Eimreiðin - 01.10.1935, Qupperneq 35

e,xibeibin hvítabjarnaveiðar í þingeyjarsýslum
395
*Jæjar, en þykir það ekki karlmannlegt, svo hann ræður það
' halda áfram. Breytir hann nú stefnunni lítið eitt og
ke"gur sn\g vjg dýrin, en þó mjög nærri þeim. Ekki gáfu
au sig neitt að honum, og fór hann leið sína til húsanna. En
'yiin sneru til sjávar.
^ ^ htáliðnum vetri fóru margir Tjörnesingar fram á ísinn
^ veiða hákarl, sem nóg var af í smávökum í ísnum, því
0j|nn Vai tekinn að greiðast í sundur. Sátu þeir þarna dag
^ 11 úag og öfluðu vel. Jafnóðum sem þeir drápu hákarlana,
j. )u þeir þá i stykki og köstuðu þeim í stórar hrúgur eða
,as"' Einn ])át höfðu þeir með sér, ef isinn skyldi gliðna í
"Rlur alt í einu, eins og stundum vill verða. Dag nokkurn,
Gl* | • ° °
en' voru við veiðarnar, sáu þeir hvítahjörn einn koma
‘jf i
‘1 tandi og stefna til þeirra. Fór hann snuðrandi, og var
v.g ’ "h hann fann þefinn af hákarlakösunum, sem voru á
°§ dreif um ísinn. Ekkert skifti hann sér af mönnunum,
en Hpi-i. * .
° ao einni hákarlakösinni og fór að rífa í sig hákarl-
jj °t?ðu sjónarvottar, að það hefði verið gaman að horfa
ál 111 *)anMsa. Reif hann skrápinn af í stórum lengjum og
b.u;° kjötið. Kastaði hann oft stykkjunu.m í loft upp og greip
s\o uleg hrömmunum á lofti. Einn af mönnum þeim, sem
,,, 0 veiðarnar, hét Kristján Guðmundsson og átti heima i
UngU n rn> .. , i
]jn.^ ^ J.)ornesi. Hann var selaskytta góð. Bað hann ung-
Jgspiit,
°g hei
sem var við veiðarnar með þeim, að hlaupa í land
aði .^ln 1 kun8u °M sækja selabyssu og skotfæri, því hann ætl-
átið pleyna vinna hjörninn á meðan hann væri við hákarls-
Eu ^ " nokkra stund kom drengurinn aftur með byssuna.
Iý°Jn'j0 lka hafði viljað til, að hann hafði tekið aðra byssu.
h-kki Uln me® tuglabyssu, og var hún hlaðin með smáhöglum.
u„i Nlkh Kristján senda aftur eftir selahyssunni og hugðist
"a>r ■' . ° nirnmum með þessu skoti. Gekk nú Kristjan svo
hei'/Vi '111'1111111’ sem hann þorði, og var það mjög stutt skot-
þe„,u "Ult Kristján á hóg dýrsins og ætlaði að hitta hjartað.
þá j .. ," ri® téklc skotið, reis það upp á afturfæturna, og kom
hókl- °S að var bógbrotið, því annar framhrammurinn
af nj.. 115111 lne® síðunni, og rann mikið hlóð úr sárinu. Einn
•tóii 1111111 l)enil> sem voru með Kristjáni, hét Jón, kallaður
^ 1111111 ’ karlmenni að burðum og ófyrirleitinn. Greip