Eimreiðin - 01.07.1930, Blaðsíða 92

300
RAUÐA DANZMÆRIN
EIMREIÐIW
koma þeirri hugmynd fyrst inn hjá Mötu Hari, að danzar
hennar hefðu trúarlega þýðingu. Árið 1905 bauðst hún til
að sýna þjóðdanza frá Java á Guimet-safninu, þar sem mikið
er til af fágætum listaverkum úr Asíu. Á undan sýningunni
reis gráskeggjaður Austurlanda-fræðingur upp úr sæti sínu og
skýrði fyrir samkomugestunum þýðingu þá, sem fólgin væri i
hrynjandi danzanna, sem ætti að fara að sýna. í lok ræðu
hans kom Mata Hari inn, hulin slæðum. Svo mikil var aes-
ingin og eftirvæntingin eftir ræðu fræðimannsins, að Mata Hari
varð yfirkomin af, enda greip hún þegar tækifærið, sem henni
bauðst þarna, og danzaði hinn fræga >Svartperlu-danz« sinn
með þeim hætti, að vel féll saman við lýsingar ræðumanns-
ins. Morguninn eftir voru Parísar-blöðin full af frásögnum
um hina einstæðu danzsýningu í virðulegu þjóðminjasafni, sem
mest væri sótt af alvarlega hugsandi vísindamönnum o. s. frv-
Mata Hari var alt í einu orðin fræg, og hún var fljót að fmra
sér frægðina í nyt. Úr Austurlanda-Iistasafninu lá nú leið
hennar beint inn í skrautsali sendiherra Chile í París. En
þar hafði hún aðeins örskamma dvöl á hraðri ferð sinni upP
á við. Murat prinsessa bauð henni til hallar sinnar til þess
að danza þar frammi fyrir útvöldum hópi gesta. Hátindi
frægðarinnar náði hún þó fyrst eftir að del Drago prinz
hafði haldið samkvæmi mikið, þar sem hún var aðalstjarnan-
En Parísarbúar eru fljótir að skifta skapi, og ekki leið a
löngu unz þeir fóru að verða leiðir á sýningum hennar.
Blöðin höfðu í fyrstu tekið henni með kostum og kynjum-
En nú tók lofið að minka og tónninn að verða napur. Mata
Hari fann, að hún var að bíða ósigur. Hún gerði sig ekki
ánægða með neitt minna en að vera tilbeðin eins og gyð)3>
og helzt leit út fyrir að þessi metnaðargirnd hennar ætlaði
að verða henni til falls. Hún tók þá það ráð að hverfa burt
úr París um hríð. Hún hafði áður verið í Berlín og tók nu
tilboði um að fara þangað aftur. Þetta var árið 1907.
Um njósnir.
»Stundum liggur mér við að trúa á dutlunga forlaganna,
en við nánari athugun sannfærist ég fljótlega um, að ég Se^
sjálf ráðið örlögum mínum«. Þannig kemst Mata Hari að