Eimreiðin - 01.10.1935, Qupperneq 22

382
Þ.IÓFUR í SPILUM
eimreiðin
liiðst afsökunar úr því svo er“, sagði maðurinn og hálf-hn®
niður á stólinn aftur.
Frú Valgerður stokkaði síðan spilin að nýju og gaf þau-
En það var dauðaþögn í stofunni, og allur fagnaður og fj°r
var greinilega flogið út í veður og vind. Hrómundur hreyfði
þó í fyrstu einhverjum afkáralegum galsa-tryllingi, en sat a
næsta augnabliki gneypur og dreyrrauður, og mótspilarinn
þá ekki síður, og nú náði hún eklci augum hans, hversu sein
hún leitaðist við að skygnast eftir hug hans.
Frú Valgerður tók fram af þessu að geispa öðru hvoru,
virtist hafa tapað áhuganum. En Eiríkur Eiríksson gerðist
þungbúinn og hugsi, því að átta vindlakassar og röskar tutt-
ugu og sjö krónur í skiftimynt brutust skyndilega frain 1
huga hans. Að visu kom honum engan veginn til hugar, ;,ö
þessi maður hefði herjað búð hans fyrir tveimur árum. En
þess háttar atvik þurfti á hinn bóginn að rannsaka betui'
heldur en lögreglan jafnaðarlegast gerði, því að rétt var rétt,
en rangt var aftur á móti rangt.
Frú Ástgerður bauð innan stundar góðar nætur og fór,
sárlega móðguð út af heimsku og flasfengi mannanna, svon;>
yfirleitt; að öðru leyti fékk þetta ekki á hana, enda botnaði
hún enga vitund í þessum uppstökka náunga.
En frú Valgerður hélt áfram að geispa, og fram af þesSl’
var svo hætt að spila. Ekki virtist unt að endurvekja gleðin*1
eða halda þræði nvrra umtalsefna. Skilnaðurinn varð frem»'
stuttaralegur og ömurlegur, og hinar gagnkvæmu þakkir fl°§r’
uðu eins og vængbrotnir smáfuglar.
Ungfrú Sveinsína hraðaði sér samstundis upp í sitt hel’
liergi, aflæsti dyrunum, slökti síðan ijósið og grét heisklega’
Hún vissi þó naumast af hverju hún grét, — en eitthvað ';l1
geiglegt, harmsárt og óbærilegt.
Hrómundur aflæsti líka sínum dyrum vandlega, settist síð
an í einn af hinum nýju hægindastólum sínum og starði N11
brosandi út i bláinn. ■— Hvernig í dauðanum gat þetta ann;»s
viljað til? — Þjófur? — Þjólur í spilum? Nei, hann mund>
ekki almennilega eftir því, að hann hefði heyrt þetta fy1’
— og þó hálf-rámaði hann nú í það, samt sem áður. En hveij11
gegndi á hinn hóginn þetta fárlega frumhlaup, þessi u»dul