Eimreiðin - 01.07.1941, Blaðsíða 54

278
SNORRI STURLUSON OG ÍSLENDINGA SAGA eimreiðiN
veittan orðasveim, sem enginn getur fest hönd á. Sturla var 9
ára eða á 9. ári, þá er skiptin gerðust í Odda. Árið et'tir hafði
Snorri Hallveigu heim til sín, og segir Sturla, að Þórði föður sín-
uin hafi ekki litizt á það tiltæki hans, og lézt hann ugga, „at hér
af mundi honum (þ. e. Snorra) leiða aldurtila, hvárt er honuna
yrðu at skaða vötn eða menn.“ J) Vera má, að Þórður hafi
mælt þetta af heilum liug til Snorra bróður síns. Hitt má og
vera, að honum hafi þótt Snorri gerast helzt til fésterkur, eftn'
að Hallveig kom til hans. Og hver veit nema að hann hafi við
þetta tækifæri sagt Sturlu söguna um það, er þau Snorri og
Hallveig hittust á leiðinni milli Keldna og Odda?
Slíkar spurningar eru fánýtar, og verður aldrei svarað. E*1
liitt er víst, að Sturla færði söguna í letur á gamals aldrL
sjálfum sér til lítils sóma. Því að enginn, sem les íslendingfl
sögu með opnum augum, getur varizt þeirri hugsun, að höf-
undur hennar vilji að þessu sinni gera Snorra hlægilegan af
ásettu ráði. Því að hann segir frá mörgu, sem vel mátti þegja
um og hann mundi hafa þagað um, ef honum hefði verið hlýtt
til þess manns, sem hlut átti að máli. „Kærleikar“ þeir, sein
Snorra voru sýndir á Keldum, reyndust lieldur kaldir, fer®
hans með Solveigu milli Keldna og Odda reyndist „hæðilegri
en ferð Hallveigar, og „koseyrir" sá af arfinum, sem Sturla
segir, að hann hafi útvegað Solveigu, kom í hendur Sturlu
Sighvatssonar, þess manns, sem Snorri að líkindum hefur sízt
unnað að njóta hans. Mér virðist óhugsandi, að Sturla hafi
samið þenna kafla sögu sinnar, án þess að honum væri full'
komlega ljóst, að þar var gert svo lítið úr Snorra, sem frainast
mátti verða. Iiitt segi ég ekki, að hann fari hér eða annars
staðar visvitandi með rangt mál. En honum hefur verið taiu*
að trúa flestu, er liann heyrði um Snorra og miður mátti fara-
Frændsemi þeirra bræðra, Þórðar og Snorra, var að vísu venjU'
lega góð og að lokum ágæt. En ekki þykir mér ótrúlegt, að
Sturla liafi heyrt ýmislegt misjafnt um Snorra í föðurhúsUiU
og hafi eimt eftir af því æ síðan. Þórður var vitur maður oá
svo happadrjúgur i héraðsstjórn og í viðskiptum við aðra
höfðingja, að hann hlýtur að hafa borið gott skyn á kosti og
1) Sturl. II., 127.