Eimreiðin - 01.04.1928, Síða 101

eimreiðin
GLOSAVOGUR
197
Skollahylur. Aldrei hafði Malla gert nokkra tilraun til að ná
sér í feng úr honum.
En Barty taldi engin tormerki á því, og Malla gætti vand-
lega að, þegar hann var að reyna að stöðva sig á sleipum,
hættulegum hylbárminum. Honum tókst að stöðva sig, og
náði einum, en þó lítilfjörlegum drætti. Hún gat naumast í
því skilið, hvernig hann fór að því; hún stóð stundarkorn kyr,
horfði á hann áhyggjufull, og sá hann detta. Hann komst
aftur á fætur; hann datt í annað sinn, og enn kom hann fót-
uni fyrir sig.
»Barty, flónið þitt«, hrópaði hún; »ef þú steypist þarna
niður, er úti um þig«. Hvort hún hefur ætlað að hræða hann
blátt áfram, eða hún hefur mýkst í skapi og hugsað með
skelfingu til hættunnar, er hann var staddur í, er ekki gott
að segja. Hún mun naumast hafa vitað það sjálf. Hún hafði
lafnmikla óbeit á honum og áður, — en tæplega hefði hún
v'ljað sjá hann drukkna fyrir augunum á sér.
*Halt þú áfram, og hirtu ekki um mig«, mælti hann í
hásum reiðitón.
*Hirða um þig! Hver ætli hirði um þig?« hreytti hún fram
sér og tók síðan aftur til verka.
En þegar hún var að feta sig áfram stein af steini, með
langa krókstjakann sinn, sem vogarstöng, í höndum, heyrði
hún alt í einu skvamp; hún sneri sér skjótlega við og sá
°v'n sinn veltast um í hringiðunni í hylnum. Flóðinu var nú
homið svo langt, að hver bylgjan eftir aðra skolaðist inn í
hann og yfir hann, kastaðist síðan til baka frá hömrunum
ægilegu fossfalli. En í hvert skifti, sem alda var gengin
la, varð kyrrara á yfirborði hylsins, en þó ólgaði vatnsflötur-
lna, eins og þegar sýður og vellur í sortulyngspotti. En þetta
stóð aðeins skamma stund, því að næstu bylgju bar að nálega
)afn-snemma og löðrið úr þeirri, sem undan fór, var hjaðnað,
°9 þá hófst sami leikurinn; bylgjan skall á berginu með trylt-
Urn °fsa, svo að undir tók í hamrasalnum.
Malla hljóp óðara að hylbarminum og lagðist til vara á
!°ra fætur. í sömu svifum sá hún höfuð og andlit Barty
®rast nær sér og að ennið á honum var löðrandi í blóði.
hi vissi hún, hvort hann var lifandi eða dauður. Hún sá