Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Síða 100

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
98
hinar ýmsu hreyfingar hennar.
Allt í einu leit hún upp og sá okkur
báða, en ekki brá henni hið minnsta,
heldur brosti hún til okkar og benti
okkur að koma niður. Eg mundi eftir
brosi hennar morguninn sem hún hálf-
nakin varð á vegi mínum og ég flýði
hana. Við fórum nú frá þessu varð-
bergi en brátt vorum við komnir þang-
að aftur og enn var frúin allsnakin far-
in að nudda sig alla. Tók þá baróninn
að ræskja sig og var hún þá fljót að líta
upp og benti okkur ennþá að koma
niður. Mér fór að lítast illa á þetta því
ekki vissi ég hvar Price var; kæmi
hann að konu sinni þegar hún gæfi
okkur merki mátti búast við öllu illu.
Ég skoraði því á baróninn að bregða
sér niður og komast að hvar Price
væri. Var hann fús til þess og kom að
vörmu spori með þær fréttir að hann
væri lagður af stað til Calcutta og að
gestirnir væru úti.
Meðan baróninn var að njósna hafði
ég augun með frúnni og sá að hún var
að fara í skyrtu, svo kom kjóllinn
næst, því brækur voru engar og hún
var alklædd þegar baróninn kom.
Nú kölluðum við og spurðum hvort
við mættum koma niður til hennar og
svaraði hún okkur svo að hún væri
margbúin að bjóða okkur það.
Áður en við fórum niður supum við
vel á flöskunni, því hálfdegir vorum
við þar sem báða grunaði að ævintýri
þetta mundi enda með skeflingu.
Frúin talaði ensku nokkurn veginn
og var bæði kát og fjörug. Bar ekki á
að hún hugsaði mikið um Price meðan
við vorum að tala við hana, en eftir
því tókum við að hún talaði við mat-
sveininn um eitthvað sem við ekki
skildum og grunaði okkur að hún
hefði skipað honum að þegja um
komu okkar til sín, því hann sá þegar
hún bauð okkur inn í dagstofu þeirra
hjóna sem var stór og ekki óskemmti-
leg.
Hún bauð okkur í staupinu og
spurði hvers vegna við hefðum ekki
komið þegar hún benti okkur. Það
sögðumst við ekki hafa þorað meðan
hún var ber og báðum hana fyrirgefa
að okkur hefði orðið það á að líta yfir
þakgirðinguna og hefðum við ekki
getað hreyft okkur úr sporunum er við
sáum hennar undurfagra líkama og
hefði þegar í stað dottið í hug Eva í
Paradís. Hún brosti og sagði að hún
sæi ekkert því til fyrirstöðu að við
hefðum komið niður þótt hún væri fá-
klædd, þar sem flestar ungar stúlkur
væru að mestu berar í Howrah og gat-
an væri full af þeim.
Svo fórum við að tala um hræðslu
okkar við Price. Hún gaf lítið út á það,
kvað hann nálega sjötugan, en hún
væri aðeins 27 ára og sagði okkur að
sér þætti gaman að tala við unga menn
og skyldum við koma aftur til sín því
sér leiddist einveran.
Meðan á samtalinu stóð hafði hún
hneppt upp kjól sínum að framan svo
að sást á brjóst hennar. Hún sat í hæg-
indastól móti okkur og hefur að lík-
indum hneppt upp kjólnum af vana.
Baróninum hefur litist vel á brjóst það
er við sáum, því nú stóð hann upp,
gekk beint til „frúarinnar í húsinu“ og
fór að strjúka það af brjóstinu sem
hann náði til. Ég stóð á öndinni og datt
ekki annað í hug en að hún mundi
reiðast þessum moskitóbitna vini mín-
um fyrir að fara að leika sér að brjósti
hennar, því svo siðaður var ég þó enn,
að ég vissi að þetta var á móti öllum
kurteisisreglum. Þetta fór þó allt á
annan veg, því nú hneppti frúin upp
kjólnum sínum og skyrtu, svo bæði
brjóst hennar voru ber, og það var
sjón. Okkur virtust þau stór og mikil
frá þakinu að sjá en að þau væru slík
datt okkur ekki í hug. Baróninn mun
hafa orðið hræddur þegar þessar kúlur
ultu út úr kjólnum, því hann hætti að
strjúka, en frúin sagði að honum væri
óhætt að halda áfram. Nú fór Luditz
að færa sig upp á skaftið og fór að
kitla hana, en á meðan horfði ég á og
drakk romm. Svo vildi hún að ég kitl-
aði sig og meðan ég var að því drakk
baróninn og hvíldi sig.
Eins og ég hefi áður um getið var
megn negralykt af þessari konu og
hálfbauð mér við henni, en baróninn
var á góðum vegi að verða skotinn;
það ályktaði ég af því að þegar við
skildum við hana bað hann um koss
og var það auðsótt mál, og að endingu
grúfði hann sitt afskræmda andlit
milli hinna miklu brjósta og kvaðst
geta dáið þannig.
Að lokum þakkaði hún okkur
skemmtunina og sagðist mundu gefa
okkur merki þegar Price væri ekki
heima.“
„Við héldum okkur nú næstu daga
að mestu leyti uppi á þakinu.
Monsoonskiptin voru í nánd og á nótt-
unni rigndi stundum; þá urðum við að
fara niður í svefnklefana og þar kvaldi
veggjalúsin okkur og beit.
Ég var illa útleikinn af moskito- og
veggjalúsabitum og þrútinn mjög í
andliti; mér fór að leiðast þetta til-
breytingarlausa líf, því þótt ég hefði
eignast kunningja þar sem baróninn
var, þá vorum við mjög einmana. Við
fundum að ævintýrin mundu enda.
Tilbreyting var það að vera í lúðra-
flokknum, sömuleiðis að sitja á veit-
ingahúsum Hindúa og virða fyrir sér
hina ýmsu kynflokka er þangað
komu. Einnig var tilbreyting í því að
ráfa um líkbrennslugarðinn og horfa á
líkin sem verið var að brenna, en varla
gat það heitið skemmtun. Hitinn var
mikill á daginn og á nóttunni héldu
flugur og annar ófögnuður fyrir okkur
vöku. Price var farinn að sýna okkur
enn meiri ruddaskap en áður, því hann
vissi að nú vorum við peningalausir
og þá varnarlausir; matur var slæmur
og vatnið varla drekkandi.
Frúna höfðum við stundum séð vera
að bera á sig og nudda síðan við vor-
um inni hjá henni en hvorugum okkar
hafði dottið í hug að heimsækja hana
þótt Price væri ekki heima, og er mér
næst að halda að við höfum báðir ver-
ið orðnir veikir löngu áður en við viss-
um að eitur úr broddum moskitó-
flugnanna hafi verið komið í blóð
okkar, því helst kusum við að liggja
hreyfingarlausir. Leti fylgir hitanum
og hún gerði vart við sig hjá okkur og
töluðum við oft um að héðan mundum
við að öllum líkindum aldrei komast,
en ekki vakti það neinar áhyggjur. Föt
okkar voru orðin svo óhrein að við
vissurn að við gátum hvergi komið,
hvorki í kirkju né á skemmtistaði þar
sem siðaðir menn komu saman og það
var mesta áhyggjuefnið.
Einn morgun kom okkur saman um
að heimsækja frúna þegar tækifæri
gæfist, skemmta henni vel, biðja um
sápu og fleira sem okkur vanhagaði
um. Við þurftum ekki lengi að bíða
því Price fór til Calcutta snemma þann
morgun. Við gáfum frúnni merki um
að við kæmum og fórum þegar niður í
garð til hennar og biðum þar meðan
hún klæddi sig. Við vorum nú orðnir
svo vanir að sjá hana allsbera frá varð-
bergi okkar að okkur brá ekki þótt
sumar hreyfingar hennar, meðan hún