Eimreiðin - 01.07.1941, Qupperneq 53

eimreioin SNORRI STURLUSON OG ÍSLENDINGA SAGA
277
emhvern annan en Þorvald til þess að vera ráðunaut þeirra
^sðgna, þvi að kalt hlýtur að hafa verið nieð þeim um þessar
mundir vegna afskipta þeirra, sem Snorri hafði haft af málum
Lofts og Björns Þorvaldssonar.
Ln orðsendingar þær, sem Sturla segir, að farið hafi milli
Lorvalds og Sighvats, báru þann árangur, að ráðið var brúð-
kauP þeirra Sturlu Sighvatssonar og Solveigar. Fór það fram
1 Hruna um vorið eftir páska þetta sama ár. Svo virðist sem
stoí'nað hafi verið til þessa ráðahags af mikilli launung, og
almenningur hafi ekki vitað um brúðkaupið fyrr en það
) ai hahlið. „Fár varð Snorri um, er hann frétti um kvánfang
Sturlu, ok þótti mönnum sem hann hefði lil annars ætlat."1)
^ el má vera, að allt, sem Sturla segir í þessum kafla sögu
Slr*nar um hug og fyirætlanir Snorra við þetta tækifæri, sé
aokkurn veginn rétt. Ótrúlegt er það að minnsta kosti ekki.
'n þó er öll þessi frásögn talsvert athugaverð og um sumt tor-
Lyggileg. Hér hefur þegar verið bent á, að allar líkur eru til,
a Þorvaldur Gizurarson hafi verið staddur á skiptafundin-
|1IU’ hvar gat hann annars staðar gætt hagsmuna Sólveigar
1 íullrar hlitar? Og þar að auki voru synir Sæmundar víst
alllr orðnir fullveðja um þessar mundir, og er óliklegt, að
3ei1 Lefðu látið Snorra dra ga svo burst úr nefi sér, að þeir
f!u ekki hlut sínum nokkurn veginn, því að allir urðu þeir
nieihisnienn — „góðir bændur“, — að því er Sturla segir. Um
” 'Oseyri“ þann, er Solveig hlaut, vitum vér nú ekkert, en það
'uðist víst, að bræður hennar héldu helztu höfuðbólum föð-
S|ns í Rangárþingi. — Það er mjög líklegt, að Snorra hafi
'zl hið bezta að Solveigu og gjarna viljað ná ráðahag við
‘Ila- Oft hefur slikt gerzt á sæ, — hann var um þessar mundir
,.. ara gamall, en hún að líkindum ekki yfir tvítugt. En
0 llvtegt er, að Snorri hafi fjasað um það mál við aðra menn,
t> ekki bar hann fram bónorð til Solveigar, — vannst enda ekki
h"1]1.' ^ ^ess> Því að þeir feðgar, Sighvatur og Sturla, reyndust
, e zl 111 fljótir á sér. Það virðist fremur grátt gaman að gera sér
tíðrætt
bá
um hugrenningar manna í slíkum efnum, sem þó aldrei
111 neinn árangur, einkum ef sá, sem frá segir, styðst við óvin-
O Sturl. II., 129.