Eimreiðin - 01.04.1928, Side 110

206
GLOSAVOGUR
EIMREIÐIN
»Ég skal muna henni það«, mælti faðir hans, og sneri sér
undan. »Ég skal aldrei gleyma henni því«.
»Hann var einkasonurinn okkar«, mælti móðir Barty, og
brá svuntuhorninu upp að augum sár.
»Malla mín, nú verðum við vinir, er ekki svo?« mælti Barty.
Malla gat ekki komið upp einu orði. Það voru ekki aðeins
orð og návist þeirra, er inni voru, er ollu því, að hún varð
nú feimin og orðlaus, en auk þess fanst henni hún vera svo
ósköp lítilmótleg, þegar hún virti fyrir sér stóra rúmið, spegil'
inn og önnur furðuverk í herberginu. En hún læddist að rúm-
stokknum, þar sem Barty hvíldist, og lagði hönd sína í hönd
hans.
»Nú kem ég, til þess að safna marhálmi, Malla; en þú átt
að eiga hann allan«, mælti Barty.
»Gerðu það ekki, elsku Barty minn«, sagði móðir hans.
skalt aldrei koma nálægt þessum voðalega stað framar.
Hvernig ættum við að afbera missi þinn«.
»Ef hann kemur, má hann með engu móti koma nærri
hylnum«, mælti Malla loks í hátíðlegum róm, »einkum og allra
helst, ef vindur stendur af norðri*.
»Ég held það væri réttast, að Malla færi heim núna«i
mælti bóndi.
Barty kysti á höndina, er hann hélt í sinni. Um leið lel*
Malla framan í hann, og virtist henni hann þá engli líkur.
»Þú kemur á morgun og heimsækir okkur, Malla«, mael*1
hann.
Þessu svaraði hún engu, en fylgdi húsfreyju eftir út ur
herberginu.
Þegar þær voru komnar niður í eldhúsið, gaf móðir Bar Y
henni te með rjóma og nýbökuðum kökum, alt hið bezta, sem
heimilið hafði að bjóða. Ekki veit ég, hvort Malla hefur hi^
svo mjög um veitingarnar, en hitt fór henni að skiljast, a
Gunliffe-fjölskyldan væri bezta fólk. Það var þó að minsta
kosti allur munur á þessu og hinu, að vera sökuð um mo
og hnept í fangelsið í Camelford. .
»Ég skal aldrei gleyma henni því, aldrei«, hafði
Barly sagt. ^ ,
Þessi orð festust í huga hennar upp frá því og hl)om