Eimreiðin - 01.07.1941, Blaðsíða 32

256
GÖMUL SAGA
eimreiðin
Þannig sátu þau langa stund þögul i myrkrinu. — Allt í
einu heyrðist fótatak fyrir utan. Það var auðheyrt, að það var
einn af bændunum, því þungt var stigið til jarðar. Þá hratt
Sigurður svarti konunni frá sér, fleygði sér niður á bálkinn
og tók að veina hátt og stynja, eins og hann væri viðþolslaus
af kvölum. Hún varð dauðskelkuð og laut ofan að honum-
„Hvað er að þér, Sigurður?“ sagði hún með grátstaf í kverk-
unum. „Varð þér svona snögglega illt?“
Fótatakið hljóðnaði fyrir utan; maðurinn nam staðar við
hurðina, og dimm rödd spurði hvað um væri að vera.
„Ó, hann er svo veikur, hann er vist að deyja!“ hrópaði
konan, og örvæntingin í rödd hennar var engin uppgerð.
Slagbrandarnir voru teknir frá, hurðin opnuð og inn kom
þreklegur miðaldra bóndi, með skriðljós í hendi. Hann lokaði
á eftir sér og gekk að bálkinum, þar sem Sigurður svarti bylti
sér háveinandi, eins og sóttveikur maður með óráði.
„Hvað gengur að þér?“ spurði bóndinn allbyrstur.
Þegar hann fékk ekki annað svar en andvörp og stunur, laut
hann yfir fangann og lýsti í andlit hans.
í sama vetfangi gripu járnharðar krumlur Sigurðar svarta
fyrir kverkar honum. Hann kom ekki upp nokkru hljóði, þvl
á næsta augnabliki var ullarrýju troðið upp í hann, og eftir
eina mínútu lá hann á bálkinum, bundinn á höndum og fót-
um með hempulinda útilegumannsins.
Sigurður svarti tók hönd konu sinnar og leiddi hana út 1
næturmyrkrið. Þau náðu hestum í túnjaðrinum og þeystu af
stað til fjalls. í dögun voru þau komin langt inn á öræfi, þar
sem eilífir jöklar gnæfa hvitir við bláma himinsins.
Þeirra var lengi leitað, en árangurslaust. Það spurðist aldrei
til þeirra síðan, og var almennt álitið, að þau hefðu sloppið af
landi hurt.