Eimreiðin - 01.10.1935, Síða 47

E1MREIJ)IN
BRÆÐURNIR
407
, .!/ að sælla væri að vera dauður, að betra væri að svífa á
0ltuni árdegisskýjunum upp í himingelminn en að kljást í
ellu við andstreymi lífsins.
f egí11' líkfylgdin er komin að kirkjugarðsveggnum, þar sem
. 111 hefur verið tekin, er skift á líkaábreiðunum og sterkum
^pum, og líkmennirnir þokast upp á gljúpar moldarhrúgurn-
fr >0^ !áta s*8a uiður. Að því loknu kemur forsöngvarinn
ram
a grafarbarminn og fer að syngja:
„Mitt i iífi erum vér
umvafðir með dauða.”1)
Ouað'1111 S^n^ui sálminn aleinn, hvorki presturinn né nokkur
ke annar úr söfnuðinum aðstoðar hann. En forsöngvarinn
>St ekki hjá því að syngja. Og þó að hann taki í andlitið í
s 11 11Qrðannepju, svíði í framan af steikjandi sólskini, þá
}1() Ul kann samt. Forsöngvarinn er á gamals aldri, enda er
er ej Ul f-ið að förla með sönginn. Hann veit svo sem að það
°g /(gVl 'lk’eg jafnáheyrilegt, er hann syngur nú fólk til moldar
af 1 ,U' ’ Ile§ar hann var í broddi lífsins. En hann syngur samt,
kann* 61 skyldustarfi hans. Því að vita máttu, að ef
yrði. Ullsti hljóðin alveg, — gæti aldrei framar sungið, þá
ieuti ' UUl að se^Ja iuusri sýslaninni, og þá ræki að því, að hann
glóð niGStn orhirgð. Þess vegna er allur söfnuðurinn sem á
þvi ,lð llle^an gamli forsöngvarinn er að kyrja og furðar á
Uridir llaUn skuli hvergi springa á versinu. En enginn tekur
menn llei’ ekki einn; því að það þykir engan veginn hlýða,
m0](ill >Lla k;(ð ekki við þar. Söfnuðurinn syngur aldrei yfir
Usta sálminn
a Dimmavatni
og ekki heldur
i kirkjunni, nema
gn ^ á jóladagsmorguninn.
s°nnii emtlver legði nógu vel við hlustirnar, myndi hann að
hað er'e!ða ^ess áskynja, að forsöngvarinn syngur ekki einn.
en ijr . 'Ist °8 satt, að önnur rödd tekur undir með honum,
^legar |1>1Ul 11111 í þessari rödd er svo ósköp líkur og í hinni, að
ktaður' * renna saman, heyrast þær fráleitt vera nema ein.
1 síðumlln SCm tekur undir, er lágur vexti, aldraður og gengur
^’ ^^auin vaðmálsfrakka. Hann er enn rosknari en for-
1*llðbranc]s_s!alues*í/ sálmurinn: „Media vita in morte sumus.“ í clztu
•uabók er liann i íslenzkri pýðingu, sem vitnað er í hér.
Þýa.