporunum er við sáum hennar undurfagra líkama og hefði þegar í stað dottið í hug Eva í Paradís. Hún brosti og sagði að hún sæi ekkert því til fyrirstöðu að við hefðum komið niður þótt hún væri fá- klædd, þar sem flestar ungar stúlkur væru að mestu berar í Howrah og gat- an væri full af þeim. Svo fórum við að tala um hræðslu okkar við Price. Hún gaf lítið út á það, kvað hann nálega sjötugan, en hún væri aðeins 27 ára og sagði okkur að sér þætti gaman að tala við unga menn og skyldum við koma aftur til sín því sér leiddist einveran. Meðan á samtalinu stóð hafði hún hneppt upp kjól sínum að framan svo að sást á brjóst hennar. Hún sat í hæg- indastól móti okkur og hefur að lík- indum hneppt upp kjólnum af vana. Baróninum hefur litist vel á brjóst það er við sáum, því nú stóð hann upp, gekk beint til „frúarinnar í húsinu“ og fór að strjúka það af brjóstinu sem hann náði til. Ég stóð á öndinni og datt ekki annað í hug en að hún mundi reiðast þessum moskitóbitna vini mín- um fyrir að fara að leika sér að brjósti hennar, því svo siðaður var ég þó enn, að ég vissi að þetta var á móti öllum kurteisisreglum. Þetta fór þó allt á annan veg, því nú hneppti frúin upp kjólnum sínum og skyrtu, svo bæði brjóst hennar voru ber, og það var sjón. Okkur virtust þau stór og mikil frá þakinu að sjá en að þau væru slík datt okkur ekki í hug. Baróninn mun hafa orðið hræddur þegar þessar kúlur ultu út úr kjólnum, því hann hætti að strjúka, en frúin sagði að honum væri óhætt að halda áfram. Nú fór Luditz að færa sig upp á skaftið og fór að kitla hana, en á meðan horfði ég á og drakk romm. Svo vildi hún að ég kitl- aði sig og meðan ég var að því drakk baróninn og hvíldi sig. Eins og ég hefi áður um getið var megn negralykt af þessari konu og hálfbauð mér við henni, en baróninn var á góðum vegi að verða skotinn; það ályktaði ég af því að þegar við skildum við hana bað hann um koss og var það auðsótt mál, og að endingu grúfði hann sitt afskræmda andlit milli hinna miklu brjósta og kvaðst geta dáið þannig. Að lokum þakkaði hún okkur skemmtunina og sagðist mundu gefa okkur merki þegar Price væri ekki heima.“ „Við héldum okkur nú næstu daga að mestu leyti uppi á þakinu. Monsoonskiptin voru í nánd og á nótt- unni rigndi stundum; þá urðum við að fara niður í svefnklefana og þar kvaldi veggjalúsin okkur og beit. Ég var illa útleikinn af moskito- og veggjalúsabitum og þrútinn mjög í andliti; mér fór að leiðast þetta til- breytingarlausa líf, því þótt ég hefði eignast kunningja þar sem baróninn var, þá vorum við mjög einmana. Við fundum að ævintýrin mundu enda. Tilbreyting var það að vera í lúðra- flokknum, sömuleiðis að sitja á veit- ingahúsum Hindúa og virða fyrir sér hina ýmsu kynflokka er þangað komu. Einnig var tilbreyting í því að ráfa um líkbrennslugarðinn og horfa á líkin sem verið var að brenna, en varla gat það heitið skemmtun. Hitinn var mikill á daginn og á nóttunni héldu flugur og annar ófögnuður fyrir okkur vöku. Price var farinn að sýna okkur enn meiri ruddaskap en áður, því hann vissi að nú vorum við peningalausir og þá varnarlausir; matur var slæmur og vatnið varla drekkandi. Frúna höfðum við stundum séð vera að bera á sig og nudda síðan við vor- um inni hjá henni en hvorugum okkar hafði dottið í hug að heimsækja hana þótt Price væri ekki heima, og er mér næst að halda að við höfum báðir ver- ið orðnir veikir löngu áður en við viss- um að eitur úr broddum moskitó- flugnanna hafi verið komið í blóð okkar, því helst kusum við að liggja hreyfingarlausir. Leti fylgir hitanum og hún gerði vart við sig hjá okkur og töluðum við oft um að héðan mundum við að öllum líkindum aldrei komast, en ekki vakti það neinar áhyggjur. Föt okkar voru orðin svo óhrein að við vissurn að við gátum hvergi komið, hvorki í kirkju né á skemmtistaði þar sem siðaðir menn komu saman og það var mesta áhyggjuefnið. Einn morgun kom okkur saman um að heimsækja frúna þegar tækifæri gæfist, skemmta henni vel, biðja um sápu og fleira sem okkur vanhagaði um. Við þurftum ekki lengi að bíða því Price fór til Calcutta snemma þann morgun. Við gáfum frúnni merki um að við kæmum og fórum þegar niður í garð til hennar og biðum þar meðan hún klæddi sig. Við vorum nú orðnir svo vanir að sjá hana allsbera frá varð- bergi okkar að okkur brá ekki þótt sumar hreyfingar hennar, meðan hún
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110

x

Sjómannadagsblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sjómannadagsblaðið
https://timarit.is/publication/557

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.