Eimreiðin - 01.04.1928, Qupperneq 63

EIMREIÐIN
ALDURTILI ARNALDS
159
neitt framar. Svo lagði hann augun aftur og varpaði öndinni
ótt og títt.
Asgerður reis á fætur og mælti:
Nú tek ég til minna ráða og læt Hjalta fara. Hér er auð-
vitað lungnabólga á ferðinni, en ef fljótt er viðbrugðið, getur
vel verið, að læknir ráði við sjúkdóminn.
Hjalti brá við fljótt og týgjaði sig í snatri. Þeir komu um
dagrenningu næsta morgun.
Þegar læknirinn var búinn að rannsaka sjúklinginn, brá
Asgerður honum á eintal og mælti:
Hvernig segir yður hugur um veikina og — manninn minn.
Er nokkur von um bata?
Læknir þessi var þaulreyndur við lungnabólgu, og tröllatrú:
a honum að því leyti.
]a — lífsvon, svaraði hann. Um það er ekki gott að segja,.
aldrei skyldi örvænta; en — en veikin er ofsafengin lungna-
óólga, og það sem ískyggilegast er, hún er báðumegin og
hjartað ekki sterkt, maðurinn slitinn af miklu erfiði og —
n,e>. ekki skyldi örvænta. Lífið er dásamlega seigt, stundum.
Eg seri það sem ég get. Við sjáum hvað setur. Við sjáum
nu til. Eg sendi meðul hingað með fylgdarmanninum og
fyrirsagnir.
^ér gætuð ef til vill sagt mér eitthvað fyrir um meðferð á
h°num, ef ég gæti eitthvað gert?
Læknirinn rannsakaði Ásgerði með augunum.
^ér eruð líklega stilt kona svo að engin hætta er á, að'
^snn verði fyrir geðróti á barnlausu heimili. Sjúklingar þurfa
að vera í jafnvægi.
la. svaraði hún, ekki mun ég raska því að fyrra bragði.
En ef hann til dæmis vill ráðstafa einhverju, þá verð ég að
Hka því.
Þér skuluð þá segja honum, að ég hafi búist við bata, og
eVða því tali.
^>ð skulum gera ráð fyrir, að það takist, mælti hún.
Svo fór læknirinn eftir að hafa neytt góðgerða, er boðn-
ar voru.
^rnaldi elnaði sóttin, eftir því sem fram dró. Á sjöunda
sólarhring bráði af honum, svo að hann þoldi við. Ásgerður