Eimreiðin - 01.07.1930, Blaðsíða 106

314
RITSJÁ
eimreiðin
áÖur ritaö um þessi efni og hailast á sveif með Koch, er réÖst meö
allmiliilli grimd á skýringar Finns Jónssonar og annara Islendinga, er
Iagt hafa grundvöllinn aö skýringum skáldakvæöanna. Hinu verður ekki
neitað, aö margar skýringar Kocks, Qenzmers og annara eru góðar, og
grundvallarskoðunin er rétt, aö skáldin, er fluttu drápur sínar viö hirðir
konunga, hljóta að hafa ort þannig, aö menn skildu kvæöin. Margskonar
samanburður í forngermönskum málum, einkum engilsaxnesku, hefur varpað
nýju Ijósi yfir ýmislegt í málfari skáldanna forníslenzku, og má því enn
búast viÖ ýmsum nýjungum í þessari deilu um skáldakvæÖin. Afrek
Finns Jónssonar verÖa engu minni fyrir þaö, þótt fekist hafi aÖ lagfæra
ýmis skáldakvæði og skilja á eðlilegri hátt. W. H. Vogf ritar grein um
skáldin frá Braga til Egils, og er ritgerð hans um ýmis efnisleg sérkenni,
niöurröðun efnis og samsetning hjá skáldunum.
A. Heusler, prófessor í Basel, ritar fróðlega grein um innbyrðis sam-
band milli íslendingasagna, einkum Qísla sögu Súrssonar og Droplaug-
arsona sögu.
Rud. Meissner, prófessor í Bonn, er samið hefur stórt rit um kenn-
ingar skáldanna, ber saman Allra posfula minnisvísur viö latneskt kvaeði
frá Auvergne og sýnir fram á samband milli þeirra.
Þá koma nokkrar Iögfræöilegar ritgerðir, um stýrimenn og hásefa eftir
Max Pappenheim í Kiel, og sýnir hann fram á, að slýrimaður hafi upp-
runalega táknað eiganda skips, og um hjúskaparslit í fornum íslenzkum
lögum eftir Claudius fríherra von Schwerin.
E. M. von Hornbostel f Berlín hefur rannsakað tvísöngva þá, er jón
Leifs hefur Iátið hljóörita eftir ýmsum íslenzkum bændum (Sigvalda og
Krisfni Indriðasyni á Skarði, Böðvari Þorlákssyni á Blönduósi, Kristjám
Blöndal á Gilsstöðum, Vilhjálmi Sigurðssyni í Vallholti í Skagafirði,
Gísla Stefánssyni í Mikley, Pálma Sveinssyni og Jóhannesi Valberg a
Reykjavöllum, Sveini Sveinbjörnssyni frá Mælifellsá o. fl.) og kemst aö
þeirri niðurstöðu, aö tvísöngvar þessir sé ævagamlir, frá því snemma a
miðöldum.
Paul Hermann, prófessor í Torgau (nýlátinn) ritar um Hornstrendinga
eö fornu og nýju og styðst við öll helztu heimildarrit, en sjálfur hefur
hann gert ýmsar athuganir í fjórðu íslandsför sinni sumarið 1914. Loks
ritar dr. Hans Kuhn um fjallskil og afrétti á Islandi af mikilli þekking,
enda er hann gagnkunnugur landinu og hefur ferðast um mikinn hluta
þess. Ritgerð þessi er hin skemtilegasta og hefur margskonar fróðleik
að bjóða, og fylgja ritgerðinnni margar myndir og uppdráttur af íslandi
með afmörkun afrétta.
Hefur þá verið skýrt frá fyrra bindi lauslega, en í síðara bindi eru
ýmsar ritgerðir um náttúru landsins.
H. Erkes, bókavörður í Köln, ritar um nýjar rannsóknir á Odáða-
hrauni og á Sprengisandi og styðst þar hvarvetna við rannsóknir fyrir-
rennara sinna. Hann hefur, eins og kunnugt er, ferðast margsinnis um