Sjómannadagsblaðið - 01.06.1994, Side 107

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
fyrr til en loftskeytamaðurinn sem
hafði verið að fá mér kvótann eftir
nóttina segir allt í einu: „Er maður í
sjónum?“
Hann var dálítið fljótfær þessi loft-
skeytamaður og ég tók varla mark á
honum, en lít þó út fyrir brúarvæng-
inn. Þá sé ég að þetta er rétt, það flýtur
þarna maður í stakk. Ég sagði loft-
skeytamanninum að vekja karlinn
strax og hendi mér fram af brúar-
vængnum í sömu andrá. En þegar ég
er kominn að manninum í sjónum og
lít upp, þá sé ég að loftskeytamaður-
inn stendur enn í glugganum. Hann
hafði einfaldlega orðið stjarfur þarna.
Ég kallaði því aftur og þá tók hann við
sér. Þeim tókst að draga okkur um
borð og maðurinn reyndist alveg með-
vitundarlaus. Hann fór þó brátt að
koma til og ég sagði þeim að fara með
hann framí meðan ég skipti um föt.
Daginn eftir fór ég með hitamæli til
hans og lét hann mæla sig, og hann
reyndist kominn með háan hita. Við
vorum þá komnir allnærri landi, vor-
um um 110 mílur frá Gerpi, og ég
sagði við skipstjórann að best væri að
fara með hann til Seyðisfjarðar og það
varð úr. Þá reyndist hann kominn með
lungnabólgu. En svo náði hann sér al-
veg. Hann er enn á lífi, var trúlofaður
um þetta leyti og kvæntist nokkru síð-
ar.
Alls hef ég bjargað þeim átta
„Þeir eru fleiri sem ég hef bjargað,
ætli þeir séu ekki átta. Sá fyrsti var
strákur sem ég dró úr sjónum þegar ég
var um fermingu. Ég fór með hann
heim til sín og lagði hann bara á eld-
húsgólfið, því hann var farinn að
koma til. Ég hafði nú engin orð um
þetta, en skömmu á eftir, þegar ég var
að skipta um föt, kom systir hans til
min og fékk mér eitt egg og tuttugu og
fimm aura í björgunarlaun. Mörgum
þætti þetta hlægilegt nú, en svona var
fólk fátækt á þessum árum. Tuttugu
105
og fimm aurar voru líka meira þá en
nú og egg er þó alltaf egg!
Sem strákur bjargaði ég líka dreng
frá drukknun við hafnargarðinn sem
liggur út í vitann frá Örfirisey. Þeir
höfðu verið að leika sér með marhnút
sem þeir höfðu veitt og sé ég allt í einu
að annar þeirra flýtur í sjónum. Ég var
að veiða þarna með færi en hendi því
nú frá mér og stekk eftir honum. Svo
rak ég hann og kunningja hans heim,
því ég var eldri. - Það var mörgum
árum eftir þetta að ég var staddur á
salerninu á Hótel Borg þegar maður
víkur sér að mér og spyr hvort ég sé
Erlingur Klemensson. „Jú, hver ert
þú?“ segi ég. Þá var þetta sami strák-
urinn. Hann sagði mér að hann hefði
verið sendur af móður sinni með eitt-
hvert lítilræði sem hann átti að færa
mér fyrir björgunina, en aldrei komið
því til skila - vegna þess að hann
skammaðist sín svo mikið. Já, svona
var þetta nú.“
AM