Eimreiðin - 01.07.1930, Blaðsíða 36

244
FLAKK
EIMREIÐIN
vín. Setti hann saman skammavísur og heila bragi um þá,
er honum þótti ekki taka sér eða veita eins og höfðingja.
Margir voru það, sem flökkuðu á síðustu öld auk þessara
manna, og gerðu það einungis af leti og óbeit á alln
vinnu, að ótöldum þeim, er fatlaðir voru frá vinnu á einhvern
hátt eða þeim, sem neyddust til að flakka af sulti heima fynr.
Er of langt að nafngreina þá, en flestir höfðu þeir auknefni,
svo sem: Halldór skruðningur, Jón mötustutti, Eyjólfur ljós-
tollur, Bjarni læða, Jóhann sólskjöld og svo kongur allra
síðustu flakkara Guðmundur kíkir. Hann var síðastur flakkari
hér sunnanlands, upp á gamla móðinn, þar til hann andaðist
af krabbameini í kinninni, 9. október 1928, rúmlega 88 ára
gamall, og lét eftir sig allmikla peninga.
Guðmundur kíkir hafði til að bera alla þá nothæfustu eigin-
leika íslenzkra flakkara frá fornu fari. Þekti ég hann allvel
af meiri og minni kynningu í 40 ár. Hann var hraustur að
líkamsbyggingu og heilsugóður og að mörgu vel gefinn,
greindur og stálminnugur, kunni manna bezt að koma fyrir
sig orði, hvort heldur til varnar eða sóknar, sagði sögur,
bæði æfintýri, þjóðsögur og sagnir og — sögur um náungann
— oft af mestu list. Þar að auki var hann fyrir greind sína
og skarpa eftirtekt mjög fróður um ástæður og efnahag fjölda
manna, gat hann hagnýtt sér það á ýmsan hátt — og gerði
það líka. Þetta var hið allra bezta veganesti íslenzkra flakkara,
en sammerkt átti hann við aðra flakkara um það að vera
heldur Iastmáll, einkum þar sem hann bjóst við, að það gæ*'
komið sér vel, og fremur var hann vanþakklátur fyrir velgerðir,
ef honum þótti þær eigi eins góðar og hann helzt vildi. Eitt
sinn fyrri hluta vetrar, gisti Guðmundur hjá mér, sem oftar.
Áður en hann fór af stað var honum borinn matur, og þar
á meðal súr blóðmör, sem mörgum þykir góður, en það hefur
karli víst^ ekki þótt, því um leið og hann kvaddi mig, sagði
hann: »Eg þakka þér nú kærlega, Oddur minn, fyrir skemt-
unina af að tala við þig, og öll þægilegheitin — en ekki fyrir
blóðmörinn*. Hann var, eins og flestir flakkarar, nokkuð mat-
vandur og ætlaðist til, að sér væri valinn matur heldur af
skárra tæi, og svo var um margt förufólk, enda var haft eftir
einhverju þeirra, er spurt var að, hvað það hefði fengið til